Infliksymab w zapaleniu błony naczyniowej oka i siatkówki w przebiegu choroby Behçeta

Choroba Behçeta, opisana po raz pierwszy przez tureckiego dermatologia Hulusi Behçeta w 1937 roku, jest układowym zapaleniem naczyń o nieznanej etiologii. Objawia się ona między innymi występowaniem bolesnych aft w jamie ustnej, obecnością owrzodzeń narządów płciowych, zmianami ocznymi, skórnymi i zapaleniem stawów. Choroba ta dotyka głównie osoby w wieku ok. 30 lat i występuje dużo częściej na Bliskim Wschodzie (ok. 200 nowych przypadków rocznie na 100 000 mieszkańców) niż w Europie (ok. 3/100 000) W leczeniu choroby Behçeta stosuje się środki wywierające wpływ na funkcję układu immunologicznego, w tym glikokortykosteroidy, metotreksat, talidomid, interferon, cyklosporynę i takrolimus. Infliksymab, przeciwciało skierowane przeciw czynnikowi martwicy guza TNF-alfa, stosowany jest w chorobie Behçeta w terapii zapalenia błony naczyniowej oka.

Wieloośrodkowe badanie przeprowadzone przez Okada i wsp. miało na celu określenie bezpieczeństwa i skuteczności infliksymabu w pierwszym roku leczenia nawracającego zapalenia błony naczyniowej oka i siatkówki w przebiegu choroby Behçeta. Działania niepożądane wystąpiły u 29 z 63 (46%) osób biorących udział w eksperymencie. W analizie skuteczności uwzględniono dane opisujące przebieg choroby u 50 pacjentów. Średnia liczba zapaleń spadła z 2.66 przed leczeniem infliksymabem do 0.44 i 0.79 odpowiednio w pierwszym i drugim półroczu leczenia. Poprawę odnotowano u 69% chorych, a lekką poprawę u 23%. Warto podkreślić, że po roku terapii ostrość widzenia u pacjentów otrzymujących infliksymab istotnie się polepszyła (p = 0.01).