ASCO 2018 – taselizib poprawia wyniki leczenia hormonozależnego raka piersi
Autor: Marta Koblańska
Data: 03.07.2018
Źródło: American Society of Clinical Oncology/KS
Podczas tegorocznego kongresu ASCO przedstawiono wyniki końcowej analizy badania klinicznego 3. fazy SANDPIPER, w którym wykazano, że dodanie inhibitora PI3K, taselizibu do standardowej hormonoterapii fulwestrantem wydłuża czas do progresji choroby w zaawansowanym, ER-dodatnim raku piersi o 2 miesiące w porównaniu do monoterapii fulwestrantem, przy czym toksyczność leczenia skojarzonego jest dość znaczna.
Taselizib jest pierwszym w klasie inhibitorem zmutowanego białka PI3Kα, które jest produktem mutacji genu PIK3CA. PI3Kα przyspiesza inwazję sąsiadujących tkanek przez guz i przerzutowanie. Mutację w genie PIK3CA stwierdza się u blisko 40% chorych na zaawansowanego estrogenododatniego raka piersi.
Do badania włączono 516 chorych na miejscowo zaawansowanego lub przerzutowego ER-dodatniego, HER2-ujemnego raka piersi w wieku pomenopauzalnym, u których stwierdzono oporność na inhibitory aromatazy. Chore przydzielono losowo do ramienia otrzymującego standardowe leczenie fulwestrantem z placebo (n=176) lub z taselisibem (n=340).
Do najczęstszych działań niepożądanych w stopniu 3. lub wyższym u kobiet otrzymujących taselisib należały biegunka (12%), hiperglikemia (10%), zapalenie jelita (3%) oraz zapalenie jamy ustnej (2%). Z uwagi na działania niepożądane leczenie tesalisibem zostało przerwane u 7% chorych, podczas gdy jedynie 2% kobiet otrzymujących fulwestrant w monoterapii nie tolerowało leczenia.
U kobiet leczonych tesalisibem stwierdzono 30% redukcję ryzyka progresji choroby oraz wydłużenie czasu do progresji choroby o 2 miesiące (7,4 miesiąca vs 5,4 miesiąca u chorych leczonych fulwestrantem w monoterapii, HR 0,70; p=0,0037). U choryxh leczonych tesalisibem stwierdzono również dwukrotnie wyższy odsetek odpowiedzi na leczenie (28% vs 11,9%). Dane dotyczące czasu przeżycia całkowitego nie są jeszcze dojrzałe.
Do badania włączono 516 chorych na miejscowo zaawansowanego lub przerzutowego ER-dodatniego, HER2-ujemnego raka piersi w wieku pomenopauzalnym, u których stwierdzono oporność na inhibitory aromatazy. Chore przydzielono losowo do ramienia otrzymującego standardowe leczenie fulwestrantem z placebo (n=176) lub z taselisibem (n=340).
Do najczęstszych działań niepożądanych w stopniu 3. lub wyższym u kobiet otrzymujących taselisib należały biegunka (12%), hiperglikemia (10%), zapalenie jelita (3%) oraz zapalenie jamy ustnej (2%). Z uwagi na działania niepożądane leczenie tesalisibem zostało przerwane u 7% chorych, podczas gdy jedynie 2% kobiet otrzymujących fulwestrant w monoterapii nie tolerowało leczenia.
U kobiet leczonych tesalisibem stwierdzono 30% redukcję ryzyka progresji choroby oraz wydłużenie czasu do progresji choroby o 2 miesiące (7,4 miesiąca vs 5,4 miesiąca u chorych leczonych fulwestrantem w monoterapii, HR 0,70; p=0,0037). U choryxh leczonych tesalisibem stwierdzono również dwukrotnie wyższy odsetek odpowiedzi na leczenie (28% vs 11,9%). Dane dotyczące czasu przeżycia całkowitego nie są jeszcze dojrzałe.
