123RF
Przebieg COVID-19 u chorych na choroby reumatyczne
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 07.06.2021
Źródło: D’Silva KM, Jorge A, Cohen A et al. COVID-19 Outcomes in Patients With Systemic Autoimmune Rheumatic Diseases Compared to the General Population: A US Multicenter, Comparative Cohort Study. Brief report. Arthritis & Rheumatology Vol. 73, No. 6, June 2021, pp 914–920
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Na łamach Arthritis & Rheumatology opublikowano wyniki dużego badania kohortowego porównującego przebieg COVID-19 u pacjentów z rozpoznaniem autoimmunologicznych chorób reumatycznych (AChR) oraz osób bez tego rozpoznania.
Badanie oparto na analizie rekordów pochodzących z elektronicznej, wieloośrodkowej bazy danych. Ocenie poddano przebieg COVID-19 w okresie 30 dni od rozpoznania choroby, uwzględniając konieczność hospitalizacji w oddziałach intensywnej opieki medycznej (OIOM), wentylacji mechanicznej, wystąpienie ostrej niewydolności nerek wymagającej leczenia nerkozastępczego, wystąpienie udarów niedokrwiennych mózgu, powikłań zakrzepowo-zatorowych oraz śmierci.
Analizą objęto blisko 2,4 tys. chorych na AChR i COVID-19 oraz grupę kontrolną dobraną pod względem płci, wieku, rasy/pochodzenia etnicznego oraz BMI. Wyniki badania wykazały, że osoby z AChR i COVID-19 miały większe ryzyko hospitalizacji (RR (relative risk) 1,14), hospitalizacji w oddziałach intensywnej terapii (RR 1,32), ostrego uszkodzenia nerek (RR 1,81) oraz żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (RR 1,74).
Odnotowano ponadto trend do częstszego występowania udarów niedokrwiennych mózgu w grupie pacjentów z AChR i COVID-19, jednak różnice nie miały istotności statystycznej. Nie obserwowano różnic w częstości zgonów, konieczności zastosowania wentylacji mechanicznej oraz pod względem złożonego punktu końcowego (hospitalizacja w OIOM, wentylacja mechaniczna lub zgon). W modelu rozszerzonym, w którym grupę kontrolą dobrano również pod względem chorób współistniejących, ryzyko wszystkich wymienionych powikłań nie było istotnie statystycznie większe, za wyjątkiem żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej.
Analizując tylko grupę pacjentów chorujących na AChR wykazano, że wśród chorych stosujących glikokortykosteroidy ryzyko uzyskania złożonego punktu końcowego było większe, niż w grupie pacjentów bez glikokortykosteroidów. Natomiast stosowanie syntetycznych, biologicznych, czy celowanych leków modyfikujących przebieg choroby nie wpływało na ciężkość przebiegu COVID-19 u chorych na AChR. Średnia wieku w populacji z rozpoznaniem AChR wynosiła 58 lat i większość z nich stanowiły kobiety (79%).
Podsumowując, osoby chorujące na AChR z towarzyszącym COVID-19 miały większe ryzyko powikłań w postaci ogólnej częstości hospitalizacji, hospitalizacji w oddziałach intensywnej opieki, ostrego uszkodzenia nerek oraz żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. W dużej mierze czynnikiem zwiększającym ryzyko wspomnianych powikłań były choroby współistniejące, za wyjątkiem żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Zwiększone ryzyko wystąpienia powikłań zakrzepowo-zatorowych u chorych na AChR i COVID-19 tłumaczy się nakładaniem czynników predysponujących: uszkodzeniem śródbłonka naczyniowego w przebiegu COVID-19, przewlekłym stanem zapalnym w przebiegu AChR, a także współistnieniem u części chorych zespołu antyfosfolipidowego.
Autorka: dr n. med. Marta Madej
Analizą objęto blisko 2,4 tys. chorych na AChR i COVID-19 oraz grupę kontrolną dobraną pod względem płci, wieku, rasy/pochodzenia etnicznego oraz BMI. Wyniki badania wykazały, że osoby z AChR i COVID-19 miały większe ryzyko hospitalizacji (RR (relative risk) 1,14), hospitalizacji w oddziałach intensywnej terapii (RR 1,32), ostrego uszkodzenia nerek (RR 1,81) oraz żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (RR 1,74).
Odnotowano ponadto trend do częstszego występowania udarów niedokrwiennych mózgu w grupie pacjentów z AChR i COVID-19, jednak różnice nie miały istotności statystycznej. Nie obserwowano różnic w częstości zgonów, konieczności zastosowania wentylacji mechanicznej oraz pod względem złożonego punktu końcowego (hospitalizacja w OIOM, wentylacja mechaniczna lub zgon). W modelu rozszerzonym, w którym grupę kontrolą dobrano również pod względem chorób współistniejących, ryzyko wszystkich wymienionych powikłań nie było istotnie statystycznie większe, za wyjątkiem żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej.
Analizując tylko grupę pacjentów chorujących na AChR wykazano, że wśród chorych stosujących glikokortykosteroidy ryzyko uzyskania złożonego punktu końcowego było większe, niż w grupie pacjentów bez glikokortykosteroidów. Natomiast stosowanie syntetycznych, biologicznych, czy celowanych leków modyfikujących przebieg choroby nie wpływało na ciężkość przebiegu COVID-19 u chorych na AChR. Średnia wieku w populacji z rozpoznaniem AChR wynosiła 58 lat i większość z nich stanowiły kobiety (79%).
Podsumowując, osoby chorujące na AChR z towarzyszącym COVID-19 miały większe ryzyko powikłań w postaci ogólnej częstości hospitalizacji, hospitalizacji w oddziałach intensywnej opieki, ostrego uszkodzenia nerek oraz żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. W dużej mierze czynnikiem zwiększającym ryzyko wspomnianych powikłań były choroby współistniejące, za wyjątkiem żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Zwiększone ryzyko wystąpienia powikłań zakrzepowo-zatorowych u chorych na AChR i COVID-19 tłumaczy się nakładaniem czynników predysponujących: uszkodzeniem śródbłonka naczyniowego w przebiegu COVID-19, przewlekłym stanem zapalnym w przebiegu AChR, a także współistnieniem u części chorych zespołu antyfosfolipidowego.
Autorka: dr n. med. Marta Madej
