Leki biologiczne w RZS ze współistniejącym zakażeniem HCV. Porównanie inhibitorów TNFα i rytuksymabu.
Autor: Anita Jóźwiak
Data: 18.02.2015
Źródło: A comparison of safety profiles of tumour necrosis factor α inhibitors and rituximab therapy in patients with rheumatoid arthritis and chronic hepatitis C. Chen YM, Chen HH, Chen YH, Hsieh TY, Hsieh CW, Hung WT, Lan JL, Chen DY. Ann Rheum Dis. 2015 Mar;74
Stosowanie biologicznych leków modyfikujących przebieg choroby u pacjentów z aktywnym RZS i współistniejącym zakażeniem HCV (wirus zapalenia wątroby typu C, hepatitis C virus) jest częstym problemem w praktyce klinicznej.
Leki biologiczne poprzez działanie na układ immunologiczny mogą sprzyjać aktywacji wirusa, co ostatecznie prowadzi do marskości i nowotworu wątroby. Niektóre badania wskazują, iż stosowanie inhibitorów TNF alfa jest bezpieczne u chorych zakażonych wirusem HCV. Natomiast wzrost replikacji wirusa był obserwowany u chorych z białaczką leczonych rytuksymabem (RTX) wraz z chemioterapią. Opisywano także przypadki reaktywacji zakażenia HCV po zastosowaniu RTX z powodu RZS. Leki biologiczne o różnym mechanizmie działania mogą inaczej wpływać na przewlekłe zakażenia.
U 26 chorych z zakażeniem HCV oraz aktywnym RZS zastosowano leczenie biologiczne: u 20 inhibitory TNFα (etanercept 12, adalimumab 6, golimumab 2),a u 6 RTX. Średni czas stosowania leczenia wynosił 25,8 (±16,7) miesięcy. Przed włączeniem oraz po zastosowaniu leku biologicznego oznaczano aktywność ALT oraz poziom wiremii HCV.
Nie wykazano istotnych statystycznie różnicy w uzyskanych wynikach przed i po zastosowanej terapii. Aczkolwiek w analizie statystycznej z podziałem na mechanizm zastosowanego leku (inhibitory TNF vs RTX) u pacjentów leczonych RTX wykazano wzrost replikacji wirusa, czego nie zaobserwowano w grupie leczonej inhibitorami TNFα (różnica między RTX i inhibitorami TNFα istotna statystycznie p=0,003).
Przeprowadzone badanie prospektywne zgodnie z dotychczasowymi obserwacjami potwierdza bezpieczeństwo stosowania inhibitorów TNFα (zwłaszcza etanerceptu) u chorych z zakażeniem HCV. W przypadku stosowania rytuksymabu u chorych z zakażeniem HCV bez skojarzonej terapii przeciwwirusowej zaleca się przeprowadzanie kontrolnych badań ilościowych RNA HCV. Na podstawie uzyskanych wyników wydaje się, że leki których mechanizm działania jest ukierunkowany na limfocyty B mogą mieć większy wpływ na reaktywację zakażenia HCV niż leki z grupy inhibitorów TNFα.
U 26 chorych z zakażeniem HCV oraz aktywnym RZS zastosowano leczenie biologiczne: u 20 inhibitory TNFα (etanercept 12, adalimumab 6, golimumab 2),a u 6 RTX. Średni czas stosowania leczenia wynosił 25,8 (±16,7) miesięcy. Przed włączeniem oraz po zastosowaniu leku biologicznego oznaczano aktywność ALT oraz poziom wiremii HCV.
Nie wykazano istotnych statystycznie różnicy w uzyskanych wynikach przed i po zastosowanej terapii. Aczkolwiek w analizie statystycznej z podziałem na mechanizm zastosowanego leku (inhibitory TNF vs RTX) u pacjentów leczonych RTX wykazano wzrost replikacji wirusa, czego nie zaobserwowano w grupie leczonej inhibitorami TNFα (różnica między RTX i inhibitorami TNFα istotna statystycznie p=0,003).
Przeprowadzone badanie prospektywne zgodnie z dotychczasowymi obserwacjami potwierdza bezpieczeństwo stosowania inhibitorów TNFα (zwłaszcza etanerceptu) u chorych z zakażeniem HCV. W przypadku stosowania rytuksymabu u chorych z zakażeniem HCV bez skojarzonej terapii przeciwwirusowej zaleca się przeprowadzanie kontrolnych badań ilościowych RNA HCV. Na podstawie uzyskanych wyników wydaje się, że leki których mechanizm działania jest ukierunkowany na limfocyty B mogą mieć większy wpływ na reaktywację zakażenia HCV niż leki z grupy inhibitorów TNFα.
