123RF
EASD: Badanie TriMaster pokazuje, że medycyna precyzyjna w cukrzycy jest możliwa
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 06.10.2021
Źródło: EASD
Działy:
Aktualności w Lekarz POZ
Aktualności
| Tagi: | EASD, badanie TriMaster |
Badanie trójlekowe wykazało, że indywidualne cechy kliniczne, w tym preferencje pacjenta, mogą być pomocne w wyborze leków w cukrzycy typu 2.
Wyniki badania TriMaster z użyciem sitagliptyny, pioglitazonu i kanagliflozyny jako terapii drugiego lub trzeciego rzutu u 525 pacjentów z cukrzycą typu 2 zostały zaprezentowane na tegorocznym EASD.
TriMaster to wieloośrodkowe, randomizowane, podwójnie zaślepione, 12-miesięczne, krzyżowe badanie czwartej fazy, badające działanie wszystkich trzech leków w podgrupach pacjentów z cukrzycą typu 2, którzy nie osiągnęli docelowego poziomu glukozy za pomocą zastosowania samej metforminy lub w połączeniu z pochodną sulfonylomocznika.
Podczas gdy te trzy leki podobnie obniżały stężenie glukozy, pioglitazon działał skuteczniej u pacjentów ze wskaźnikiem masy ciała (BMI) powyżej 30 kg/m2, natomiast sitagliptyna działała lepiej u pacjentów z BMI poniżej 30 kg/m2. Pioglitazon spowodował jednak większy przyrost masy ciała.
W drugim porównaniu kanagliflozyna (inhibitor kotransportera sodowo-glukozowego 2 [SGLT2]) była skuteczniejsza niż sitagliptyna (inhibitor dipeptydylopeptydazy-4 [DPP-4]) w obniżaniu poziomu glukozy u pacjentów z szacowanym współczynnikiem przesączania kłębuszkowego (eGFR) powyżej 90 ml/min/1,73 m2 , podczas gdy sitagliptyna faktycznie obniżyła poziom glukozy lepiej u osób z eGFR 60-90 ml/min/1,73 m2 niż kanagliflozyna.
Kiedy uczestnicy zostali zapytani, który lek wolą, wyniki zostały podzielone prawie równo między trzy, co koreluje z tym, jak dobrze działa lek i profilem skutków ubocznych dla każdej osoby.
TriMaster to wieloośrodkowe, randomizowane, podwójnie zaślepione, 12-miesięczne, krzyżowe badanie czwartej fazy, badające działanie wszystkich trzech leków w podgrupach pacjentów z cukrzycą typu 2, którzy nie osiągnęli docelowego poziomu glukozy za pomocą zastosowania samej metforminy lub w połączeniu z pochodną sulfonylomocznika.
Podczas gdy te trzy leki podobnie obniżały stężenie glukozy, pioglitazon działał skuteczniej u pacjentów ze wskaźnikiem masy ciała (BMI) powyżej 30 kg/m2, natomiast sitagliptyna działała lepiej u pacjentów z BMI poniżej 30 kg/m2. Pioglitazon spowodował jednak większy przyrost masy ciała.
W drugim porównaniu kanagliflozyna (inhibitor kotransportera sodowo-glukozowego 2 [SGLT2]) była skuteczniejsza niż sitagliptyna (inhibitor dipeptydylopeptydazy-4 [DPP-4]) w obniżaniu poziomu glukozy u pacjentów z szacowanym współczynnikiem przesączania kłębuszkowego (eGFR) powyżej 90 ml/min/1,73 m2 , podczas gdy sitagliptyna faktycznie obniżyła poziom glukozy lepiej u osób z eGFR 60-90 ml/min/1,73 m2 niż kanagliflozyna.
Kiedy uczestnicy zostali zapytani, który lek wolą, wyniki zostały podzielone prawie równo między trzy, co koreluje z tym, jak dobrze działa lek i profilem skutków ubocznych dla każdej osoby.
