Garść wrażeń ze zjazdu the Society for Investigative Dermatology
Autor: Andrzej Kordas
Data: 10.05.2015
Źródło: Justyna Gornowicz-Porowska, Marian Dmochowski, Paweł Pietkiewicz, Paweł Bartkiewicz, Monika Bowszyc-Dmochowska Pracownia Autoimmunizacyjnych Dermatoz Pęcherzowych, Pracownia Histopatologii i Immunopatologii Skóry, Katedra i Klinika Dermatologii, UM w Pozn
W dniach 6-9 maja w Atlancie w USA odbył się 74. coroczny zjazd the Society for Investigative Dermatology. Na konferencji zaprezentowano m.in. wyniki najnowszych prac naukowo-klinicznych oraz aktualne hipotezy badawcze dla autoimmunizacyjnych dermatoz pęcherzowych.
Analizując pemfigoid pęcherzowy (BP) zauważono rolę autoprzeciwciał IgG4 specyficznych wobec BP180 NC16A. Stosując humanizowany model mysi udowodniono, że przeciwciała te wiązały się do błony podstawnej (basement membrane zone, BMZ), jednak nie aktywowały komplementu (w przeciwieństwie do przeciwciał IgG1 i IgG3). W przedstawionym badaniu in vivo wykazano hamujące działanie NC16A-IgG4 powiązane ze zmniejszoną depozycją IgG1 i IgG3 w obrębie BMZ. Przypuszczalnie NC16A-IgG1 i IgG3 sprzyjają rozwojowi BP, podczas gdy przeciwciała IgG4 działają hamująco poprzez konkurowanie o miejsca wiązania elicytorów w NC16A. Najprawdopodobniej zatem różne izotypy IgG specyficzne wobec NC16A mogą odgrywać odmienną rolę w patogenezie BP (1).
Rozważając rolę komórek zapalnych w BP badano wpływ przeciwciał BP i komplementu w napływie i uczynnieniu eozynofilów w obrębie połączenia skórno-naskórkowego (dermal-epidermal junction, DEJ). Stosując mrożone skrawki ludzkiej skóry wykazano, że umiejscowienie eozynofilów wzdłuż DEJ, lecz nie ich degranulacja, jest zależne od IgG-mediowanego wiązania komplementu (2).
Ostatnio sugeruje się powiązanie BP ze schorzeniami neurodegeneracyjnymi (ND), w tym z chorobą Parkinsona i demencją. Najnowsza praca ujawniła, że pacjenci z chorobą Parkinsona i demencją, lecz bez BP, mają wprawdzie przeciwciała anty-BP180, lecz z oszczędzeniem domeny NC16A. Ponadto przeciwciała wiążące się do substancji czarnej mózgu ludzkiego i szczurzego badane były immunofluorescencyjnie wykorzystując przeciwciała wobec hydroksylazy tyrozynowej (TH). Zauważono, że autoprzeciwciała w surowicy pacjentów z chorobą Parkinsona kolokalizowały z TH-pozytywnymi neuronami w mózgu szczura (barwienie substancji czarnej ludzkiego mózgu potwierdziło te wnioski). Otrzymane dane rzucają nowe światło na powiązania BP i ND (3).
Badając ekspresję i funkcję CD46, regulującego negatywnie ścieżkę aktywacji komplementu w BP, technikami immunohistochemicznymi i immunofluorescencyjnymi wykazano, że ekspresja CD46 jest niższa w keratynocytach naskórka pacjentów BP. Postuluje się, że egzogenne molekuły CD46 zapobiegały procesowi aktywacji komplementu indukowanego poprzez patogenne przeciwciała BP na skrawkach zdrowej skóry. Wyniki sugerują, że zmieniony CD46 może odgrywać istotną rolę w patogenezie BP, wskazując na potencjalną jego rolę w terapii BP (4).
Analizując antygen BP180 wykazano, że niedobór czynnościowy BP180 skutkuje hyperplazją granulocytów. Przedstawiono dane sugerujące, że BP180 reguluje homeostazę granulocytów poprzez ścieżkę sygnałową NF-κβ i ekspresję G-CSF w szpiku kostnym (5).
Śledząc proces starzenia się układu odpornościowego (ang. immunosenescence) w BP, który cechuje się obniżeniem odporności adaptacyjnej, wzrostem mediatorów prozapalnych oraz przejściem odpowiedzi immunizacyjnej w stronę Th2-zależnej, zauważono, że pacjenci BP wykazują podwyższone markery procesu starzenia się układu odpornościowego. Stwierdzono podniesiony poziom markerów CD8+/CD28+ limfocytów oraz CD57 w porównaniu do kontroli dopasowanej pod względem wieku, co sugeruje predyspozycje u tych osobników do rozwoju BP (6).
Przedstawione badania dotyczące chorób kręgu pęcherzycy wskazują, że autoimmunizacja w pęcherzycy liściastej (PF) jest zależna od ekspozycji na egzogenne alergeny. Patogenne autoprzeciwciała w PF należą głównie do izotypu IgG4, klasowo związanego z IgE-zależnymi chorobami alergicznymi (przeciwciała IgG4 i IgE pojawiają się w odpowiedzi na egzogenne alergeny podczas alergeno-specyficznej immunoterapii; przewlekła ekspozycja pobudza zmianę przeciwciał z IgE do IgG4). Badania pokazują, że niektóre przeciwciała IgG4 w PF rozpoznają egzogenne alergeny, które reagują krzyżowo z desmogleiną 1 (DSG1). Dane te wzmacniają hipotezę, że autoimmunizacja w PF może być powiązana z ekspozycją na alergeny środowiskowe (7).
Wcześniej zauważono, że pacjenci z pęcherzycą zwykłą (PV) dodatkowo do autoprzeciwciał anty-DSG1/DSG3 rozwijają przeciwciała wobec peroksydazy tarczycowej (TPO). Obecne badania wykazały, że przeciwciała anty-TPO są zdolne do zaburzenia adhezji międzykomórkowej keratynocytów. Anty-TPO powodowały istotny wzrost fosforylacji p38MAPK, a także wzrost wewnątrzkomórkowego poziomu wapnia. Przedstawione dane wskazują, że przeciwciała anty-TPO wiążą się do niezidentyfikowanego miejsca docelowego na powierzchni keratynocytów i wyzwalają ujemną regulację ścieżek sygnałowych, podobną do anty-DSG3. Jednak dalsze badania są niezbędne by ocenić rolę przeciwciał anty-TPO we wzbudzaniu procesu powstawania pęcherza w PV (8).
Poprzednie badania sugerują genetyczne uwarunkowania PV- udowodniono znaczenie DRB1*0402 i DQB1*0503 związanych z podwyższonym ryzykiem rozwoju PV. Jednak niektórzy zdrowi osobnicy wykazujący ekspresje tych samych alleli ryzyka PV nie rozwijają choroby. Analiza transkrypcyjna całego genomu ujawnia nowe hipotezy i sugeruje znaczenie genu dla podjednostki α1 receptora IL-13 (IL-13Rα1), który ulega obniżonej ekspresji u zdrowych nosicieli alleli oraz u pacjentów PV w remisji. Zatem ujemna regulacja ekspresji IL-13Rα1 na monocytach wydaje się kluczowa przy ochronie/zapobieżeniu rozwojowi choroby u osób genetycznie predysponowanych oraz w uzyskiwaniu stanu remisji PV, co może przekładać się na potencjalne znaczenie terapeutyczne (9).
Uprzednio wykazano podatność pacjentów pęcherzycowych do rozwoju innych chorób kręgu autoimmunizacji i wytypowano grupy najczęściej związane z PV (wspólne tło genetyczne pomiędzy klinicznie innymi schorzeniami). W celu zidentyfikowania genów i ścieżek sygnałowych wspólnych dla wyodrębnionych klastrów chorobowych przeprowadzono analizę genetyczną GWAS oraz badania mikromacierzy DNA. Wykazano m.in. istotne zaangażowanie sygnalizacji RhoA, a także stresu oksydacyjnego, co może wskazywać iż choroby autoimmunizacyjne będące w klastrze z PV dzielą biologiczne ścieżki powiązane ze zmianami genetycznymi/transkrypcyjnymi (10).
Analizując powiązania klonalne pomiędzy autoreaktywnymi komórkami B w PV i powiązania z dominującą odpowiedzią autoimmunizacyjną zależną od IgG4 wykazano stosunkowo wysokie pokrewieństwo klonalne pomiędzy komórkami B IgA1, IgA2, IgG1 i IgG4. Zauważono jednak, że różne izotypy ewoluują od wspólnych prekursorów w wyniku niezależnych ścieżek (11).
Podstawowa terapia PV polega na ogólnej immunosupresji, często skutkując poważnymi infekcjami przy przewlekłym podawaniu. Ostatnio chimeryczny receptor antygenowy (CAR) limfocytów T zrewolucjonizował immunoterapię nowotworów. Aby ocenić przydatność tej cząsteczki w PV metodą inżynierii genetycznej otrzymano chimeryczne receptory autoprzeciwciał DSG3 (CAART), składające się z różnych pozakomórkowych domen DSG3 poddanych fuzji z receptorami T lub NK domen sygnalizacji cytoplazmatycznej. CAART wydają się nową strategią leczenia PV, która jest skierowana specyficznie wobec autoantygenowo-swoistych komórek B (12).
Przedstawiono także zastosowanie zaawansowanego obrazowania optycznego do badań patomechanizmów dermatoz pęcherzowych. Analizując zmiany w organizacji białek desmosomalnych, jakie pojawiają się w PV, zastosowano mikroskopię wysokiej rozdzielczości (mikroskopia superrozdzielcza światła strukturalnego - structured illumination microscopy, SIM). Zaobserwowano gromadzenie się DSG3 i desmoplakin przy braku zmian w rozmieszczeniu E-kadheryny. Gromadzenie się DSG3 i endocytoza są zapewne powiązane ze zmniejszeniem rozmiarów desmosomów i zaburzeniami przylegania w naskórku pacjentów z PV (13).
Badając wyzwalacze w PV zaobserwowano, że odpowiedź komórek B na rotawirusy może być początkowym zdarzeniem w rozwoju odpowiedzi autoimmunizacyjnej wobec DSG3 u podatnych osobników (14).
Zaprezentowane wyniki sugerują, że krążące CD20 negatywne plazmoblasty i komórki pamięci B są wykrywalne u pacjentów z pęcherzycą i mogą zatem stanowić rezerwuar komórek odpornych na terapię rytuksymabem. Przypuszczalnie te komórki B mogą być zdolne do odtwarzania komórek poddanych deplecji i mogą stanowić wyjaśnienie nawrotów po leczeniu z zastosowaniem anty-CD20 (15).
Analizując powiązanie opryszczkowatego zapalenia skóry (DH) z procesem nowotworzenia zauważono, że sugerowane wcześniej, na podstawie analiz choroby trzewnej, możliwe powiązanie DH z chłoniakami wydaje się przeszacowane. Badając populację 119 pacjentów DH tylko w 1 przypadku stwierdzono guz nadnerczy. Wyniki sugerują, że wspólne traktowanie DH i choroby trzewnej może być niewłaściwe. Ponadto, w świetle postulowanego procesu nowotworzenia jako możliwego wyzwalacza autoimmunizacyjnych dermatoz pęcherzowych, wydaje się, że DH z autoimmunizacją wobec enzymów różni się od autoimmunizacji wobec białek strukturalnych cechującą większość dermatoz pęcherzowych (16).
Zebrane powyżej wyniki prac badawczych wskazują, że wiedza o patomechanizmach autoimmunizacyjnych dermatoz pęcherzowych rozwija się bardzo dynamicznie i w różnych kierunkach, potwierdzając ich heterogenną naturę.
Piśmiennictwo – J Invest Dermatol, volume 135, issue S1 (May 2015):
1. Zuo Y. et al.: Anti-BP180 IgG4 autoantibodies are inhibitory in BP in BP180 humanized mouse model. (no 091)
2. Wang JW. Et al. Bullous pemphigoid autoantibodies and complement are required for eosinophil localization to the dermal-epidermal junction. (no 083)
3. Fairley JA. Collagen XVII autoantibodies are present in Parkinson’s Disease patients and co-localize with tyrosine hydroxylase in the substantia nigra. (no 084)
4. Qiao P. et al. Defective complement inhibitory function of CD46 predisposes to bullous pemphigoid. (no 077)
5. Lin L. et al. The role of the hemidesmosomal protein BP180 in granulopoiesis. (no 494)
6. Noe Mj. Et al. Bullous pemphigoid patients exhibit increased markers of immunosenescence. (no LB738)
7. Qian Y. et al. Pemphigus foliaceus patients have IgG4 antibodies that recognize Amb a 1, a component from short ragweed pollen allergen. (no 092)
8. Sajda T. et al. Anti-thyroid peroxidase antibodies induce similar effects on keratinocyte cell signaling as antibodies directed against desmoglein 3. (no 068)
9. Seiffert-Sinha K. et al. IL-13 receptor alpha 1 downregulationas a protective mechanism and therapeutic target in pemphigus. (no 069)
10. Sasankan P. et al. Comparative genomic analysis in autoimmune clusters with PV. (no 070)
11. Mukherjee EM. et al. Linege tracing of isotype-specific autoantibody repertoires in pemphigus vulgaris. (no 071)
12. Ellebrecht C. et al. Desmoglein 3 chimeric autoantibody receptor T cells: A novel strategy for immunotherapy of pemphigus vulgaris. (no 059)
13. Stahley SN. et al. Altered desmosome organization, endocytosis and desmosome splitting in pemphigus vulgaris epidermis as revealed by super-resolution microscopy. (no 479)
14. Cho MT. et al. Shared VH1-46 antibody gene usage in pemphigus vulgaris predicts antibody cross-reactivity to desmoglein 3 and rotavirus VP6. (no 018)
15. Stamey C. et al. The identification of CD20 negative/low memory B cells in pemphigus patients. (no LB739)
16. Dmochowski M. et al. The early risk of an internal malignancy development in patients with dermatitis herpetiformis seems to be exaggerated. (no 285)
Rozważając rolę komórek zapalnych w BP badano wpływ przeciwciał BP i komplementu w napływie i uczynnieniu eozynofilów w obrębie połączenia skórno-naskórkowego (dermal-epidermal junction, DEJ). Stosując mrożone skrawki ludzkiej skóry wykazano, że umiejscowienie eozynofilów wzdłuż DEJ, lecz nie ich degranulacja, jest zależne od IgG-mediowanego wiązania komplementu (2).
Ostatnio sugeruje się powiązanie BP ze schorzeniami neurodegeneracyjnymi (ND), w tym z chorobą Parkinsona i demencją. Najnowsza praca ujawniła, że pacjenci z chorobą Parkinsona i demencją, lecz bez BP, mają wprawdzie przeciwciała anty-BP180, lecz z oszczędzeniem domeny NC16A. Ponadto przeciwciała wiążące się do substancji czarnej mózgu ludzkiego i szczurzego badane były immunofluorescencyjnie wykorzystując przeciwciała wobec hydroksylazy tyrozynowej (TH). Zauważono, że autoprzeciwciała w surowicy pacjentów z chorobą Parkinsona kolokalizowały z TH-pozytywnymi neuronami w mózgu szczura (barwienie substancji czarnej ludzkiego mózgu potwierdziło te wnioski). Otrzymane dane rzucają nowe światło na powiązania BP i ND (3).
Badając ekspresję i funkcję CD46, regulującego negatywnie ścieżkę aktywacji komplementu w BP, technikami immunohistochemicznymi i immunofluorescencyjnymi wykazano, że ekspresja CD46 jest niższa w keratynocytach naskórka pacjentów BP. Postuluje się, że egzogenne molekuły CD46 zapobiegały procesowi aktywacji komplementu indukowanego poprzez patogenne przeciwciała BP na skrawkach zdrowej skóry. Wyniki sugerują, że zmieniony CD46 może odgrywać istotną rolę w patogenezie BP, wskazując na potencjalną jego rolę w terapii BP (4).
Analizując antygen BP180 wykazano, że niedobór czynnościowy BP180 skutkuje hyperplazją granulocytów. Przedstawiono dane sugerujące, że BP180 reguluje homeostazę granulocytów poprzez ścieżkę sygnałową NF-κβ i ekspresję G-CSF w szpiku kostnym (5).
Śledząc proces starzenia się układu odpornościowego (ang. immunosenescence) w BP, który cechuje się obniżeniem odporności adaptacyjnej, wzrostem mediatorów prozapalnych oraz przejściem odpowiedzi immunizacyjnej w stronę Th2-zależnej, zauważono, że pacjenci BP wykazują podwyższone markery procesu starzenia się układu odpornościowego. Stwierdzono podniesiony poziom markerów CD8+/CD28+ limfocytów oraz CD57 w porównaniu do kontroli dopasowanej pod względem wieku, co sugeruje predyspozycje u tych osobników do rozwoju BP (6).
Przedstawione badania dotyczące chorób kręgu pęcherzycy wskazują, że autoimmunizacja w pęcherzycy liściastej (PF) jest zależna od ekspozycji na egzogenne alergeny. Patogenne autoprzeciwciała w PF należą głównie do izotypu IgG4, klasowo związanego z IgE-zależnymi chorobami alergicznymi (przeciwciała IgG4 i IgE pojawiają się w odpowiedzi na egzogenne alergeny podczas alergeno-specyficznej immunoterapii; przewlekła ekspozycja pobudza zmianę przeciwciał z IgE do IgG4). Badania pokazują, że niektóre przeciwciała IgG4 w PF rozpoznają egzogenne alergeny, które reagują krzyżowo z desmogleiną 1 (DSG1). Dane te wzmacniają hipotezę, że autoimmunizacja w PF może być powiązana z ekspozycją na alergeny środowiskowe (7).
Wcześniej zauważono, że pacjenci z pęcherzycą zwykłą (PV) dodatkowo do autoprzeciwciał anty-DSG1/DSG3 rozwijają przeciwciała wobec peroksydazy tarczycowej (TPO). Obecne badania wykazały, że przeciwciała anty-TPO są zdolne do zaburzenia adhezji międzykomórkowej keratynocytów. Anty-TPO powodowały istotny wzrost fosforylacji p38MAPK, a także wzrost wewnątrzkomórkowego poziomu wapnia. Przedstawione dane wskazują, że przeciwciała anty-TPO wiążą się do niezidentyfikowanego miejsca docelowego na powierzchni keratynocytów i wyzwalają ujemną regulację ścieżek sygnałowych, podobną do anty-DSG3. Jednak dalsze badania są niezbędne by ocenić rolę przeciwciał anty-TPO we wzbudzaniu procesu powstawania pęcherza w PV (8).
Poprzednie badania sugerują genetyczne uwarunkowania PV- udowodniono znaczenie DRB1*0402 i DQB1*0503 związanych z podwyższonym ryzykiem rozwoju PV. Jednak niektórzy zdrowi osobnicy wykazujący ekspresje tych samych alleli ryzyka PV nie rozwijają choroby. Analiza transkrypcyjna całego genomu ujawnia nowe hipotezy i sugeruje znaczenie genu dla podjednostki α1 receptora IL-13 (IL-13Rα1), który ulega obniżonej ekspresji u zdrowych nosicieli alleli oraz u pacjentów PV w remisji. Zatem ujemna regulacja ekspresji IL-13Rα1 na monocytach wydaje się kluczowa przy ochronie/zapobieżeniu rozwojowi choroby u osób genetycznie predysponowanych oraz w uzyskiwaniu stanu remisji PV, co może przekładać się na potencjalne znaczenie terapeutyczne (9).
Uprzednio wykazano podatność pacjentów pęcherzycowych do rozwoju innych chorób kręgu autoimmunizacji i wytypowano grupy najczęściej związane z PV (wspólne tło genetyczne pomiędzy klinicznie innymi schorzeniami). W celu zidentyfikowania genów i ścieżek sygnałowych wspólnych dla wyodrębnionych klastrów chorobowych przeprowadzono analizę genetyczną GWAS oraz badania mikromacierzy DNA. Wykazano m.in. istotne zaangażowanie sygnalizacji RhoA, a także stresu oksydacyjnego, co może wskazywać iż choroby autoimmunizacyjne będące w klastrze z PV dzielą biologiczne ścieżki powiązane ze zmianami genetycznymi/transkrypcyjnymi (10).
Analizując powiązania klonalne pomiędzy autoreaktywnymi komórkami B w PV i powiązania z dominującą odpowiedzią autoimmunizacyjną zależną od IgG4 wykazano stosunkowo wysokie pokrewieństwo klonalne pomiędzy komórkami B IgA1, IgA2, IgG1 i IgG4. Zauważono jednak, że różne izotypy ewoluują od wspólnych prekursorów w wyniku niezależnych ścieżek (11).
Podstawowa terapia PV polega na ogólnej immunosupresji, często skutkując poważnymi infekcjami przy przewlekłym podawaniu. Ostatnio chimeryczny receptor antygenowy (CAR) limfocytów T zrewolucjonizował immunoterapię nowotworów. Aby ocenić przydatność tej cząsteczki w PV metodą inżynierii genetycznej otrzymano chimeryczne receptory autoprzeciwciał DSG3 (CAART), składające się z różnych pozakomórkowych domen DSG3 poddanych fuzji z receptorami T lub NK domen sygnalizacji cytoplazmatycznej. CAART wydają się nową strategią leczenia PV, która jest skierowana specyficznie wobec autoantygenowo-swoistych komórek B (12).
Przedstawiono także zastosowanie zaawansowanego obrazowania optycznego do badań patomechanizmów dermatoz pęcherzowych. Analizując zmiany w organizacji białek desmosomalnych, jakie pojawiają się w PV, zastosowano mikroskopię wysokiej rozdzielczości (mikroskopia superrozdzielcza światła strukturalnego - structured illumination microscopy, SIM). Zaobserwowano gromadzenie się DSG3 i desmoplakin przy braku zmian w rozmieszczeniu E-kadheryny. Gromadzenie się DSG3 i endocytoza są zapewne powiązane ze zmniejszeniem rozmiarów desmosomów i zaburzeniami przylegania w naskórku pacjentów z PV (13).
Badając wyzwalacze w PV zaobserwowano, że odpowiedź komórek B na rotawirusy może być początkowym zdarzeniem w rozwoju odpowiedzi autoimmunizacyjnej wobec DSG3 u podatnych osobników (14).
Zaprezentowane wyniki sugerują, że krążące CD20 negatywne plazmoblasty i komórki pamięci B są wykrywalne u pacjentów z pęcherzycą i mogą zatem stanowić rezerwuar komórek odpornych na terapię rytuksymabem. Przypuszczalnie te komórki B mogą być zdolne do odtwarzania komórek poddanych deplecji i mogą stanowić wyjaśnienie nawrotów po leczeniu z zastosowaniem anty-CD20 (15).
Analizując powiązanie opryszczkowatego zapalenia skóry (DH) z procesem nowotworzenia zauważono, że sugerowane wcześniej, na podstawie analiz choroby trzewnej, możliwe powiązanie DH z chłoniakami wydaje się przeszacowane. Badając populację 119 pacjentów DH tylko w 1 przypadku stwierdzono guz nadnerczy. Wyniki sugerują, że wspólne traktowanie DH i choroby trzewnej może być niewłaściwe. Ponadto, w świetle postulowanego procesu nowotworzenia jako możliwego wyzwalacza autoimmunizacyjnych dermatoz pęcherzowych, wydaje się, że DH z autoimmunizacją wobec enzymów różni się od autoimmunizacji wobec białek strukturalnych cechującą większość dermatoz pęcherzowych (16).
Zebrane powyżej wyniki prac badawczych wskazują, że wiedza o patomechanizmach autoimmunizacyjnych dermatoz pęcherzowych rozwija się bardzo dynamicznie i w różnych kierunkach, potwierdzając ich heterogenną naturę.
Piśmiennictwo – J Invest Dermatol, volume 135, issue S1 (May 2015):
1. Zuo Y. et al.: Anti-BP180 IgG4 autoantibodies are inhibitory in BP in BP180 humanized mouse model. (no 091)
2. Wang JW. Et al. Bullous pemphigoid autoantibodies and complement are required for eosinophil localization to the dermal-epidermal junction. (no 083)
3. Fairley JA. Collagen XVII autoantibodies are present in Parkinson’s Disease patients and co-localize with tyrosine hydroxylase in the substantia nigra. (no 084)
4. Qiao P. et al. Defective complement inhibitory function of CD46 predisposes to bullous pemphigoid. (no 077)
5. Lin L. et al. The role of the hemidesmosomal protein BP180 in granulopoiesis. (no 494)
6. Noe Mj. Et al. Bullous pemphigoid patients exhibit increased markers of immunosenescence. (no LB738)
7. Qian Y. et al. Pemphigus foliaceus patients have IgG4 antibodies that recognize Amb a 1, a component from short ragweed pollen allergen. (no 092)
8. Sajda T. et al. Anti-thyroid peroxidase antibodies induce similar effects on keratinocyte cell signaling as antibodies directed against desmoglein 3. (no 068)
9. Seiffert-Sinha K. et al. IL-13 receptor alpha 1 downregulationas a protective mechanism and therapeutic target in pemphigus. (no 069)
10. Sasankan P. et al. Comparative genomic analysis in autoimmune clusters with PV. (no 070)
11. Mukherjee EM. et al. Linege tracing of isotype-specific autoantibody repertoires in pemphigus vulgaris. (no 071)
12. Ellebrecht C. et al. Desmoglein 3 chimeric autoantibody receptor T cells: A novel strategy for immunotherapy of pemphigus vulgaris. (no 059)
13. Stahley SN. et al. Altered desmosome organization, endocytosis and desmosome splitting in pemphigus vulgaris epidermis as revealed by super-resolution microscopy. (no 479)
14. Cho MT. et al. Shared VH1-46 antibody gene usage in pemphigus vulgaris predicts antibody cross-reactivity to desmoglein 3 and rotavirus VP6. (no 018)
15. Stamey C. et al. The identification of CD20 negative/low memory B cells in pemphigus patients. (no LB739)
16. Dmochowski M. et al. The early risk of an internal malignancy development in patients with dermatitis herpetiformis seems to be exaggerated. (no 285)
