Mięsak gładkokomórkowy macicy lepiej poznany

Mięsak gładkokomórkowy macicy stanowi od 3 do 9% wszystkich nowotworów narządu oraz około 1% nowotworów żeńskiego układu rozrodczego. Rozwija się w warstwie mięśniowej, najczęściej jest rozpoznawany incydentalnie w badaniu pooperacyjnym. Na łamach American Journal of Obstetrics and Gynecology przedstawiono wyniki eksperymentu, który może być ważnym krokiem ku znacznej poprawie rokowania.

Mięsak gładkokomórkowy jest trudny do leczenia. Histerektomia (u kobiet przed menopauzą nie jest konieczne usunięcie przydatków) przynosi korzyści tylko w przypadku możliwości przeprowadzenia doszczętnej resekcji. W pozostałych przypadkach stosuje się radioterapię i chemioterapię, jednak odsetek wznów jest wysoki, sięgający nawet 70%. Rokowanie także jest niepomyślne, gdyż 5 lat od rozpoznania przeżywa mniej niż 50% pacjentek. Klinicznie choroba manifestuje się zwykle jako guz o dużej objętości u kobiet powyżej 40. roku życia, z dolegliwościami takimi jak krwawienie z dróg rodnych(56%), wyczuwalna masa w obrębie miednicy (54%) oraz ból (22%).

W części przypadków przyczyną wznów jest oporność na stosowane wcześniej leczenie; z tego względu wieloośrodkowy zespół japońskich naukowców przeprowadził eksperyment na komórkach mięsaka gładkokomórkowego w celu zbadania mechanizmu oporności na leczenie pochodnymi platyny.

ATP7B to białko będące członkiem rodziny ATPazy typu P; jego główną funkcją jest transport jonów miedzi na zewnątrz komórek, lecz znany jest także z transportowania platyny. Badacze hodowali dwie linie komórkowe - jedną z silną ekspresją białka ATP7B, a drugą z zablokowanym wspomnianym białkiem. Okazało się, że po ekspozycji obu linii komórkowych na cisplatynę istotny efekt przeciwnowotworowy osiągnięto w komórkach z nieaktywnym ATP7B, zarówno in vitro jak i in vivo.

Substancją odpowiedzialną za supresję transportera okazał się siarczan miedzi; w komórkach wstępnie traktowanych siarczanem miedzi przez 3 godziny doszło do znacząco zwiększonej wewnątrzkomórkowej akumulacji platyny (1,9 pg/komórkę wobec 8,6 pg/komórkę, p< 0,01). Połączenie podawania najpierw siarczany miedzi, a następnie cisplatyny spowodowało, że cisplatyna wykazywała znacząco zwiększone działanie przeciwnowotworowe u myszy z heteroprzeszczepami komórek mięsaka gładkokomórkowego (3,1% w porównaniu z 62,7%, p<0,01).