VII Kongres European Crohn’s and Colitis Organisation, Barcelona, Hiszpania
Autor: Izabela Żmijewska
Data: 29.02.2012
Źródło: Lek. Med. Piotr Eder - Katedra i Klinika Gastroenterologii, Żywienia Człowieka i Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
Już po raz siódmy odbył się Kongres European Crohn’s and Colitis Organisation (ECCO) – organizacji, która skupia czołowych ekspertów z zakresu nieswoistych chorób zapalnych jelit (NCHZJ) z Europy oraz całego świata.
W pierwszy dzień Kongresu poruszono zagadnienia z zakresu patogenezy NCHZJ, przybliżono na przykładzie zmian dermatologicznych problem zapalnych powikłań leczenia biologicznego (jak np. łuszczyca wyindukowana terapią anty-TNF-alfa). W kolejnej części poruszono zagadnienie oceny aktywności NCHZJ. W szczególności podkreślono ważną rolę właściwej oceny aktywności endoskopowej colitis ulcerosa czy choroby Leśniowskiego-Crohna. W trakcie tych wystąpień zwracano szczególną uwagę na konieczność ujednolicania opisów badań endoskopowych tak, aby różni endoskopiści mówili ”tym samym językiem”. Przedstawiono także zarys konstruowanego od lat indeksu określanego mianem „Disabling score”, który ma w sposób wielowymiarowy i obiektywny oceniać aktywność choroby Leśniowskiego-Crohna, biorąc pod uwagę różne aspekty schorzenia – kliniczne, socjologiczne i inne. Warto wspomnieć, że inicjatorem powstania tego indeksu był nieżyjący już Marc Lemann – jeden z twórców ECCO.
Kolejnego dnia przedstawiono zasady postępowania w typowych sytuacjach klinicznych związanych z NCHZJ, jak anemia, osteoporoza, obecność powikłań zakrzepowo-zatorowych czy powikłań okulistycznych. Ciekawie omówiono możliwości zastosowania badań obrazowych w diagnostyce choroby Leśniowskiego-Crohna – podkreślano, iż metodą z wyboru w ocenie jelita cienkiego jest enterografia MR. Osobna sesja poświęcona była tzw. trudnym przypadkom NCHZJ. Istniała tutaj możliwość podjęcia dyskusji z ekspertami ECCO. Sesja ta po raz kolejny udowodniła jak różnorodnie i nieraz zaskakująco przebiegają schorzenia z kręgu NCHZJ.
Ostatni dzień to przede wszystkim dyskusja nad zasadami leczenia chirurgicznego colitis ulcerosa czy choroby Leśniowskiego-Crohna. Dużo miejsca poświęcono możliwościom ewentualnej profilaktyki nawrotów zmian zapalnych w chorobie Leśniowskiego-Crohna u chorych po odcinkowych resekcjach przewodu pokarmowego. Wydaje się aktualnie, że zastosowanie azatiopryny w takim wskazaniu jest uzasadnione, podnosi się też ewentualną protekcyjną rolę metronidazolu. Zastosowanie leków biologicznych w tym aspekcie pozostaje nadal w sferze badań. Kongres zakończyła sesja poświęcona zagadnieniom genetycznym, problemowi komórek macierzystych oraz roli mikrobiomu w NCHZJ.
Za najlepsze abstrakty uznano 3 prace. Pierwsza omawiała wpływ przerwania terapii infliksymabem u kobiet w ciąży z NCHZJ na przebieg schorzenia oraz na stężenie leku we krwi dziecka w zależności od etapu ciąży, w którym przerwano terapię. Wykazano, że przerwanie terapii biologicznej u chorych z NCHZJ, pozostających w remisji, na wczesnym etapie ciąży, nie zwiększa ryzyka zaostrzenia schorzenia przewodu pokarmowego oraz zmniejsza istotnie narażenie płodu na lek anty-TNF-alfa. Druga praca dotyczyła pozytywnych wieloletnich doświadczeń autorów włoskich w stosowaniu autologicznego przeszczepu komórek macierzystych szpiku w terapii opornej na standardowe leczenie choroby Leśniowskiego-Crohna. Niezwykle ciekawa praca pochodziła z ośrodka australijskiego. Dotyczyła ona wpływu doustnej suplementacji żelazem na generowanie reakcji zapalnej w przewodzie pokarmowym oraz na kancerogenezę w mysim modelu raka związanego z zapaleniem jelita grubego. Autorzy wykazali, że stosowanie doustnego żelaza promuje reakcje zapalne w przewodzie pokarmowym mediowane głównie szlakiem interleukiny-6 oraz, że może sprzyjać kancerogenezie. Tak więc jest to kolejny dowód na to, że podstawową formą terapii anemii z niedoboru żelaza u chorych na NCHZJ powinna być terapia parenteralna.
Kolejny Kongres ECCO odbędzie się w Wiedniu w lutym 2013 roku.
Kolejnego dnia przedstawiono zasady postępowania w typowych sytuacjach klinicznych związanych z NCHZJ, jak anemia, osteoporoza, obecność powikłań zakrzepowo-zatorowych czy powikłań okulistycznych. Ciekawie omówiono możliwości zastosowania badań obrazowych w diagnostyce choroby Leśniowskiego-Crohna – podkreślano, iż metodą z wyboru w ocenie jelita cienkiego jest enterografia MR. Osobna sesja poświęcona była tzw. trudnym przypadkom NCHZJ. Istniała tutaj możliwość podjęcia dyskusji z ekspertami ECCO. Sesja ta po raz kolejny udowodniła jak różnorodnie i nieraz zaskakująco przebiegają schorzenia z kręgu NCHZJ.
Ostatni dzień to przede wszystkim dyskusja nad zasadami leczenia chirurgicznego colitis ulcerosa czy choroby Leśniowskiego-Crohna. Dużo miejsca poświęcono możliwościom ewentualnej profilaktyki nawrotów zmian zapalnych w chorobie Leśniowskiego-Crohna u chorych po odcinkowych resekcjach przewodu pokarmowego. Wydaje się aktualnie, że zastosowanie azatiopryny w takim wskazaniu jest uzasadnione, podnosi się też ewentualną protekcyjną rolę metronidazolu. Zastosowanie leków biologicznych w tym aspekcie pozostaje nadal w sferze badań. Kongres zakończyła sesja poświęcona zagadnieniom genetycznym, problemowi komórek macierzystych oraz roli mikrobiomu w NCHZJ.
Za najlepsze abstrakty uznano 3 prace. Pierwsza omawiała wpływ przerwania terapii infliksymabem u kobiet w ciąży z NCHZJ na przebieg schorzenia oraz na stężenie leku we krwi dziecka w zależności od etapu ciąży, w którym przerwano terapię. Wykazano, że przerwanie terapii biologicznej u chorych z NCHZJ, pozostających w remisji, na wczesnym etapie ciąży, nie zwiększa ryzyka zaostrzenia schorzenia przewodu pokarmowego oraz zmniejsza istotnie narażenie płodu na lek anty-TNF-alfa. Druga praca dotyczyła pozytywnych wieloletnich doświadczeń autorów włoskich w stosowaniu autologicznego przeszczepu komórek macierzystych szpiku w terapii opornej na standardowe leczenie choroby Leśniowskiego-Crohna. Niezwykle ciekawa praca pochodziła z ośrodka australijskiego. Dotyczyła ona wpływu doustnej suplementacji żelazem na generowanie reakcji zapalnej w przewodzie pokarmowym oraz na kancerogenezę w mysim modelu raka związanego z zapaleniem jelita grubego. Autorzy wykazali, że stosowanie doustnego żelaza promuje reakcje zapalne w przewodzie pokarmowym mediowane głównie szlakiem interleukiny-6 oraz, że może sprzyjać kancerogenezie. Tak więc jest to kolejny dowód na to, że podstawową formą terapii anemii z niedoboru żelaza u chorych na NCHZJ powinna być terapia parenteralna.
Kolejny Kongres ECCO odbędzie się w Wiedniu w lutym 2013 roku.
