123RF
Antagoniści TNF-α a śmiertelność ze wszystkich przyczyn u pacjentów z chorobami zapalnymi jelit
| Tagi: | antagoniści TNF-α, IBD, colitis ulcerosa |
Wyniki badania kohortowego dotyczącego związku pomiędzy zastosowaniem antagonistów TNF-α a śmiertelnością ze wszystkich przyczyn u pacjentów z chorobami zapalnymi jelit wskazują, że ich aplikowanie może wiązać się z lepszym rokowaniem niż długotrwałe stosowanie glikokortykosteroidów.
Amerykańskie badania obserwacyjne danych z systemów Medicare i Medicaid wskazały, że zastosowanie antagonistów TNF-α może zmniejszać śmiertelność ze wszystkich przyczyn w porównaniu z przewlekłym stosowaniem glikokortykosteroidów u pacjentów z chorobami zapalnymi jelit. Na łamach „JAMA Network” ukazały się wyniki badania kohortowego dotyczącego śmiertelności pacjentów z chorobami zapalnymi jelit leczonych w ramach systemu opieki zdrowotnej dla amerykańskich weteranów.
W badaniu wykorzystano dane 2997 pacjentów z chorobami zapalnymi jelit, u których zastosowano terapię antagonistami TNF-α lub u których długotrwale stosowano glikokortykosteroidy (co najmniej 3000 mg prednizonu lub dawki ekwiwalente innego glikokortykosteroidów i/lub najmniej 600 miligramów budezonidu w ciągu 12 miesięcy).
Łącznie 90,9 proc. grupy stanowili mężczyźni. Średnia wieku wyniosła 50 ±17 lat. 58 proc. grupy stanowili pacjenci z choroba Leśniowskiego-Crohna, a pozostali byli leczeni z powodu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. 1836 pacjentów było leczonych antagonistami TNF-α, a 1161 długotrwale glikokortykosteroidami. W przypadku pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna zastosowanie antagonistów TNF-α było związane z mniejszym ryzykiem śmierci ze wszystkich przyczyn w porównaniu ze stosowaniem glikokortykosteroidów (OR = 0,54; 95 proc. CI: 0,31–0,93). Takiego związku nie zaobserwowano w przypadku pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego (OR = 0,33; 95 proc. CI: 0,10–1,10).
Wyniki badania wskazują że w chorobie Leśniowskiego-Crohna zastosowanie antagonistów TNF-α może wiązać się z lepszym rokowaniem niż długotrwałe stosowanie glikokortykosteroidów.
Opracowanie: lek. Mikołaj Kamiński
CI – Confidence Interval (przedział ufności), OR – Odds Ratio (iloraz szans)
W badaniu wykorzystano dane 2997 pacjentów z chorobami zapalnymi jelit, u których zastosowano terapię antagonistami TNF-α lub u których długotrwale stosowano glikokortykosteroidy (co najmniej 3000 mg prednizonu lub dawki ekwiwalente innego glikokortykosteroidów i/lub najmniej 600 miligramów budezonidu w ciągu 12 miesięcy).
Łącznie 90,9 proc. grupy stanowili mężczyźni. Średnia wieku wyniosła 50 ±17 lat. 58 proc. grupy stanowili pacjenci z choroba Leśniowskiego-Crohna, a pozostali byli leczeni z powodu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. 1836 pacjentów było leczonych antagonistami TNF-α, a 1161 długotrwale glikokortykosteroidami. W przypadku pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna zastosowanie antagonistów TNF-α było związane z mniejszym ryzykiem śmierci ze wszystkich przyczyn w porównaniu ze stosowaniem glikokortykosteroidów (OR = 0,54; 95 proc. CI: 0,31–0,93). Takiego związku nie zaobserwowano w przypadku pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego (OR = 0,33; 95 proc. CI: 0,10–1,10).
Wyniki badania wskazują że w chorobie Leśniowskiego-Crohna zastosowanie antagonistów TNF-α może wiązać się z lepszym rokowaniem niż długotrwałe stosowanie glikokortykosteroidów.
Opracowanie: lek. Mikołaj Kamiński
CI – Confidence Interval (przedział ufności), OR – Odds Ratio (iloraz szans)
Przegląd Gastroenterologiczny
