123RF
Niepowodzenie zastosowania przeciwciała przeciwko onkostatynie M w leczeniu twardziny układowej
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 01.02.2023
Źródło: Denton CP, Del Galdo F, Khanna D, Vonk MC, Chung L, Johnson SR, Varga J, Furst DE, Temple J, Zecchin C, Csomor E, Lee A, Wisniacki N, Flint SM, Reid J. Biological and clinical insights from a randomized phase 2 study of an anti-oncostatin M monoclonal antibody in systemic sclerosis. Rheumatology (Oxford). 2022 Dec 23;62(1):234-242. doi: 10.1093/rheumatology/keac300. PMID: 35583273; PMCID: PMC9788816
| Tagi: | twardzina układowa |
Na łamach „Rheumatology” opublikowano wyniki pierwszego badania z zastosowaniem przeciwciała przeciwko OSM w grupie chorych na TU (randomizowane badanie kliniczne 2. fazy, kontrolowane placebo).
Onkostatyna M (OSM) może odgrywać istotną rolę w patogenezie twardziny układowej (TU). OSM jest cytokiną należącą do rodziny interleukiny 6 (IL-6). Zaobserwowano na modelach ludzkich i mysich, że OSM odpowiada za indukcję włóknienia skóry. Obserwowano zwiększone stężenie OSM w surowicy chorych na TU. Ponadto ekspresja receptora dla OSM w skórze chorych na TU, związana jest z większą progresją zmian skórnych w przebiegu choroby. Obserwacje te dały podstawy do zainteresowania OSM jako potencjalnym celem terapii w TU. Przeciwciało przeciwko OSM (GSK2330811) jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym klasy IgG1, które hamuje wiązanie OSM z receptorem dla tej cytokiny.
Badaną populację, opisaną na łamach „Rheumatology”, stanowili pacjenci z aktywną postacią TU, z czasem trwania choroby nieprzekraczającym pięciu lat od wystąpienia pierwszego objawu Raynauda i zajęciem skóry określonym wskaźnikiem Rodnana (mRSS) w przedziale 10–35.
Lek podawany był w postaci iniekcji podskórnych w odstępie dwóch tygodni, w dwóch badanych dawkach 100 mg i 300 mg, przez 12 tygodni. Punkty końcowe badania stanowiły ocena bezpieczeństwa, tolerancji, farmakokinetyki leku oraz analiza biomarkerów włóknienia i procesu zapalnego we krwi i skórze badanych.
Wyniki badania nie wykazały znaczącego wpływu GSK2330811 na procesy włóknienia i zapalenia. W żadnym z analizowanych punktów końcowych nie wykazano znaczącej różnicy pomiędzy badaną substancją a placebo. Co więcej, obserwowano zależne od dawki (bardziej wyrażone w ramieniu otrzymującym 300 mg) obniżenie wartości hemoglobiny oraz płytek krwi wśród badanych. W grupie otrzymującej przeciwciało przeciw OSM w dawce 300 mg częściej odnotowywano zakończenie udziału w badaniu z powodu zdarzeń niepożądanych (17 proc. vs 0 proc., odpowiednio w ramieniu otrzymującym 300 mg vs 100 mg/placebo).
Wyniki badania w chwili obecnej nie wskazują, aby przeciwciało przeciwko OSM znalazło zastosowanie w leczeniu TU. Na uwagę zasługuje jednak metoda zaprojektowania badania oraz sposób oceny skuteczności działania badanej substancji uwzględniający ukierunkowaną analizę markerów zapalenia oraz włóknienia w próbkach pochodzących z krwi i w bioptatach skóry.
Opracowanie: dr n. med. Marta Madej
Badaną populację, opisaną na łamach „Rheumatology”, stanowili pacjenci z aktywną postacią TU, z czasem trwania choroby nieprzekraczającym pięciu lat od wystąpienia pierwszego objawu Raynauda i zajęciem skóry określonym wskaźnikiem Rodnana (mRSS) w przedziale 10–35.
Lek podawany był w postaci iniekcji podskórnych w odstępie dwóch tygodni, w dwóch badanych dawkach 100 mg i 300 mg, przez 12 tygodni. Punkty końcowe badania stanowiły ocena bezpieczeństwa, tolerancji, farmakokinetyki leku oraz analiza biomarkerów włóknienia i procesu zapalnego we krwi i skórze badanych.
Wyniki badania nie wykazały znaczącego wpływu GSK2330811 na procesy włóknienia i zapalenia. W żadnym z analizowanych punktów końcowych nie wykazano znaczącej różnicy pomiędzy badaną substancją a placebo. Co więcej, obserwowano zależne od dawki (bardziej wyrażone w ramieniu otrzymującym 300 mg) obniżenie wartości hemoglobiny oraz płytek krwi wśród badanych. W grupie otrzymującej przeciwciało przeciw OSM w dawce 300 mg częściej odnotowywano zakończenie udziału w badaniu z powodu zdarzeń niepożądanych (17 proc. vs 0 proc., odpowiednio w ramieniu otrzymującym 300 mg vs 100 mg/placebo).
Wyniki badania w chwili obecnej nie wskazują, aby przeciwciało przeciwko OSM znalazło zastosowanie w leczeniu TU. Na uwagę zasługuje jednak metoda zaprojektowania badania oraz sposób oceny skuteczności działania badanej substancji uwzględniający ukierunkowaną analizę markerów zapalenia oraz włóknienia w próbkach pochodzących z krwi i w bioptatach skóry.
Opracowanie: dr n. med. Marta Madej
