Przyczyny śmiertelności chorych z łysieniem plackowatym

Łysienie plackowane (allopecia areata) jest chorobą o dotąd nieznanej etiopatogenezie. Jej przyczyn upatruje się w obciążeniu genetycznym, chorobach autoimmunologicznych, a także kondycji układu nerwowego, w tym również chorobach psychiatrycznych.

Zaburzenie to dotyka najczęściej dzieci, objawiając się występowaniem przejściowych, bądź trwałych obszarów łysienia, któremu nie towarzyszy reakcja zapalna w obrębie skóry.

W retrospektywnym badaniu kohortowym (Lee et al.) dokonano analizy 73 107 przypadków osób dotkniętych allopecia areata.

Generalne ryzyko zgonu u chorych, w porównaniu z grupą kontrolną nie było wyższe, natomiast okazuje się, że łysienie plackowate obarczone jest statystycznie większym ryzykiem zachowań autoagresywnych i samobójczych (HR: 1,21; 95%CI).

Szczególnie dotknięci tym ryzykiem są pacjenci przed 35- tym rokiem życia oraz chorzy z postacią ogólną łysienia (allopecia totalis universalis). Ponadto chorzy z łysieniem plackowatym wykazali większą śmiertelność z powodu raka płuc, natomiast mniejszą, gdy chorowali na cukrzycę.

Z powyższych danych wypływają wnioski, że łysienie plackowate powinno wzbudzać specjalną czujność w kontekście ryzyka samobójstwa, co więcej, chorzy mają predyspozycję do nowotworów tytoniozależnych.