Miejscowo stosowany pimekrolimus a ryzyko rozwoju nowotworów złośliwych u dzieci
Autor: Andrzej Kordas
Data: 03.08.2015
Źródło: Margolis DJ, Abuabara K, Hoffstad OJ, Wan J, Raimondo D, Bilker WB. Association Between Malignancy and Topical Use of Pimecrolimus. JAMA Dermatol. 2015;151(6):594-599.
Pimekrolimus należy do leków z grupy inhibitorów kalcyneuryny i jest stosowany miejscowo m.in. w leczeniu atopowego zapalenia skóry. Uprzednie badania wykazały, że leki z omawianej grupy stosowane doustnie w celach immunosupresyjnych u chorych poddawanych przeszczepom narządowym mogą zwiększać ryzyko wystąpienia niektórych nowotworów złośliwych (przede wszystkim chłoniaków oraz raków skóry).
Celem badania zaprojektowanego przez Margolisa i wsp. była ocena ryzyka wystąpienia nowotworów u dzieci leczonych miejscowo pimekrolimusem. Wyniki opublikowano na łamach JAMA Dermatology.
Długofalowym badaniem kohortowym prowadzonym w latach 2004-2014, objęto grupę 7457 dzieci chorych na atopowe zapalenie skóry i leczonych pimekrolimusem (rejestr PEER - Pediatric Eczema Elective Registry), co dało łącznie 26 792 osobo-lat obserwacji. Średnia dawka pimekrolimusu wykorzystana w terapii atopowego zapalenia skóry u jednego pacjenta w momencie wpisu do rejestru wynosiła 793 g (SD – 1356g). W czasie obserwacji w grupie badanej potwierdzono 5 przypadków nowotworów złośliwych (w tym 2 przypadki białaczki, 2 chłoniaki oraz 1 przypadek kostniakomięsaka). W czasie prowadzenia badania nie odnotowano natomiast przypadków zachorowania na złośliwe nowotwory skóry wśród dzieci tworzących grupę badaną.
Standaryzowany według wieku współczynnik zachorowalności na nowotwory złośliwe ogółem (główny oceniany punkt końcowy) w grupie badanej wyniósł 1.2 (95% CI, 0.5-2.8). Dla białaczek i chłoniaków współczynnik ten wyniósł odpowiednio 2.9 (95% CI, 0.7-11.7) oraz 2.0 (95% CI, 0.5-8.2).
Podsumowując, wyniki przytaczanego badania opartego o ponad 25 000 osobo-lat obserwacji sugerują, iż związek pomiędzy stosowaniem miejscowego pimekrolimusu a zwiększonym ryzykiem występowania nowotworów złośliwych u dzieci wydaje się obecnie mało prawdopodobny.
Długofalowym badaniem kohortowym prowadzonym w latach 2004-2014, objęto grupę 7457 dzieci chorych na atopowe zapalenie skóry i leczonych pimekrolimusem (rejestr PEER - Pediatric Eczema Elective Registry), co dało łącznie 26 792 osobo-lat obserwacji. Średnia dawka pimekrolimusu wykorzystana w terapii atopowego zapalenia skóry u jednego pacjenta w momencie wpisu do rejestru wynosiła 793 g (SD – 1356g). W czasie obserwacji w grupie badanej potwierdzono 5 przypadków nowotworów złośliwych (w tym 2 przypadki białaczki, 2 chłoniaki oraz 1 przypadek kostniakomięsaka). W czasie prowadzenia badania nie odnotowano natomiast przypadków zachorowania na złośliwe nowotwory skóry wśród dzieci tworzących grupę badaną.
Standaryzowany według wieku współczynnik zachorowalności na nowotwory złośliwe ogółem (główny oceniany punkt końcowy) w grupie badanej wyniósł 1.2 (95% CI, 0.5-2.8). Dla białaczek i chłoniaków współczynnik ten wyniósł odpowiednio 2.9 (95% CI, 0.7-11.7) oraz 2.0 (95% CI, 0.5-8.2).
Podsumowując, wyniki przytaczanego badania opartego o ponad 25 000 osobo-lat obserwacji sugerują, iż związek pomiędzy stosowaniem miejscowego pimekrolimusu a zwiększonym ryzykiem występowania nowotworów złośliwych u dzieci wydaje się obecnie mało prawdopodobny.
