Specjalizacje, Kategorie, Działy
123RF

Zwiększone ryzyko wystąpienia łuszczycy u dzieci z MIZS leczonych inhibitorem TNF

Udostępnij:
Ryzyko łuszczycy zostało obliczone dodatkowo w trzech kategoriach: pierwszej ekspozycji na iTNF, bieżącej ekspozycji na iTNF, każdej (kiedykolwiek) ekspozycji na iTNF – nie wykazując znamiennych różnic w tym podziale.
W dotychczasowych obserwacjach odnotowano występowanie zmian skórnych charakterystycznych dla łuszczycy u dzieci leczonych inhibitorem TNF – np. we wskazaniach młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów – MIZS oraz nieswoiste zapalenie jelit – NZJ.

Najczęściej zmiany skórne mają postać łuski lub łuszczycy krostkowej dłoni i stóp, rozmieszczonych w typowych lokalizacjach jak w łuszczycy pospolitej. Łuszczyca występująca na skórze w trakcie terapii iTNF nazywana jest niekiedy pseudołuszczycą (lub paradoksalną łuszczycą) z uwagi na fakt pojawienia się tych zmian w trakcie terapii, która stosowana jest również w leczeniu łuszczycy.

W typowych przypadkach stosuje się leczenie miejscowe i nie jest konieczne odstawienie leczenia, choć w sytuacji zmian nawracających zaprzestaje się stosowania leków z grupy iTNF.

Amerykańscy naukowcy przeprowadzili analizę danych z rejestru CARRA (Childhood Arthritis and Rheumatology Research Aliance), które objęło 8225 pacjentów z medianą czasu obserwacji 3,9 lat. 54 proc. pacjentów stosowało iTNF. Ryzyko wystąpienia łuszczycy w trakcie leczenia iTNF oraz po ekspozycji na iTNF było trzykrotnie wyższe względem pacjentów, którzy nie stosowali iTNF (aHR 2,93).

Ryzyko łuszczycy zostało obliczone dodatkowo w trzech kategoriach: pierwszej ekspozycji na iTNF, bieżącej ekspozycji na iTNF, każdej (kiedykolwiek) ekspozycji na iTNF – nie wykazując znamiennych różnic w tym podziale.

Uzyskane wyniki sugerują, że czas ekspozycji na iTNF nie ma znaczenia.

Powinny być zaplanowane kolejne obserwacje długoterminowe, aby można było ustalić zależność wielkości ryzyka w miarę upływu czasu od zakończenia terapii iTNF. Najwyższe ryzyko wystąpienia łuszczycy wyliczono dla adalimumabu. Badacze sugerują, że pojawienie się łuszczycy może mieć związek z silnym blokowaniem działania TNF, czego konsekwencją jest wzmożona aktywacja interferonu I. W przeprowadzonej analizie ponadto wykazano, że stosowanie leczenia skojarzonego z metotreksatem było związane ze zmniejszeniem ryzyka wystąpienia łuszczycy. W badanej grupie na ryzyko łuszczycy nie miały wpływu czynniki demograficzne ani łuszczyca w wywiadzie rodzinnym.

Opublikowane dane uświadamiają reumatologom problem (a także jego skalę) występowania łuszczycy jako działania niepożądanego stosowania leków z grupy iTNF w młodzieńczym idiopatycznym zapaleniu stawów.

Jednocześnie podkreślono ważną rolę metrotreksatu stosowanego w leczeniu skojarzonym z iTNF jako czynnika redukującego ryzyko pseudołuszczycy.

Opracowanie: dr n. med. Ewa Morgiel
 
 
© 2024 Termedia Sp. z o.o. All rights reserved.
Developed by Bentus.