Gastropareza – co wiemy?
Autor: Aleksandra Lang
Data: 07.12.2015
Źródło: Gastroparesis; Tack, Jan et al.; Current Opinion in Gastroenterology: November 2015 - Volume 31 - Issue 6 - p 499–505./AL
Na łamach czasopisma Current Opinion in Gastroenterology opublikowano podsumowanie dotychczasowej wiedzy na temat epidemiologii, patofizjologii oraz leczenia gastroparezy. Autorami powyższego podsumowania są Jan Tack i wsp.
Kontrowersyjnym oraz niejasnym tematem pozostaje kwestia różnicowania objawów towarzyszących opóźnionemu opróżnianiu żołądka w przebiegu gastroparezy z tymi obserwowanymi wśród pacjentów z dyspepsją czynnościową.
Autorzy badań oceniających patofizjologiczne aspekty gastroparezy skupiają się przede wszystkim na roli odźwiernika oraz motoryce dwunastnicy – mających być głównymi regulatorami szybkości opróżniania żołądka. Prowadzone są również liczne badania mające określić optymalny oraz obiektywny sposób oceny podwyższonego tonusu odźwiernika – stanu obserwowanego w gastroparezie.
Dotychczasowe badania nie wykazały, aby odpowiednia kontrola glikemii przez pacjentów chorujących na cukrzycę typu 2 wiązała się krótkoterminową poprawą w zakresie opróżniania żołądka. Udowodniono natomiast, iż zła kontrola glikemii przez pacjentów z cukrzycą typu 1, stanowi jeden z najważniejszych czynników ryzyka wystąpienia u nich gastroparezy.
Badania prowadzone na poziomie komórkowym wykazały, iż gastropareza charakteryzuje się zanikiem interstycjalnych komórek Cajala oraz koreluje ujemnie z liczbą stwierdzanych makrofagów CD206+, które - jak się wydaje - mogą pełnić ochronną funkcję względem komórek Cajala.
W ocenie możliwości terapeutycznych, autorzy przeprowadzanych w ostatnim czasie badań oceniali przede wszystkim rolę czynników dietetycznych w nasileniu schorzenia oraz efektywność stosowanego donosowo metoklopramidu. Niestety, przeprowadzona metaanaliza oceniająca skuteczność leków prokinetycznych nie potwierdziła, aby stosowanie tego typu leków wiązało się z mniejszym nasileniem objawów chorobowych. Również dwa badania oceniające wpływ stosowania trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (nortryptylina, amitryptylina) w przebiegu idiopatycznej gastroparezy oraz dyspepsji czynnościowej nie wskazały na znamienne korzyści wynikające z takiego postępowania.
Autorzy badań oceniających patofizjologiczne aspekty gastroparezy skupiają się przede wszystkim na roli odźwiernika oraz motoryce dwunastnicy – mających być głównymi regulatorami szybkości opróżniania żołądka. Prowadzone są również liczne badania mające określić optymalny oraz obiektywny sposób oceny podwyższonego tonusu odźwiernika – stanu obserwowanego w gastroparezie.
Dotychczasowe badania nie wykazały, aby odpowiednia kontrola glikemii przez pacjentów chorujących na cukrzycę typu 2 wiązała się krótkoterminową poprawą w zakresie opróżniania żołądka. Udowodniono natomiast, iż zła kontrola glikemii przez pacjentów z cukrzycą typu 1, stanowi jeden z najważniejszych czynników ryzyka wystąpienia u nich gastroparezy.
Badania prowadzone na poziomie komórkowym wykazały, iż gastropareza charakteryzuje się zanikiem interstycjalnych komórek Cajala oraz koreluje ujemnie z liczbą stwierdzanych makrofagów CD206+, które - jak się wydaje - mogą pełnić ochronną funkcję względem komórek Cajala.
W ocenie możliwości terapeutycznych, autorzy przeprowadzanych w ostatnim czasie badań oceniali przede wszystkim rolę czynników dietetycznych w nasileniu schorzenia oraz efektywność stosowanego donosowo metoklopramidu. Niestety, przeprowadzona metaanaliza oceniająca skuteczność leków prokinetycznych nie potwierdziła, aby stosowanie tego typu leków wiązało się z mniejszym nasileniem objawów chorobowych. Również dwa badania oceniające wpływ stosowania trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (nortryptylina, amitryptylina) w przebiegu idiopatycznej gastroparezy oraz dyspepsji czynnościowej nie wskazały na znamienne korzyści wynikające z takiego postępowania.
Przegląd Gastroenterologiczny
