123RF
Immunoterapia w leczeniu przedoperacyjnym NDRP
Autor: Monika Stelmach
Data: 16.11.2022
Źródło: Katarzyna Stencel, Nature, DOI:https://doi.org/10.1038/s41591-022-01962-5
| Tagi: | atezolizumab, terapia neoadiuwantowa, NDRP, niedrobnokomórkowy rak płuca, rak płuca, anty-PD-L1, immunoterapia |
Celem nadal trwającego, otwartego, jednoramiennego badania II fazy LCMC3 jest ocena skuteczności atezolizumabu w terapii neoadiuwantowej u wcześniej nieleczonych pacjentów z resekcyjnym NDRP w stadium IB–IIIB, z jednoczesną oceną biomarkerów predykcyjnych odpowiedzi.
Do badania włączono 181 wcześniej nieleczonych pacjentów z resekcyjnym niedrobnokomórkowym rakiem płuca (NDRP) w stadium IB–IIIB, którym podawano dwie dawki atezolizumabu w monoterapii w ramach leczenia neoadiuwantowego. Pierwszorzędowym punktem końcowym był odsetek dużych odpowiedzi patologicznych (major pathological response – MPR), zdefiniowanych jako ≤10% żywych komórek nowotworowych w usuniętych guzach bez mutacji w genie EGFR lub ALK.
Wśród 143 pacjentów włączonych do analizy tego pierwszorzędowego punktu końcowego odsetek MPR wyniósł 20% (95% CI 14–28%), w tym 6% stanowiły patologiczne odpowiedzi całkowite.
Nie osiągnięto mediany przeżycia wolnego od choroby (DFS) i przeżycia całkowitego (OS). Przy minimalnym okresie obserwacji wynoszącym 3 lata, odsetek 3-letnich przeżyć całkowitych wyniósł 80%. Analizy biomarkerów wykazały, że profil immunologiczny krwi obwodowej przed leczeniem może być czynnikiem predykcyjnym MPR u pacjentów z resekcyjnym NDRP leczonych atezolizumabem. Co prawda zaobserwowano wysoką ekspresję PD-L1 u pacjentów, którzy osiągnęli MPR, ale u których wystąpiły przerzuty, jednak z uwagi na fakt, że stan ekspresji PD-L1 był nieznany u 19%, konieczne są dalsze badania w tym zakresie.
Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi w trakcie leczenia neoadiuwantowego były zmęczenie (39%) i ból związany z zabiegami terapeutycznymi (29%) oraz oczekiwane toksyczności o podłożu immunologicznym; nie odnotowano jednak nowych, nieoczekiwanych sygnałów dotyczących bezpieczeństwa. Częstość występowania zdarzeń niepożądanych związanych z leczeniem stopnia ≥3. była niewielka. Doszło tylko do jednego zgonu związanego z leczeniem (zapalenie płuc o podłożu immunologicznym), który nastąpił miesiąc po zabiegu – pacjent zmarł pomimo optymalnego postępowania medycznego.
Uzyskane dane potwierdzają, że monoterapia anty-PD-L1 jest skuteczna w pewnej grupie pacjentów, a uzyskane dane pozwolą na określenie biomarkerów predykcyjnych odpowiedzi na immunoterapię oraz subpopulacji chorych, którzy mogą nie wymagać chemioterapii.
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
Wśród 143 pacjentów włączonych do analizy tego pierwszorzędowego punktu końcowego odsetek MPR wyniósł 20% (95% CI 14–28%), w tym 6% stanowiły patologiczne odpowiedzi całkowite.
Nie osiągnięto mediany przeżycia wolnego od choroby (DFS) i przeżycia całkowitego (OS). Przy minimalnym okresie obserwacji wynoszącym 3 lata, odsetek 3-letnich przeżyć całkowitych wyniósł 80%. Analizy biomarkerów wykazały, że profil immunologiczny krwi obwodowej przed leczeniem może być czynnikiem predykcyjnym MPR u pacjentów z resekcyjnym NDRP leczonych atezolizumabem. Co prawda zaobserwowano wysoką ekspresję PD-L1 u pacjentów, którzy osiągnęli MPR, ale u których wystąpiły przerzuty, jednak z uwagi na fakt, że stan ekspresji PD-L1 był nieznany u 19%, konieczne są dalsze badania w tym zakresie.
Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi w trakcie leczenia neoadiuwantowego były zmęczenie (39%) i ból związany z zabiegami terapeutycznymi (29%) oraz oczekiwane toksyczności o podłożu immunologicznym; nie odnotowano jednak nowych, nieoczekiwanych sygnałów dotyczących bezpieczeństwa. Częstość występowania zdarzeń niepożądanych związanych z leczeniem stopnia ≥3. była niewielka. Doszło tylko do jednego zgonu związanego z leczeniem (zapalenie płuc o podłożu immunologicznym), który nastąpił miesiąc po zabiegu – pacjent zmarł pomimo optymalnego postępowania medycznego.
Uzyskane dane potwierdzają, że monoterapia anty-PD-L1 jest skuteczna w pewnej grupie pacjentów, a uzyskane dane pozwolą na określenie biomarkerów predykcyjnych odpowiedzi na immunoterapię oraz subpopulacji chorych, którzy mogą nie wymagać chemioterapii.
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
