Benralizumab w eozynofilowej astmie oskrzelowej: badanie kliniczne drugiej fazy
Autor: Małgosia Michalak
Data: 03.11.2014
Źródło: Castro M, Wenzel SE, Bleecker ER, i wsp. Benralizumab, an anti-interleukin 5 receptor α monoclonal antibody, versus placebo for uncontrolled eosinophilic asthma: a phase 2b randomised dose-ranging study. The Lancet Respiratory Medicine 2014; online ahead
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Interleukina 5 stymuluje aktywność eozynofilów oraz wzrost limfocytów B. Wykazano jej znaczenie w zapaleniu związanym z astmą oskrzelową i alergicznym nieżytem nosa. Benralizumab jest przeciwciałem monoklonalnym przeciwko podjednostce α receptora dla interleukiny 5.
Castro i wsp. zbadali bezpieczeństwo i skuteczność różnych dawek benralizumabu w leczeniu astmy oskrzelowej z przewlekłym zapaleniem eozynofilowym. Kryterium włączenia do badania było występowanie od 2 do 6 zaostrzeń w ciągu roku mimo stosowania umiarkowanych lub dużych dawek wziewnych glikokortykosteroidów i długodziałających beta-agonistów. Pacjentów z astmą eozynofilową identyfikowano wykorzystując wzór uwzględniający liczbę eozynofilów i neutrofilów we krwi [1] lub mierząc stężenie tlenku azotu w wydychanym powietrzu. W czterech grupach pacjenci z zapaleniem eozynofilowym otrzymywali: placebo lub benralizumab w dawkach: 2 mg, 20 mg i 100 mg – początkowo co 4 tygodnie, a następnie co 8 tygodni, przez rok. Osoby bez zapalenia eozynofilowego otrzymywały placebo lub benralizumab w dawce 100 mg. Łącznie do eksperymentu włączono 609 chorych. Częstość występowania zaostrzeń u chorych z astmą z zapaleniem określonym jako eozynofilowe, otrzymujących 100 mg benralizumabu, wynosiła 59% częstości obserwowanej w grupie kontrolnej (95% przedział ufności 40-89%). Chorzy z eozynofilią większą niż 300/µL reagowali zarówno na dawkę 100 mg, jak i 20 mg. Częstość występowania zaostrzeń względem grupy kontrolnej wyniosła odpowiednio 54% (95% przedział ufności 28-67%) i 67% (95% przedział ufności 40-82%). Poza tym nie obserwowano, aby mniejsze dawki były skuteczne. W grupach badanych (wszystkie dawki analizowane łącznie) niemal dwukrotnie częściej (11%) niż w grupie kontrolnej występowało zapalenie nosogardła; czterokrotnie częściej (16%) stwierdzano reakcje w miejscu iniekcji.
Warto dodać, że na końcu września 2014 r. przedstawiono wyniki dwóch randomizowanych badań klinicznych mepolizumabu, przeciwciała przeciwko interleukinie 5, w astmie eozynofilowej. Wykazano, że stosowanie mepolizumabu było związane z mniejszym zużyciem glikokortykosteroidów i zmniejszoną częstością występowania zaostrzeń choroby [2,3].
[1] Khatry DP, Gossage DL, Geba GP, i wsp. A Simple Index Utilizing Peripheral Blood Leukocytes Predicts Sputum Eosinophilic And Non-Eosinophilic Asthma Phenotypes. American Thoracic Society International Conference Abstracts 2014.
[2] Bel EH, Wenzel SE, Thompson PJ, i wsp. Oral glucocorticoid-sparing effect of mepolizumab in eosinophilic asthma. N Engl J Med 2014; 371(13): 1189-97.
[3] Ortega HG1, Liu MC, Pavord ID, i wsp. Mepolizumab treatment in patients with severe eosinophilic asthma. N Engl J Med 2014; 371(13):1198-207.
Warto dodać, że na końcu września 2014 r. przedstawiono wyniki dwóch randomizowanych badań klinicznych mepolizumabu, przeciwciała przeciwko interleukinie 5, w astmie eozynofilowej. Wykazano, że stosowanie mepolizumabu było związane z mniejszym zużyciem glikokortykosteroidów i zmniejszoną częstością występowania zaostrzeń choroby [2,3].
[1] Khatry DP, Gossage DL, Geba GP, i wsp. A Simple Index Utilizing Peripheral Blood Leukocytes Predicts Sputum Eosinophilic And Non-Eosinophilic Asthma Phenotypes. American Thoracic Society International Conference Abstracts 2014.
[2] Bel EH, Wenzel SE, Thompson PJ, i wsp. Oral glucocorticoid-sparing effect of mepolizumab in eosinophilic asthma. N Engl J Med 2014; 371(13): 1189-97.
[3] Ortega HG1, Liu MC, Pavord ID, i wsp. Mepolizumab treatment in patients with severe eosinophilic asthma. N Engl J Med 2014; 371(13):1198-207.
