Ocena efektywności radioterapii neoadjuwantowej jako składowej leczenia mięsaków przestrzeni zaotrzewnowej

Pomimo braku mocnych dowodów potwierdzających efektywność stosowania neoadjuwantowej radioterapii w schematach leczenia mięsaków przestrzeni zaotrzewnowej, w ostatnim czasie odnotowano znaczny wzrost częstości wyboru tego rodzaju terapii. Daniel Nussbaum i wsp. zaprojektowali badanie, którego celem było określenie odległego przeżycia wśród pacjentów z mięsakami przestrzeni zaotrzewnowej leczonych neoadjuwantową radioterapią z następowym leczeniem chirurgicznym. Wyniki badania opublikowano na łamach Annals of Surgery.

Badacze przeanalizowali dane 11 324 pacjentów, u których rozpoznano mięsaka przestrzeni zaotrzewnowej w latach 1998–2011. Neoadjuwantowa radioterapia została wdrożona u 696 pacjentów (6.1%). W analizowanym przedziale czasowym odsetek pacjentów poddawanych przedoperacyjnej radioterapii wzrósł z 4% do 15%. Czynnikami predykcyjnymi wdrożenia radioterapii neoadjuwantowej była płeć męska, rozmiar guza przekraczający 5 cm, leczenie w ramach programów badawczych oraz wyższy stopień zróżnicowania nowotworu (grading). Wdrożenie radioterapii przedoperacyjnej wiązało się z istotnym wzrostem odsetka przypadków całkowitej radykalności chirurgicznej, tzn. brzegów wolnych od komórek nowotworowych (77.5% vs 73.0%; P = 0.014), co jednak nie przekładało się na poprawę wskaźników 5-letniego przeżycia w porównaniu z pacjentami, którzy nie byli poddawani radioterapii przed zabiegiem operacyjnym (53.2% vs 54.2%; P = 0.695).
Podsumowując, pomimo coraz częstszego poprzedzania zabiegu operacyjnego radioterapią, w przypadku mięsaków przestrzeni zaotrzewnowej nie wykazano, aby postępowanie takie wiązało się z dłuższym przeżyciem pacjentów. Celem określenia dokładnych wskazań oraz roli radioterapii neoadjuwantowej w terapii mięsaków przestrzeni zaotrzewnowej konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań.