Sunitynib w leczeniu chorych na drobnokomórkowego raka płuca.
Autor: Dr Mackiewicz
Data: 18.08.2013
Źródło: Ready N. et al. “Chemotherapy with or without maintenance sunitinib for untreated extensive-stage small cell lung cancer: A randomized, placebo controlled phase II study CALGB 30504 (ALLIANCE).” J Clin Oncol 31, 2013 (suppl; abstr 7506)
W trakcie spotkania ASCO (American Society of Clinical Oncology) 2013 zaprezentowano wyniki badania oceniającego skuteczność leczenia podtrzymującego sunitynibem w porównaniu do placebo po zastosowaniu chemioterapii pierwszej linii u chorych na drobnokomórkowego raka płuca w stadium rozległym.
Sunitynib jest inhibitorem kinazy tyrozynowej działającym m.in. na receptory VEGFR1-3 (Vascular Endothelial Growth Factor Receptor1-3, receptory 1-3 czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego) , PDGFR (Platelet-derived growth factor receptor, receptor płytkopochodnego czynnika wzrostu) oraz KIT (receptory czynnika wzrostu komórek pnia).
W badaniu ALLIANCE oceniano skuteczność działania sunitynibu w podtrzymywaniu odpowiedzi po zastosowanej chemioterapii u chorych na raka drobnokomórkowego płuca w stadium rozległym. 138 chorych otrzymało 4-6 cykli chemioterapii wg schematu: cisplatyna 80 mg/m2 lub carboplatyna AUC5 w dniu 1 oraz etopozyd 100 mg/m2 w dniach 1-3 co 21 dni. Chorzy, u których nie wystąpiła progresja choroby byli następnie randomizowani do grupy otrzymującej placebo (P) lub sunitynib (S) 37,5 mg dziennie w stosunku 1:1. Ocenę skuteczności leczenia przeprowadzano co 6 tygodni. Chorym odpowiadającym na leczenie (odpowiedź całkowita lub częściowa) oferowano profilaktyczne napromienianie mózgu 4-6 tygodni po zakończeniu chemioterapii.
Zrandomizowano 95 chorych, natomiast odpowiedź po zastosowanym leczeniu została podtrzymana u 41 badanych w grupie P i 44 w grupie S. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był ocena mediany przeżycia wolnego od progresji (progression-free survival, PFS) . W ramieniu P wynosiła 2,3 miesiąca w porównaniu do ramienia S, w którym wynosiła 3,8 miesiąca (p=0,04). Mediana całkowitego przeżycia (overall survival, OS) chorych wynosiła odpowiednio w ramieniu P średnio 6,7 miesiąca i 8,8 miesiąca dla S (p=0,36). Chorzy otrzymujący placebo, u których wystąpiła progresja choroby mieli możliwość otrzymania sunitynibu. Spośród 17 chorych, którzy skorzystali z tej możliwości u 10 uzyskano stabilizację choroby po podaniu 2-9 cykli sunitynibu. Toksyczność w stopniu 3 obejmowała zmęczenie (19% S i 5% P) oraz neutropenię (10%), leukopenię (7%) i trombocytopenię (7%) w ramieniu S. Ponadto zanotowano pojedyncze przypadki działań niepożądanych w stopniu 4 – krwawienie z przewodu pokarmowego oraz wzrost poziomu lipazy.
Podsumowując – zastosowanie sunitynibu w leczeniu podtrzymującym odpowiedź po wcześniejszej chemioterapii u chorych na raka drobnokomórkowego płuc w postaci rozległej wydłuża przeżycie wolne od progresji. Stwierdza się również wydłużenie mediany przeżycia całkowitego, jednakże ze względu na konstrukcję badania (możliwość otrzymania sunitynibu po progresji w trakcie podawania placebo) nie uzyskano znamienności statystycznej.
W badaniu ALLIANCE oceniano skuteczność działania sunitynibu w podtrzymywaniu odpowiedzi po zastosowanej chemioterapii u chorych na raka drobnokomórkowego płuca w stadium rozległym. 138 chorych otrzymało 4-6 cykli chemioterapii wg schematu: cisplatyna 80 mg/m2 lub carboplatyna AUC5 w dniu 1 oraz etopozyd 100 mg/m2 w dniach 1-3 co 21 dni. Chorzy, u których nie wystąpiła progresja choroby byli następnie randomizowani do grupy otrzymującej placebo (P) lub sunitynib (S) 37,5 mg dziennie w stosunku 1:1. Ocenę skuteczności leczenia przeprowadzano co 6 tygodni. Chorym odpowiadającym na leczenie (odpowiedź całkowita lub częściowa) oferowano profilaktyczne napromienianie mózgu 4-6 tygodni po zakończeniu chemioterapii.
Zrandomizowano 95 chorych, natomiast odpowiedź po zastosowanym leczeniu została podtrzymana u 41 badanych w grupie P i 44 w grupie S. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był ocena mediany przeżycia wolnego od progresji (progression-free survival, PFS) . W ramieniu P wynosiła 2,3 miesiąca w porównaniu do ramienia S, w którym wynosiła 3,8 miesiąca (p=0,04). Mediana całkowitego przeżycia (overall survival, OS) chorych wynosiła odpowiednio w ramieniu P średnio 6,7 miesiąca i 8,8 miesiąca dla S (p=0,36). Chorzy otrzymujący placebo, u których wystąpiła progresja choroby mieli możliwość otrzymania sunitynibu. Spośród 17 chorych, którzy skorzystali z tej możliwości u 10 uzyskano stabilizację choroby po podaniu 2-9 cykli sunitynibu. Toksyczność w stopniu 3 obejmowała zmęczenie (19% S i 5% P) oraz neutropenię (10%), leukopenię (7%) i trombocytopenię (7%) w ramieniu S. Ponadto zanotowano pojedyncze przypadki działań niepożądanych w stopniu 4 – krwawienie z przewodu pokarmowego oraz wzrost poziomu lipazy.
Podsumowując – zastosowanie sunitynibu w leczeniu podtrzymującym odpowiedź po wcześniejszej chemioterapii u chorych na raka drobnokomórkowego płuc w postaci rozległej wydłuża przeżycie wolne od progresji. Stwierdza się również wydłużenie mediany przeżycia całkowitego, jednakże ze względu na konstrukcję badania (możliwość otrzymania sunitynibu po progresji w trakcie podawania placebo) nie uzyskano znamienności statystycznej.
