Radioterapia stereotaktyczna w niedrobnokomórkowym raku płuca?
Autor: Marzena Jaskot
Data: 12.01.2015
Źródło: Phase II trial of stereotactic body radiation therapy combined with erlotinib for patients with limited but progressive metastatic non-small-cell lung cancer J Clin Oncol. 2014 Dec 1;32(34):3824-30. doi: 10.1200/JCO.2014.56.7412. Epub 2014 Oct 27
W najnowszym numerze Journal of Clinical Oncology opublikowano wyniki badania 2. fazy, które wykazało, że zastosowanie radioterapii stereotaktycznej w skojarzeniu z terapią systemową w przerzutowym niedrobnokomórkowym raku płuca wykazuje przewagę nad samym leczeniem systemowym.
Zastosowanie radioterapii stereotaktycznej (ang. stereotactic body radiation therapy, SBRT) z erlotynibem w niewyselekcjonowanej grupie chorych na przerzutowego raka płuca z progresją choroby, jako leczenia 2 lub kolejnej linii wiąże się ze zmianą wzorca progresji choroby. Postępowanie takie jest dobrze tolerowane i prowadzi do poprawy w zakresie czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression-free survival, PFS) i czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS), w porównaniu do zastosowania samej terapii systemowej.
Chorzy na raka płuca w IV stopniu zaawansowania, u których doszło do progresji choroby podczas terapii 1. linii cechuje złe rokowanie i niekorzystne wyniki dotyczące PFS oraz OS. Cytoredukcja za pomocą radioterapii stereotaktycznej może ułatwiać lekom systemowym opóźnienie progresji choroby. Zbadanie tego zagadnienia było celem badania klinicznego 2. fazy, do którego włączano chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca w IV stopniu zaawansowania, u których występowało nie więcej niż 6 pozaczaszkowych zmian przerzutowych i u których do progresji choroby doszło w trakcie lub po chemioterapii i którzy kwalifikowali się do zastosowania SBRT bądź jedynie erlotynibu do progresji choroby
Po rozpoczęciu leczenia erlotynibem stosowano SBRT na wszystkie zmiany przerzutowe, a następnie oceniano PFS, OS oraz inne punkty końcowe badania.
Do badania włączono 24 chorych. Mediana wieku wynosiła 67 lat, a mediana czasu obserwacji 11,6 miesięcy. U wszystkich chorych stwierdzono progresję choroby podczas leczenia pochodnymi platyny. U 16 z 24 chorych stosowano SBRT, łacznie napromieniono 52 miejsca, z których najczęściej naświetlano miąższ płucny.
Mediana PFS wynosiła 14,7 miesiąca, a mediana OS 20,4 miesiąca. U większości chorych doszło do progresji choroby pod postacią nowych odległych przerzutów, a jednynie trzy z 47 mierzalnych zmian pojawiły się w miejscach uprzednio poddawanych radioterapii.
Zaraportowano dwie toksyczności 3. stopnia związane z radioterapią. Żaden z 13 przebadanych chorych nie wykryto mutacji w genie EGFR. W opisywanym badaniu, przy skojarzeniu erlotynibu z SBRT, wykazano wydłużenie OS do 20 miesięcy w porównaniu do 6-9 miesięcy u chorych, u których stosowano jedynie erlotynib. Wykazano również wydłużenie OS z 2-4 miesięcy do 14,7 miesięcy.
Chorzy na raka płuca w IV stopniu zaawansowania, u których doszło do progresji choroby podczas terapii 1. linii cechuje złe rokowanie i niekorzystne wyniki dotyczące PFS oraz OS. Cytoredukcja za pomocą radioterapii stereotaktycznej może ułatwiać lekom systemowym opóźnienie progresji choroby. Zbadanie tego zagadnienia było celem badania klinicznego 2. fazy, do którego włączano chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca w IV stopniu zaawansowania, u których występowało nie więcej niż 6 pozaczaszkowych zmian przerzutowych i u których do progresji choroby doszło w trakcie lub po chemioterapii i którzy kwalifikowali się do zastosowania SBRT bądź jedynie erlotynibu do progresji choroby
Po rozpoczęciu leczenia erlotynibem stosowano SBRT na wszystkie zmiany przerzutowe, a następnie oceniano PFS, OS oraz inne punkty końcowe badania.
Do badania włączono 24 chorych. Mediana wieku wynosiła 67 lat, a mediana czasu obserwacji 11,6 miesięcy. U wszystkich chorych stwierdzono progresję choroby podczas leczenia pochodnymi platyny. U 16 z 24 chorych stosowano SBRT, łacznie napromieniono 52 miejsca, z których najczęściej naświetlano miąższ płucny.
Mediana PFS wynosiła 14,7 miesiąca, a mediana OS 20,4 miesiąca. U większości chorych doszło do progresji choroby pod postacią nowych odległych przerzutów, a jednynie trzy z 47 mierzalnych zmian pojawiły się w miejscach uprzednio poddawanych radioterapii.
Zaraportowano dwie toksyczności 3. stopnia związane z radioterapią. Żaden z 13 przebadanych chorych nie wykryto mutacji w genie EGFR. W opisywanym badaniu, przy skojarzeniu erlotynibu z SBRT, wykazano wydłużenie OS do 20 miesięcy w porównaniu do 6-9 miesięcy u chorych, u których stosowano jedynie erlotynib. Wykazano również wydłużenie OS z 2-4 miesięcy do 14,7 miesięcy.
