123RF
Wyniki leczenia wczesnego reumatoidalnego zapalenia stawów
Redaktor: Bogusz Soiński
Data: 26.07.2021
Źródło: Stouten V, Westhovens R, Pazmino S, i wsp. Five-year treat-to-target outcomes after methotrexate induction therapy with or without other csDMARDs and temporary glucocorticoids for rheumatoid arthritis in the CareRA trial. Annals of the Rheumatic Diseases Aug 2021, 80 (8) 965-973
| Tagi: | RZS, Belgia, metotreksat, glikokortykosteroidy |
Przeprowadzone przez belgijskich reumatologów 5-letnie badania dotyczyły stosowania metotreksatu w połączeniu z glikokortykosteroidami i/lub innym klasycznym lekiem modyfikującym.
Strategia leczenia reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS) według obecnych standardów oparta jest na podstawowych zasadach: szybko, intensywnie i skutecznie. W praktyce oznacza to włączanie leków modyfikujących przebieg choroby na wczesnym etapie choroby, ścisłe monitorowanie aktywności choroby i modyfikację terapii do uzyskania określonego celu. Na wczesnym etapie leczenia kluczową rolę odgrywa metotreksat (MTX) jako lek modyfikujący przebieg choroby (LMPCh) pierwszego wyboru, natomiast wiele dyskusji toczy się wokół stosowania glikokortykosteroidów (GKS).
Badanie przeprowadzone przez belgijskich reumatologów wśród 322 chorych dotyczyło strategii leczenia wczesnego reumatoidalnego zapalenia stawów. Wyjściowo na podstawie oceny czynników ryzyka wszystkich chorych podzielono na dwie grupy. W przypadku RZS o niekorzystnym rokowaniu stosowano 3 schematy (MTX + sulfosalazyna lub MTX w monoterapii, lub MTX + leflunomid) w połączeniu z GKS w dawkach wysokich lub średnich redukowanych stopniowo do całkowitego odstawienia w 28. tygodniu leczenia. Chorzy bez czynników złego rokowania byli leczeni MTX z lub bez GKS. W badaniu trwającym dwa lata stwierdzono, że stosowanie MTX w połączeniu z GKS we wczesnym RZS jest bezpieczne, efektywne i ekonomiczne. Dalsza obserwacja badanej grupy miała na celu określenie wpływu zastosowanego schematu postępowania we wczesnym stadium (w pierwszym roku trwania choroby) na dalszy jej przebieg. W kolejnych latach prowadzono leczenie według decyzji reumatologa prowadzącego zgodnie z aktualnymi rekomendacjami.
W grupie chorych z RZS bez czynników złego rokowania stwierdzono lepszą kontrolę aktywności choroby oraz ocenę sprawności u pacjentów leczonych MTX w skojarzeniu z GKS w porównaniu z MTX bez GKS. Stosowanie GKS w początkowej fazie choroby nie miało wpływu na przewlekłe stosowanie tej grupy leków w dalszym leczeniu.
56% pacjentów biorących udział w badaniu nie wymagało intensyfikacji leczenia LMPCh w okresie 5 lat i większość stosowała monoterapię (przeważnie MTX) niezależnie od schematu leczenia na początku trwania choroby. W grupie chorych z czynnikami złego rokowania monoterapia MTX na początku choroby nie była związana z koniecznością intensyfikacji leczenia LMPCh w późniejszym okresie choroby w porównaniu z chorymi stosującymi leczenie skojarzone klasycznymi LMPCh we wczesnym stadium. 22% chorych w czasie 5 lat wymagało zastosowania biologicznych LMPCh.
Przeprowadzona obserwacja stanowi poparcie dla strategii stosowania MTX w połączeniu z GKS we wczesnym etapie RZS niezależnie od występowania czynników niekorzystnego rokowania. Takie postępowanie zapewnia długotrwałe bezpieczeństwo i skuteczność w leczeniu RZS – choroby przewlekłej postępującej.
Opracowanie: dr Ewa Morgiel
Badanie przeprowadzone przez belgijskich reumatologów wśród 322 chorych dotyczyło strategii leczenia wczesnego reumatoidalnego zapalenia stawów. Wyjściowo na podstawie oceny czynników ryzyka wszystkich chorych podzielono na dwie grupy. W przypadku RZS o niekorzystnym rokowaniu stosowano 3 schematy (MTX + sulfosalazyna lub MTX w monoterapii, lub MTX + leflunomid) w połączeniu z GKS w dawkach wysokich lub średnich redukowanych stopniowo do całkowitego odstawienia w 28. tygodniu leczenia. Chorzy bez czynników złego rokowania byli leczeni MTX z lub bez GKS. W badaniu trwającym dwa lata stwierdzono, że stosowanie MTX w połączeniu z GKS we wczesnym RZS jest bezpieczne, efektywne i ekonomiczne. Dalsza obserwacja badanej grupy miała na celu określenie wpływu zastosowanego schematu postępowania we wczesnym stadium (w pierwszym roku trwania choroby) na dalszy jej przebieg. W kolejnych latach prowadzono leczenie według decyzji reumatologa prowadzącego zgodnie z aktualnymi rekomendacjami.
W grupie chorych z RZS bez czynników złego rokowania stwierdzono lepszą kontrolę aktywności choroby oraz ocenę sprawności u pacjentów leczonych MTX w skojarzeniu z GKS w porównaniu z MTX bez GKS. Stosowanie GKS w początkowej fazie choroby nie miało wpływu na przewlekłe stosowanie tej grupy leków w dalszym leczeniu.
56% pacjentów biorących udział w badaniu nie wymagało intensyfikacji leczenia LMPCh w okresie 5 lat i większość stosowała monoterapię (przeważnie MTX) niezależnie od schematu leczenia na początku trwania choroby. W grupie chorych z czynnikami złego rokowania monoterapia MTX na początku choroby nie była związana z koniecznością intensyfikacji leczenia LMPCh w późniejszym okresie choroby w porównaniu z chorymi stosującymi leczenie skojarzone klasycznymi LMPCh we wczesnym stadium. 22% chorych w czasie 5 lat wymagało zastosowania biologicznych LMPCh.
Przeprowadzona obserwacja stanowi poparcie dla strategii stosowania MTX w połączeniu z GKS we wczesnym etapie RZS niezależnie od występowania czynników niekorzystnego rokowania. Takie postępowanie zapewnia długotrwałe bezpieczeństwo i skuteczność w leczeniu RZS – choroby przewlekłej postępującej.
Opracowanie: dr Ewa Morgiel
