Radykalna prostatektomia korzystniejsza niż strategia „watchful waiting”?

W New England Journal of Medicine opublikowano wyniki badania potwierdzającego redukcję ryzyka zgonu u chorych na miejscowo zaawansowanego raka prostaty poddanych radykalnej prostatektomii.

Do badania włączono w latach 1989-1999 695 chorych, których losowo przydzielono do dwóch grup: radykalnej prostatektomii lub tzw. „uważnej obserwacji” (ang. watchful waiting). Chorych obserwowano przez 24 lata. Podczas trwania badania zmarło 200 z 347 chorych z grupy poddanych prostatektomii i 247 z 348 chorych z grupy obserwowanych. Spośród wszystkich zgonów 63 zgony z grupy poddanych prostatektomii i 99 z grupy obserwowanych spowodowanych były rakiem prostaty. U chorych w grupie radykalnej prostatektomii wykazano istotne zmniejszenie ryzyka zgonu z jakiegokolwiek powodu (p < 0,001), zgonu z powodu raka prostaty (p = 0,001) oraz powstania przerzutów odległych (p < 0,001). Chorzy ci również rzadziej wymagali leczenia hormonalnego (p < 0,001). Analiza podgrup wykazała, że redukcja śmiertelności ogólnej w grupie chorych poddanych radykalnej prostatektomii była istotna dla chorych < 65 roku życia (p < 0,001) oraz w grupie niskiego (p = 0,002) i pośredniego ryzyka (p = 0,02). Redukcja ryzyka zgonu spowodowanego rakiem prostaty była istotna dla chorych < 65 roku życia (p = 0,002) oraz w grupie pośredniego ryzyka (p < 0,001). Zmniejszenie ryzyka powstawania przerzutów odległych zaobserwowano zarówno w grupie chorych < 65 roku życia (p < 0,001) jak i ≥ 65 roku życia (p = 0,04). Chorzy poddani radykalnej prostatektomi zdecydowanie rzadziej wymagali też leczenia hormonalnego. Podczas 18 lat obserwacji u około 40% chorych poddanych radykalnej prostatektomii i u około 60% chorych z grupy „uważnej obserwacji” doszło do progresji choroby, co wiązało się z koniecznością wdrożenia terapii hormonalnej lub leczenia paliatywnego.

Podsumowując, radykalna prostatektomia u chorych na miejscowo zaawansowanego raka prostaty nie tylko wydłuża przeżycie ogólne, ale także zmniejsza ryzyko powstania przerzutów odległych i konieczności leczenia paliatywnego.