Trądzik odwrócony z szybkim i skutecznym narzędziem diagnostycznym

Diagnostyka trądziku czyli ropnego zapalenia apokrynowych gruczołów potowych, jest trudna, a samo rozpoznanie opóźnione. Na horyzoncie pojawiła się jednak prosta i skuteczna metoda diagnostyczna, której charakterystykę przedstawiono w „Journal of The American Academy of Dermatology”.

Zespół niemieckich naukowców przeprowadził sekwencjonowanie RNA z dużych pasków taśmy D-Squame pobranych ze skóry ze zmianami oraz bez zmian od 22 pacjentów z trądzikiem odwróconym oraz od 21 zdrowych osób z grupy kontrolnej (dopasowanych pod względem płci i wieku). Następnie naukowców skorelowali ekspresję biomarkerów skóry pomiędzy paskami taśmy a wcześniej opublikowaną sygnaturą genową w bioptatach pobranych od chorych. Warto nadmienić, że w grupie badawczej średni wynik w skali IHS4 (oceniającej nasilenie choroby, wynik 3 lub mniej oznacza łagodną, wynik 4–10 umiarkowaną, a powyżej 11 ciężką postać choroby; szczegółowy opis skal stosowanych w ocenie trądziku odwróconego znajduje się pod linkiem) wynosił aż 36.

Naukowcy zaobserwowali zwiększenie ekspresji znanych cytokin w obrębie szlaków Th1 (takich jak IFNG, CXCL9/10/11 i CCR5), Th17 (takie jak interleukina 17A/F, 12B, 23A, CAMP i CCL20), Th2 (takie jak interleukina 4R, 13, 31, 10, CCR4, CCL7/CCL13/CCL24, TNFSF4/OX40L i TNFRSF4/OX40) oraz Th22 (takie jak interleukina 22 i 32). Odkryto również, że ekspresja szlaków Th17 i TNF alfa była silnie skorelowana między testowanymi paskami a bioptatami oraz że nasilenie kliniczne choroby było istotnie powiązane z ekspresją biomarkerów w skórze zmienionej chorobowo, a dominującymi okazały się TNF-alfa, IL17A/F, OX40, JAK1-3 i interleukina 4R.

Stosując minimalnie inwazyjne badanie, w którym pobiera się tylko górne warstwy naskórka, można zdiagnozować uciążliwą chorobę. Jeśli stosowanie tej metody zostanie potwierdzone w większych badaniach klinicznych wówczas z pewnością znacznemu skróceniu ulegnie proces rozpoznawania. Warto zauważyć, że badanie będzie również przydatne w określeniu, który lek celowany należy zastosować dla konkretnego pacjenta.