Przyczyny hiperproinsulinemii u chorych na cukrzycę typu 2 ze współistniejącą chorobą niedokrwienną serca

Cel pracy: Celem pracy było zbadanie zależności pomiędzy podstawowym stężeniem proinsuliny w surowicy a wykładnikami wyrównania metabolicznego oraz parametrami charakteryzującymi przebieg cukrzycy, takimi jak dysfunkcja komórek β wysp trzustki i obwodowa insulinooporność, u chorych na cukrzycę typu 2 ze współistniejącą chorobą niedokrwienną serca.
Materiał i metody: Zbadano 67 chorych na cukrzycę typu 2, 80 chorych na cukrzycę typu 2 ze współistniejącą chorobą niedokrwienną serca, 88 osób z chorobą niedokrwienną serca oraz 31 zdrowych ochotników. Oceniono glikemię na czczo, określono stężenie HbA1c we krwi, wykładniki gospodarki lipidowej wraz ze stężeniem lipoproteiny (a), stężenie peptydu C, insuliny i proinsuliny w surowicy na czczo.
Wyniki: Stwierdzono, że podstawowe stężenie proinsuliny u chorych na cukrzycę typu 2 ze współistniejącą chorobą niedokrwienną serca jest istotnie wyższe w porównaniu z osobami zdrowymi i w porównaniu z chorymi na chorobę niedokrwienną serca. Stężenie proinsuliny w surowicy na czczo w tej grupie korelowało ze stężeniem cholesterolu HDL i trójglicerydów w surowicy, a analiza wielokrotnej regresji wykazała, że parametrem wpływającym na stężenie proinsuliny w sposób niezależny od pozostałych jest wskaźnik obwodowej insulinooporności, a w mniejszym stopniu – wskaźnik dysfunkcji komórek β wysp trzustki.
Wnioski: Wprawdzie istnieje związek pomiędzy hiperproinsulinemią a zaburzeniami gospodarki lipidowej, ale czynnikiem, który wywiera największy wpływ na jej nasilenie w grupie chorych na cukrzycę typu 2 ze współistniejącą chorobą niedokrwienną serca, jest obwodowa insulinooporność. Sugeruje to możliwość zmniejszenia ryzyka miażdżycy uwarunkowanego hiperproinsulinemią za pomocą stosowania leków zmniejszających oporność tkankową na insulinę.


Aim: We aimed to evaluate the relation between the basal serum proinsulin concentration and metabolic control parameters, markers of pancreatic β cells secretory dysfunction, indices of insulin resistance in type 2 diabetic patients with concomitant coronary artery disease. Material and methods: We studied 67 type 2 diabetic patients, 80 patients with diabetes type 2 and concomitant coronary artery disease, 88 patients with coronary artery disease and 31 healthy volunteers. Fasting glycaemia, HbA1c, lipid profile incuding lipoprotein (a) concentration, C-peptide, insulin and proinsulin concentrations in serum at fasting conditions were estimated.
Results: There was an increase in proinsulin serum level in patients with diabetes type 2 and concomitant coronary artery disease in comparison to patients with coronary artery disease and to healthy group. Serum proinsulin level was correlated with HDL cholesterol and triglycerides but multivariate regression analysis revealed that proinsulin concentration in serum is mainly determined by insulin resistance index, and less significantly, by markers of β cells dysfunction.

Conclusions: These data show that fasting serum proinsulin concentration in patients with diabetes type 2 and concomitant coronary artery disease is related to dyslipidemia, however is mainly dependent on insulin resistance. It suggests that using antidiabetic agents decreasing insulin resistance proinsulin-dependent risk of atherosclerosis could be diminished.