Skuteczność zapobiegania gorączce neutropenicznej u chorych leczonych schematem FOLFIRINOX.

Leczenie wspomagające.
Rak trzustki jest nowotworem charakteryzującym się złym rokowaniem. Standardowym leczeniem choroby przerzutowej jest chemioterapia oparta na gemcytabinie.

Dodanie erlotynibu lub nab-paklitakselu do gemcytabiny wydłuża przeżycie całkowite (OS – overall survival). W 2011 roku wykazano, że FOLFIRINOX (schemat oparty na oksaliplatynie, irynotekanie, fluorouracylu i leukoworynie) wydłuża OS w porównaniu z gemcytabiną średnio o 4,3 miesiąca. Obecnie FOLFIRINOX jest standardem w leczeniu chorych na przerzutowego raka trzustki w dobrym stanie ogólnym. FOLFIRINOX jest schematem o dużej toksyczności i nasilonych działaniach niepożądanych. Należą do nich neutropenia i gorączka neutropeniczna (FN – febrile neutropenia). ASCO i EORTC zalecają stosowanie profilaktyki pierwotnej czynnikami wzrostu kolonii granulocytów (G-CSF) w przypadku prawdopodobieństwa wystąpienia gorączki neutropenicznej powyżej 20%. Prezentowane badanie ocenia skuteczność zastosowania G-CSF w zapobieganiu FN i ciężkiej neutropenii.
Badanie zostało przeprowadzone w Japonii i opierało się na wcześniejszych doświadczeniach ze stosowaniem schematu FOLFIRINOX bez profilaktyki G-CSF. Stwierdzono wówczas wystąpienie ciężkiej neutropenii (stopień 3 i 4) u 77,8% chorych oraz neutropenii u 24,7% chorych. Wszystkie epizody neutropenii wystąpiły w trakcie pierwszego cyklu leczenia. W prezentowanym badaniu 6 chorych na przerzutowego raka trzustki (3 mężczyzn i 3 kobiety) zostało poddanych leczeniu schematem FOLFIRINOX z profilaktyką G-CSF przeprowadzoną w trakcie tylko pierwszego kursu. U chorych oceniono również polimorfizm UGT1A1 (uridine diphosphate glucoronosyltransferase 1A1) odpowiedzialny za zwiększone ryzyko neutropenii po zastosowaniu irynotekanu. G-CSF był stosowany w dawce 150ug dziennie od dnia wyznaczonego przez lekarza prowadzącego. Średnio rozpoczynano podawanie G-CSF po upływie 4,5 dnia (zakres 3-7 dni) i prowadzono je przez średnio 9 dni (zakres 7-11 dni).
Po pierwszym kursie u 2 chorych wystąpiła ciężka neutropenia. Gorączka neutropeniczna wystąpiła u jednego chorego, który jako jedyny był heterozygotą w zakresie polimorfizmu UGT1A1*6 i UGT1A1*28. U wszystkich chorych kontynuowano leczenie w zredukowanej dawce już bez profilaktyki G-CSF. Powrót to właściwych wartości poziomu neutrofili nastąpił u wszystkich w przeciągu 14 dni. Wg autorów badanie ma jednak swoje ograniczenia. Nie można było zastosować pegylowanej formy G-CSF. Nie określono również, czy zastosowanie G-CSF po kolejnych kursach miałoby wpływ na relatywną intensywność dawki (RDI – relative dose intensity), chociaż uważa się, że mogłoby wpłynąć na RDI korzystnie. Nie badano też działań ubocznych G-CSF (jak np. bóle kostne), które mogłyby mieć wpływ na ograniczenie podawania G-CSF.
Pomimo niewielkiej liczby uczestników badania wykazano, że zastosowanie G-CSF