Radiochemioterapia w leczeniu raka pęcherza moczowego
Autor: Dr Mackiewicz
Data: 25.04.2012
Źródło: ND James, SA Hussain, E Hall i wsp. Radiotherapy with or without chemotherapy in muscle-invasive bladder cancer. NEJM 2012;366:1477-88.
W New England Journal of Medicine opublikowano wyniki badania III fazy, w którym oceniono skuteczność radiochemioterapii składająca się z 5-fluorouracylu oraz mitomycyny w w porównaniu do samodzielnej radioterapii u chorych na raka pęcherza moczowego o zaawansowaniu T2-T4aN0M0.
Obecnie standardem leczenia chorych na rak pęcherza moczowego o zaawansowaniu ≥T2 (naciekanie tkanki mięśniowej ściany pęcherza) bez zajęcia regionalnych węzłów chłonnych (N0) i bez obecności przerzutów odległych (M0) jest radykalna cystektomia. Jednak ze względu na wiek, mierny stan ogólny czy obecność chorób współistniejących do radykalnego leczenia kwalifikuje się zaledwie około 60% chorych. U reszty można zastosować leczenie chirurgiczne oszczędzające pęcherz uzupełnione chemioterapią neoadiuwantową lub adiuwantową i/lub radioterapię. Radykalną radioterapię można zastosować u chorych nie kwalifikujących się do radykalnej cystektomii z powodów medycznych lub nie wyrażających zgody na zabieg operacyjny jednak takie postępowanie wiąże się z dużym odsetkiem regionalnych nawrotów. Skuteczność radiochemioterapii (cisplatyna) w porównaniu do radioterapii u chorych na raka pęcherza moczowego (T2 i T3a) oceniono tylko w jednym randomizowanym badaniu klinicznym. 99 chorych po zastosowaniu radiochemioterapii lub radioterapii kwalifikowano do cystektomii (w przypadku progresji choroby) lub dalszej radiochemioterapii. W grupie leczonej radiochemioterpią zaobserwowano dłuższe przeżycie wolne od progresji miejscowej, jednak liczebność grup była zbyt mała aby wykazać korzyść w zakresie mediany całkowitego przeżycia chorych.
Do badania III fazy zakwalifikowano 458 chorych na raka pęcherza moczowego (z nabłonek przejściowego 97-98%, gruczołowego, płaskonabłonkowego) o zaawansowaniu T2-T4aN0M0 i stopniu sprawności WHO 0-2. W jednym ramieniu badania chorzy otrzymywali chemioradioterapię, w drugim radioterapię. Radioterapię stosowano w jednym z dwóch schematów: (i) 55 Gy w 20 frakcjach przez 4 tygodnie; (ii) 64 Gy w 32 frakcjach przez okres 6,5 tygodnia. Chemioterapia składała się z 5-fluorouracylu w dawce 500 mg/m2 w 1-5 oraz w 16-20 dniu radioterapii oraz z mitomycyny podawanej w 12 mg/m2 (bolus) w 1 dniu radioterapii. Odsetek 2-letniego przeżycia wolnego od wznowy lokoregionalnej wynosił 67% w przypadku zastosowania chemioradioterapii oraz 54% u chorych leczonych samą radioterapią (HR 0,68; p=0.03). Po dwóch latach obserwacji inwazyjną wznowę lokoregionalną obserwowano u 18% chorych leczonych chemioradioterapią oraz u 32% leczonych samą radioterapią (HR 0,57; p=0.03). Odsetek 5-letniego przeżyia w grupie otrzymującej radiochemioterapię wynosił 48%, natomiast w grupie otrzymującej radioterapię 35% jednak różnica ta nie była istotna statystycznie (p=0.16). Powyższe wyniki wskazują, że zastosowanie radiochemioterapii w porównaniu do samodzielnej radioterapii zmniejsza ryzyko nawrotu lokoregionalnego o 32% i zmniejsza ryzyko inwazyjnego nawrotu lokoregionalnego o 53% co oznacza, że w grupie otrzymującej terapię skojarzona rzadziej konieczna była ratującą cystektomia. Odsetek powikłań 3 i 4 stopnia był wyższy w grupie leczonej chemioradioterapią (36% vs 27.5%).
Wydaje się, że radiochemioterapia składająca się z 5-fluorouracylu oraz mitomycyny może być wartościową opcją terapeutyczną szczególnie u chorych niekwalifikujących się do radiochemioterapii zawierającej cisplatynę.
Do badania III fazy zakwalifikowano 458 chorych na raka pęcherza moczowego (z nabłonek przejściowego 97-98%, gruczołowego, płaskonabłonkowego) o zaawansowaniu T2-T4aN0M0 i stopniu sprawności WHO 0-2. W jednym ramieniu badania chorzy otrzymywali chemioradioterapię, w drugim radioterapię. Radioterapię stosowano w jednym z dwóch schematów: (i) 55 Gy w 20 frakcjach przez 4 tygodnie; (ii) 64 Gy w 32 frakcjach przez okres 6,5 tygodnia. Chemioterapia składała się z 5-fluorouracylu w dawce 500 mg/m2 w 1-5 oraz w 16-20 dniu radioterapii oraz z mitomycyny podawanej w 12 mg/m2 (bolus) w 1 dniu radioterapii. Odsetek 2-letniego przeżycia wolnego od wznowy lokoregionalnej wynosił 67% w przypadku zastosowania chemioradioterapii oraz 54% u chorych leczonych samą radioterapią (HR 0,68; p=0.03). Po dwóch latach obserwacji inwazyjną wznowę lokoregionalną obserwowano u 18% chorych leczonych chemioradioterapią oraz u 32% leczonych samą radioterapią (HR 0,57; p=0.03). Odsetek 5-letniego przeżyia w grupie otrzymującej radiochemioterapię wynosił 48%, natomiast w grupie otrzymującej radioterapię 35% jednak różnica ta nie była istotna statystycznie (p=0.16). Powyższe wyniki wskazują, że zastosowanie radiochemioterapii w porównaniu do samodzielnej radioterapii zmniejsza ryzyko nawrotu lokoregionalnego o 32% i zmniejsza ryzyko inwazyjnego nawrotu lokoregionalnego o 53% co oznacza, że w grupie otrzymującej terapię skojarzona rzadziej konieczna była ratującą cystektomia. Odsetek powikłań 3 i 4 stopnia był wyższy w grupie leczonej chemioradioterapią (36% vs 27.5%).
Wydaje się, że radiochemioterapia składająca się z 5-fluorouracylu oraz mitomycyny może być wartościową opcją terapeutyczną szczególnie u chorych niekwalifikujących się do radiochemioterapii zawierającej cisplatynę.
