Leczenie skojarzone w chorobie IgG4-zależnej jest skuteczniejsze niż monoterapia GKS
Autor: Alicja Kostecka
Data: 04.02.2019
Źródło: AK/Efficacy and safety of low dose Mycophenolate mofetil treatment for immunoglobulin G4-relateddisease: a randomized clinical trial. Rheumatology (Oxford). 2019 Jan 1;58(1):52-60
Lekiem pierwszego wyboru w IgG4-RD pozostają glikokortykosteroidy (GKS) stosowane w monoterapii lub w skojarzeniu z lekiem immunosupresyjnym. Obserwacje kliniczne wskazują jednak, że u pewnego odsetka chorych zmniejszenie dawki GKS związane jest z zaostrzeniem choroby podstawowej.
Choroba IgG4-zależna (IgG4-RD) jest wielonarządową chorobą zapalno-włókniejącą. Coraz większej liczbie schorzeń uważanych wcześniej za narządowo swoiste, przypisuje się etiologię IgG4-RD. Badacze chińscy przeprowadzili prospektywne, randomizowane badanie kliniczne, porównujące skuteczność i bezpieczeństwo monoterapii GKS (0,6-0,8mg/kg mc/d przez miesiąc, z dalszą stopniową redukcją do dawki ≤10mg/d do 12 miesiąca) i leczenia skojarzonego GKS z mykofenolanem mofetilu (1-1,5g/d) (GKS+MMF) w populacji chorych z IgG4-RD.
W sumie badaniem objęto 69 chorych z nowo rozpoznaną chorobą. Główne lokalizacje narządowe to gruczoły łzowe i ślinowe, węzły chłonne, trzustka, płuca. Jak wskazują wyniki obserwacji częstość całkowitych remisji była znacząco większa w ramieniu GKS+MMF, ponadto częstość nawrotów w pierwszym roku leczenia była istotnie większa w ramieniu stosującym monoterapię GKS, w porównaniu do leczenia skojarzonego (odpowiednio 40,0% vs 20,6%). U chorych, u których wystąpiło zaostrzenie w czasie stosowania GKS, dołączono leczenie immunosupresyjne (leflunomid, MMF, metotrexat, cyklofosfamid), co spowodowało, że w ocenie w 12 miesiącu częstość remisji w obu badanych ramionach badania była zbliżona. Nawroty choroby IgG4-RD najczęściej dotyczyły płuc, gruczołów łzowych i ślinowych, zatok przynosowych, nerek. Wśród czynników ryzyka wystąpienia zaostrzenia zwrócono uwagę na wysokie stężenia podklasy immunoglobuliny IgG4 w surowicy oraz zbyt niskie dawki GKS w leczeniu podtrzymującym. Spośród 16 chorych u których wystąpiło zaostrzenie, u 14 obserwowano wysokie wartości IgG4 w surowicy.
Wyniki badania wskazują, że zastosowanie terapii skojarzonej GKS z lekiem immunosupresyjnym w pierwszej linii leczenia może korzystnie wpłynąć na częstość remisji choroby oraz zmniejszyć ryzyko wystąpienia zaostrzeń. Ponadto w przypadku terapii skojarzonej GKS+MMF profil bezpieczeństwa był podobny jak przy zastosowaniu monoterapii GKS.
W sumie badaniem objęto 69 chorych z nowo rozpoznaną chorobą. Główne lokalizacje narządowe to gruczoły łzowe i ślinowe, węzły chłonne, trzustka, płuca. Jak wskazują wyniki obserwacji częstość całkowitych remisji była znacząco większa w ramieniu GKS+MMF, ponadto częstość nawrotów w pierwszym roku leczenia była istotnie większa w ramieniu stosującym monoterapię GKS, w porównaniu do leczenia skojarzonego (odpowiednio 40,0% vs 20,6%). U chorych, u których wystąpiło zaostrzenie w czasie stosowania GKS, dołączono leczenie immunosupresyjne (leflunomid, MMF, metotrexat, cyklofosfamid), co spowodowało, że w ocenie w 12 miesiącu częstość remisji w obu badanych ramionach badania była zbliżona. Nawroty choroby IgG4-RD najczęściej dotyczyły płuc, gruczołów łzowych i ślinowych, zatok przynosowych, nerek. Wśród czynników ryzyka wystąpienia zaostrzenia zwrócono uwagę na wysokie stężenia podklasy immunoglobuliny IgG4 w surowicy oraz zbyt niskie dawki GKS w leczeniu podtrzymującym. Spośród 16 chorych u których wystąpiło zaostrzenie, u 14 obserwowano wysokie wartości IgG4 w surowicy.
Wyniki badania wskazują, że zastosowanie terapii skojarzonej GKS z lekiem immunosupresyjnym w pierwszej linii leczenia może korzystnie wpłynąć na częstość remisji choroby oraz zmniejszyć ryzyko wystąpienia zaostrzeń. Ponadto w przypadku terapii skojarzonej GKS+MMF profil bezpieczeństwa był podobny jak przy zastosowaniu monoterapii GKS.
