Długoterminowa odpowiedź na hydroksychlorochinę u pacjentów z DLE
Autor: Marzena Jaskot
Data: 03.10.2013
Źródło: Wahie, S. and Meggitt, S.J. (2013), Long-term response to hydroxychloroquine in patients with discoid lupus erythematosus. British Journal of Dermatology, 169: 653–659. doi: 10.1111/bjd.12378
| Tagi: | toczeń rumieniowaty |
W przypadku skórnej postaci tocznia rumieniowatego (DLE) leczeniem z wyboru jest doustna hydroksychlorochina. Jak dotąd w literaturze brak jest informacji dotyczących długoterminowej odpowiedzi pacjentów z DLE (tzn. > 6 miesięcy) na ten lek. Autorzy cytowanej pracy podjęli się zbadania długoterminowej odpowiedzi na hydroksychlorochinę u pacjentów z DLE po 6 miesiącach jej stosowania.
Wieloośrodkowym retrospektywnym badaniem kohortowym objęto pacjentów z DLE, którzy leczeni byli hydroksychlorochiną. U każdego pacjenta oceniano odpowiedź na hydroksychlorochinę zgodnie ze ściśle przyjętym protokołem.
Ogólna liczba pacjentów wynosiła 200 (K:M 4:1), ze średnim wiekiem, w którym postawiono u nich diagnozę wynoszącym 40 lat (od 16 do 81) i średnim okresem obserwacji 8 lat (od 0,5 do 37). U 91 pacjentów odnotowano odpowiednio długą odpowiedź kliniczną (45,5%), natomiast u 85 pacjentów wykazano brak tej odpowiedzi (42,5%). Pozostali pacjenci mieli bądź częściową odpowiedź na leczenie lub musieli przerwać terapię z powodu jej toksyczności. Co istotne, wśród osób które wykazały odpowiedź kliniczną na hydroksychlorochinę w ciągu 6 miesięcy – prawie 1 pacjent na 5 utracił tę odpowiedź, pomimo kontynuacji leczenia, po średnio 2 latach. Jednak owi pacjenci zazwyczaj odzyskiwali odpowiedź terapeutyczną po skojarzeniu hydroksychlorochiny z mepakryną. Natomiast spośród tych, u których nie odnotowano odpowiedzi klinicznej na hydroksychlorochinę w ciągu pierwszych 6 miesięcy kuracji, prawie 1 pacjent na 10 uzyskał odpowiedź kliniczną bądź to po dłuższym okresie jej stosowania (do 2 lat) bądź po ponownym jej włączeniu. Ci zaś pacjenci, którzy nadal nie wykazywali odpowiedzi uzyskiwali poprawę po doustnych glikokortykosteroidach.
Widać zatem, że długotrwała odpowiedź kliniczna na hydroksychlorochinę wynosi poniżej 50% osób ją stosujących. Ci pacjenci, którzy w ogóle nie odpowiadali na leczenie hydroksychlorochiną wymagali doustnych glikokortykosteroidów do uzyskania odpowiedzi klinicznej. Wyniki tego kohortowego badania retrospektywnego zasługują na uwagę i powinny skłonić do przeprowadzenia kolejnych.
Ogólna liczba pacjentów wynosiła 200 (K:M 4:1), ze średnim wiekiem, w którym postawiono u nich diagnozę wynoszącym 40 lat (od 16 do 81) i średnim okresem obserwacji 8 lat (od 0,5 do 37). U 91 pacjentów odnotowano odpowiednio długą odpowiedź kliniczną (45,5%), natomiast u 85 pacjentów wykazano brak tej odpowiedzi (42,5%). Pozostali pacjenci mieli bądź częściową odpowiedź na leczenie lub musieli przerwać terapię z powodu jej toksyczności. Co istotne, wśród osób które wykazały odpowiedź kliniczną na hydroksychlorochinę w ciągu 6 miesięcy – prawie 1 pacjent na 5 utracił tę odpowiedź, pomimo kontynuacji leczenia, po średnio 2 latach. Jednak owi pacjenci zazwyczaj odzyskiwali odpowiedź terapeutyczną po skojarzeniu hydroksychlorochiny z mepakryną. Natomiast spośród tych, u których nie odnotowano odpowiedzi klinicznej na hydroksychlorochinę w ciągu pierwszych 6 miesięcy kuracji, prawie 1 pacjent na 10 uzyskał odpowiedź kliniczną bądź to po dłuższym okresie jej stosowania (do 2 lat) bądź po ponownym jej włączeniu. Ci zaś pacjenci, którzy nadal nie wykazywali odpowiedzi uzyskiwali poprawę po doustnych glikokortykosteroidach.
Widać zatem, że długotrwała odpowiedź kliniczna na hydroksychlorochinę wynosi poniżej 50% osób ją stosujących. Ci pacjenci, którzy w ogóle nie odpowiadali na leczenie hydroksychlorochiną wymagali doustnych glikokortykosteroidów do uzyskania odpowiedzi klinicznej. Wyniki tego kohortowego badania retrospektywnego zasługują na uwagę i powinny skłonić do przeprowadzenia kolejnych.
