Potrzebna wspólna europejska polityka zdrowotna, na wzór rolnej
Autor: Bartłomiej Leśniewski
Data: 17.05.2019
Skoro Unia Europejska opiera się na zasadzie solidarności w załatwianiu najważniejszych spraw wszystkich Europejczyków – powinniśmy jak najszybciej wprowadzić zasady wspólnej europejskiej polityki zdrowotnej.
Czyli – odejść od zasady, że zdrowie jest wyłączną domeną (ale i problemem) poszczególnych państw członkowskich. A przejść do zasady, że problemy zdrowotne, podobnie jak rolnictwa, regulować będą unijne zasady i pieniądze. Że będziemy problemy zdrowotne rozwiązywać nie na poziomie krajów, lecz całej Unii.
Pomysł zgłosiła Marcelina Zawisza z Komitetu Lewica Razem. Wywołała burzę, ma przeciwników. Trzeba jednak przyznać, że dla Polski to spora szansa choćby na zwiększenie finansowania ochrony zdrowia.
Marzena Zawisza, Komitet Lewica Razem:
- Dzisiejsza Unia powstała na bazie Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. Sukcesem okazała się także wspólna polityka rolna. Nie widzę zatem powodu, dla którego mielibyśmy rezygnować z tego, by nie dokonać próby rozwiązania wspólnych problemów wszystkich krajów w dziedzinie ochrony zdrowia.
Jednym z fundamentów polityki unijnej, najpoważniejszą z deklaracji i obietnic, jest dążność do niwelowania różnic w poziomie życia mieszkańców krajów członkowskich. Te różnice w mojej ocenie najbardziej widoczne są obecnie w ochronie zdrowia. I do tych problemów po prostu trzeba podejść tak, by rozwiązywane były wspólnymi siłami.
Krzysztof Czerkas, członek Rady Naczelnej Polskiej Federacji Szpitali, ekspert Formedis Medical Management & Consulting w Poznaniu oraz wykładowca i ekspert Wyższej Szkoły Bankowej w Gdańsku:
- To, w jakich obszarach działa Unia Europejska, określają trzy zasady – przyznania kompetencji, proporcjonalności i pomocniczości. W pierwszej dziedzinie tylko UE może stanowić prawo (np. unia celna, polityka pieniężna w strefie euro, reguły konkurencyjności na jednolitym rynku), w drugiej prawo mogą stanowić zarówno UE jak i rządy krajowe (np. rolnictwo, środowisko, ochrona konsumentów). Natomiast w trzecim obszarze prawo stanowią państwa członkowskie, a UE pełni funkcję pomocniczą, czyli wspiera lub uzupełnia działania poszczególnych państw (np. promocja konkurencyjności przemysłu, biznesu i wzrostu gospodarczego, tworzenie nowych miejsc pracy).
W obszarze zdrowia publicznego UE uzupełnia krajowe polityki zdrowotne, wspierając rządy krajów unijnych w osiąganiu wspólnych celów, łączeniu zasobów i pokonywaniu wspólnych wyzwań. Oprócz formułowania ogólnounijnych przepisów i norm dotyczących produktów i usług zdrowotnych (np. dyrektywa transgraniczna) zapewnia również finansowanie projektów zdrowotnych w całej UE. Można zatem uznać, że ochronę zdrowia Europejczyków obejmują dwie zasady – proporcjonalności i pomocniczości.
Pomysł ustanowienia wspólnej europejskiej polityki zdrowotnej zasługuje na uwagę, jednak jego wdrożenie może okazać się trudne i długotrwałe. Krajowe profile zdrowia obywateli i krajowe systemy opieki zdrowotnej w UE są bowiem mocno zróżnicowane pod wieloma względami, w tym m.in. ich skuteczności i dostępności. Dlatego z punktu widzenie ciągnącej się w ogonie krajów europejskich polskiej służby zdrowia zapewnienie równego dostępu do nowoczesnej i skutecznej opieki zdrowotnej na europejskim poziomie powinno być priorytetem wszystkich organów i instytucji państwa polskiego.
Pomysł zgłosiła Marcelina Zawisza z Komitetu Lewica Razem. Wywołała burzę, ma przeciwników. Trzeba jednak przyznać, że dla Polski to spora szansa choćby na zwiększenie finansowania ochrony zdrowia.
Marzena Zawisza, Komitet Lewica Razem:
- Dzisiejsza Unia powstała na bazie Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. Sukcesem okazała się także wspólna polityka rolna. Nie widzę zatem powodu, dla którego mielibyśmy rezygnować z tego, by nie dokonać próby rozwiązania wspólnych problemów wszystkich krajów w dziedzinie ochrony zdrowia.
Jednym z fundamentów polityki unijnej, najpoważniejszą z deklaracji i obietnic, jest dążność do niwelowania różnic w poziomie życia mieszkańców krajów członkowskich. Te różnice w mojej ocenie najbardziej widoczne są obecnie w ochronie zdrowia. I do tych problemów po prostu trzeba podejść tak, by rozwiązywane były wspólnymi siłami.
Krzysztof Czerkas, członek Rady Naczelnej Polskiej Federacji Szpitali, ekspert Formedis Medical Management & Consulting w Poznaniu oraz wykładowca i ekspert Wyższej Szkoły Bankowej w Gdańsku:
- To, w jakich obszarach działa Unia Europejska, określają trzy zasady – przyznania kompetencji, proporcjonalności i pomocniczości. W pierwszej dziedzinie tylko UE może stanowić prawo (np. unia celna, polityka pieniężna w strefie euro, reguły konkurencyjności na jednolitym rynku), w drugiej prawo mogą stanowić zarówno UE jak i rządy krajowe (np. rolnictwo, środowisko, ochrona konsumentów). Natomiast w trzecim obszarze prawo stanowią państwa członkowskie, a UE pełni funkcję pomocniczą, czyli wspiera lub uzupełnia działania poszczególnych państw (np. promocja konkurencyjności przemysłu, biznesu i wzrostu gospodarczego, tworzenie nowych miejsc pracy).
W obszarze zdrowia publicznego UE uzupełnia krajowe polityki zdrowotne, wspierając rządy krajów unijnych w osiąganiu wspólnych celów, łączeniu zasobów i pokonywaniu wspólnych wyzwań. Oprócz formułowania ogólnounijnych przepisów i norm dotyczących produktów i usług zdrowotnych (np. dyrektywa transgraniczna) zapewnia również finansowanie projektów zdrowotnych w całej UE. Można zatem uznać, że ochronę zdrowia Europejczyków obejmują dwie zasady – proporcjonalności i pomocniczości.
Pomysł ustanowienia wspólnej europejskiej polityki zdrowotnej zasługuje na uwagę, jednak jego wdrożenie może okazać się trudne i długotrwałe. Krajowe profile zdrowia obywateli i krajowe systemy opieki zdrowotnej w UE są bowiem mocno zróżnicowane pod wieloma względami, w tym m.in. ich skuteczności i dostępności. Dlatego z punktu widzenie ciągnącej się w ogonie krajów europejskich polskiej służby zdrowia zapewnienie równego dostępu do nowoczesnej i skutecznej opieki zdrowotnej na europejskim poziomie powinno być priorytetem wszystkich organów i instytucji państwa polskiego.
