Niedobór żelaza może skutkować fałszywym rozpoznaniem cukrzycy
Autor: Andrzej Kordas
Data: 01.06.2015
Źródło: The effect of anaemia and abnormalities of erythrocyte indices on HbA1c analysis: a systematic review; Diabetologia; Emma English, Iskandar Idris, Georgina Smith, Ketan Dhatariya, Eric S. Kilpatrick, W. Garry John.
Zarówno Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) jak i American Diabetes Association (ADA) rekomendują wykorzystywanie oznaczeń hemoglobiny glikowanej HbA1c do rozpoznawania cukrzycy typu 2. W Stanach Zjednoczonych oraz w większości krajów europejskich punkt odcięcia poziomu hemoglobiny glikowanej umożliwiający postawienie rozpoznania cukrzycy typu 2 wynosi 6.5% (48 mmol/mol).
Emma English i wsp. przeanalizowali badania przeprowadzone w latach 1990 – 2014 pod kątem możliwości fałszywie dodatnich rozpoznań cukrzycy typu 2 u pacjentów z współistniejącym niedoborem żelaza. Szczegółowej analizie poddano 12 badań koncentrujących się w większości na problematyce niedokrwistości z niedoboru żelaza, które zawierały co najmniej jedno oznaczenie hemoglobiny glikowanej, stężenia glukozy oraz morfologii.
Na podstawie analizy tych badań wykazano, że niedobór żelaza (zarówno bez jak i z niedokrwistością)
był powiązany z wyższymi wartościami oznaczeń hemoglobiny glikowanej w porównaniu z grupą kontrolną. Stwierdzono jeden wyjątek od tej reguły – dotyczył on pacjentów z ciężką anemią, u których wartości hemoglobiny glikowanej były niskie. Co ciekawe, niedobór żelaza nie korelował z wyższymi stężeniami glukozy w porównaniu z grupą kontrolną.
Dodatkowo niektóre dane wskazywały na możliwość oddziaływania na poziom hemoglobiny glikowanej również przez niedokrwistości o etiologii innej niż niedobór żelaza.
Światowa Organizacja Zdrowia sugeruje, aby niedokrwistość rozpoznawać w przypadku stężenia hemoglobiny wynoszącego poniżej 120 g/L (7.4 mmol/L) w przypadku kobiet, oraz poniżej 130 g/L (8.1 mmol/L) u mężczyzn. Uwzględniając powyższe kryteria szacuje się, że 29% kobiet oraz 13% mężczyzn na świecie choruje na niedokrwistość.
Na podstawie przeanalizowanej literatury wykazano, iż poziom hemoglobiny glikowanej może wzrastać w przypadku współistnienia niedoboru żelaza i/lub anemii z niedoboru żelaza. Znaczne rozpowszechnienie niedokrwistości w populacji, może więc skutkować częstą nadrozpoznawalnością cukrzycy, w przypadku gdy jedynym kryterium jest stężenie hemoglobiny glikowanej. Wskazane są kolejne badania określające w jakim stopniu poszczególne typy i stopnie anemii korelują ze zmianą stężenia hemoglobiny glikowanej.
Na podstawie analizy tych badań wykazano, że niedobór żelaza (zarówno bez jak i z niedokrwistością)
był powiązany z wyższymi wartościami oznaczeń hemoglobiny glikowanej w porównaniu z grupą kontrolną. Stwierdzono jeden wyjątek od tej reguły – dotyczył on pacjentów z ciężką anemią, u których wartości hemoglobiny glikowanej były niskie. Co ciekawe, niedobór żelaza nie korelował z wyższymi stężeniami glukozy w porównaniu z grupą kontrolną.
Dodatkowo niektóre dane wskazywały na możliwość oddziaływania na poziom hemoglobiny glikowanej również przez niedokrwistości o etiologii innej niż niedobór żelaza.
Światowa Organizacja Zdrowia sugeruje, aby niedokrwistość rozpoznawać w przypadku stężenia hemoglobiny wynoszącego poniżej 120 g/L (7.4 mmol/L) w przypadku kobiet, oraz poniżej 130 g/L (8.1 mmol/L) u mężczyzn. Uwzględniając powyższe kryteria szacuje się, że 29% kobiet oraz 13% mężczyzn na świecie choruje na niedokrwistość.
Na podstawie przeanalizowanej literatury wykazano, iż poziom hemoglobiny glikowanej może wzrastać w przypadku współistnienia niedoboru żelaza i/lub anemii z niedoboru żelaza. Znaczne rozpowszechnienie niedokrwistości w populacji, może więc skutkować częstą nadrozpoznawalnością cukrzycy, w przypadku gdy jedynym kryterium jest stężenie hemoglobiny glikowanej. Wskazane są kolejne badania określające w jakim stopniu poszczególne typy i stopnie anemii korelują ze zmianą stężenia hemoglobiny glikowanej.
