Zapobieganie nawrotom pooperacyjnym choroby Crohna – wyniki subanalizy badania POCER

Szacuje się, że około 80% pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna musi być operowanych na którymś z etapów choroby. 30% chorych wymaga leczenia operacyjnego już w pierwszych 5 latach choroby. Niestety radykalna resekcja zmienionego chorobowo odcinka przewodu pokarmowego nie daje gwarancji braku nawrotu choroby. Nawet u 70-90% osób poddawanych operacjom resekcyjnym w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna, obserwuje się nawrót zmian zapalnych w miejscu zespolenia już po 1 roku od zabiegu. Stąd czynione są starania, aby zmniejszyć ryzyko nawrotu choroby po leczeniu chirurgicznym.

Na łamach czasopisma Alimentary Pharmacology and Therapeutics ukazały się wyniki subanalizy badania POCER (ang. Post-Operative Crohn’s Endoscopic Recurrence), w którym poddano ocenie porównawczej skuteczność stosowania tiopuryn oraz leków anty-TNF (adalimumab) w zapobieganiu nawrotom zmian zapalnych u chorych, u których ryzyko takiego nawrotu oceniane jest jako duże. W grupie tej znaleźli się chorzy, u których obserwowano przebieg choroby z obecnością przetok, palaczy tytoniu i/lub chorych, którzy w przeszłości co najmniej dwa razy już byli poddawani odcinkowym resekcjom przewodu pokarmowego z powodu choroby Leśniowskiego-Crohna.

W ramach niniejszego badania chorzy ci byli leczeni po operacji przez 3 miesiące metronidazolem. Dodatkowo lekami stosowanymi w prewencji nawrotu zapalenia były azatiopryna w dawce 2 mg/kg masy ciała lub 6-merkaptopuryna w dawce 1,5 mg/kg masy ciała. Chorzy nietolerujący tiopurn otrzymywali adalimumab. Po 6 miesiącach od operacji pacjenci byli poddawani kolonoskopii.

W analizie ujęto 101 chorych. Wykazano, że endoskopowy nawrót choroby Leśniowskiego-Crohna, oceniany skalą Rutgeertsa, jako i2-i4, dotyczył w analizie intention-to-treat (ITT) 33/73 pacjentów leczonych tiopurynami (45%) oraz 6/28 chorych, którzy otrzymywali adalimumab (21%). Różnica ta była istotna statystycznie (p=0.028). Także w analizie per-protocol wykazano istotną statystycznie wyższość adalimumabu nad tiopurynami. Całkowite wygojenie śluzówki w 6 miesiącu po leczeniu operacyjnym (wynik i0 w skali Rutgeertsa) dotyczyło 17/73 pacjentów otrzymujących tiopuryny oraz 15/28 leczonych adalimumabem (23% vs. 54%; p=0.002).

Tak więc, jak wykazała subanaliza badania POCER, adalimumab jest lekiem istotnie skuteczniejszym w zapobieganiu nawrotom zapalenia u chorych z chorobą Leśniowskiego-Crohna, poddawanych operacjom resekcyjnym przewodu pokarmowego.