123RF
Mikrokapsułki z nitrofurazonem i lidokainą w leczeniu ran przewlekłych
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 27.04.2022
Źródło: Khan HU, Nasir F, Maheen S, Shafqat SS, Shah S , Khames A, Ghoneim MM et all. Antibacterial and Wound-Healing Activities of Statistically Optimized Nitrofurazone- and Lidocaine-Loaded Silica Microspheres by the Box-Behnken Design Molecules. 2022 Apr 14;27(8):2532.doi: 10.3390/molecules27082532
| Tagi: | mikrokapsułki, nitrofurazon, lidokaina |
Najnowsze techniki dostarczania leków do ran oparte są na zaawansowanych rozwiązaniach mikrokapsułkowania, na tzw. preparatach zol-żel.
Otrzymywane są one głównie z alkoholanów krzemu, poddawanych wstępnej hydrolizie, a następnie polikondensacji (reakcji polimeryzacji). Istotną cechą tej technologii jest możliwość tworzenia ich z domieszkami różnych cząstek jak substancje czynne, leki, czy cząstki magnetyczne ułatwiające oddzielenie nośnika np. z białkiem enzymatycznym będącym terapeutykiem.
Problemem jest uwalnianie się podczas polimeryzacji alkoholu, który może działać denaturująco na wiele substancji. Istnieje jednak technika pozwalająca na jego odparowanie przed dodaniem substancji czynnej. Właśnie tę technikę zastosował zespół naukowców z Pakistanu, tworząc mikrokapsułki SiO2 na bazie reakcji zol-żel, zawierające nitrofurazon (NFZ) i lidokainę (LD), w terapii ran przewlekłych.
W doświadczeniach in vitro kapsułki te uwalniały 30-proc. NFZ i 33-proc. LD po 8 godzinach. W badaniach in vivo obszar wolny od bakterii był większy niż w przypadku zastosowania leków w postaci żelu, kremu czy maści, większa była także przyswajalność.
Uniknięto także działań niepożądanych, jak podrażnienie, zatłuszczenie okolic rany, rumień, pieczenie i swędzące wysypki, które występują przy długotrwałym stosowaniu miejscowym.
Obecnie prowadzone są prace nad dawkami skutecznymi i maksymalnymi, konieczne do pierwszych testów klinicznych.
Uzyskane wyniki badań przeciwbakteryjnych in vitro i in vivo, jak twierdzą badacze, wykazały, że terapia skojarzona podawana w mikrokapsułkach w sposób kontrolowany jest skuteczniejsza w ostrych i przewlekłych ranach zakaźnych niż klasyczne podawanie miejscowe i może być uznana za stosunkowo bezpieczniejszą w porównaniu z konwencjonalnymi standardami leczenia.
Konieczne są testy kliniczne i badania na dużej grupie ochotników – zauważają badacze, stwierdzając, że potwierdzenie wyników in vivo i in vitro może oznaczać, że lek tego typu mógłby znaleźć się na początek w lecznictwie zamkniętym już za kilka lat.
Opracowanie: Marek Meissner
Problemem jest uwalnianie się podczas polimeryzacji alkoholu, który może działać denaturująco na wiele substancji. Istnieje jednak technika pozwalająca na jego odparowanie przed dodaniem substancji czynnej. Właśnie tę technikę zastosował zespół naukowców z Pakistanu, tworząc mikrokapsułki SiO2 na bazie reakcji zol-żel, zawierające nitrofurazon (NFZ) i lidokainę (LD), w terapii ran przewlekłych.
W doświadczeniach in vitro kapsułki te uwalniały 30-proc. NFZ i 33-proc. LD po 8 godzinach. W badaniach in vivo obszar wolny od bakterii był większy niż w przypadku zastosowania leków w postaci żelu, kremu czy maści, większa była także przyswajalność.
Uniknięto także działań niepożądanych, jak podrażnienie, zatłuszczenie okolic rany, rumień, pieczenie i swędzące wysypki, które występują przy długotrwałym stosowaniu miejscowym.
Obecnie prowadzone są prace nad dawkami skutecznymi i maksymalnymi, konieczne do pierwszych testów klinicznych.
Uzyskane wyniki badań przeciwbakteryjnych in vitro i in vivo, jak twierdzą badacze, wykazały, że terapia skojarzona podawana w mikrokapsułkach w sposób kontrolowany jest skuteczniejsza w ostrych i przewlekłych ranach zakaźnych niż klasyczne podawanie miejscowe i może być uznana za stosunkowo bezpieczniejszą w porównaniu z konwencjonalnymi standardami leczenia.
Konieczne są testy kliniczne i badania na dużej grupie ochotników – zauważają badacze, stwierdzając, że potwierdzenie wyników in vivo i in vitro może oznaczać, że lek tego typu mógłby znaleźć się na początek w lecznictwie zamkniętym już za kilka lat.
Opracowanie: Marek Meissner
