123RF
Anifrolumab w toczniu rumieniowatym układowym – skuteczność i bezpieczeństwo
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 05.07.2022
Źródło: Vital EM, Merrill JT, Morand EF, Furie RA, Bruce IN, Tanaka Y, Manzi S, Kalunian KC, Kalyani RN, Streicher K, Abreu G, Tummala R. Anifrolumab efficacy and safety by type I interferon gene signature and clinical subgroups in patients with SLE: post hoc analysis of pooled data from two phase III trials
Ann Rheum Dis. Jul 2022, 81 (7) 951-961; DOI: 10.1136/annrheumdis-2021-221425
| Tagi: | anifolumab |
Anifrolumab jest lekiem biologicznym, który uzyskał aprobatę EMA w leczeniu aktywnego tocznia rumieniowatego układowego (SLE – systemic lupus erythematosus) o postaci umiarkowanej i ciężkiej.
Lek jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym, który przyłącza się do receptora dla interferonu typu 1 (IFNAR), w konsekwencji blokując szlak sygnałowy regulujący ekspresję genów indukowanych przez IFN. W ten sposób lek wpływa na zahamowane różnicowania komórek plazmatycznych i subpopulacje limfocytów T. Lek podawany jest w comiesięcznych infuzjach dożylnych.
Bezpieczeństwo i skuteczność anifrolumabu oceniono w dwóch wieloośrodkowych randomizowanych badaniach klinicznych fazy III TULIP 1 i TULIP 2. Różnica uzyskania poprawy (BICLA) między grupą placebo i grupą z lekiem badanym po 52 tygodniach leczenia wyniosła 16,6 proc. w całej populacji we wspomnianych dwóch badaniach.
Interferon (INF) typu I odgrywa ważną rolę w patogenezie SLE. Jest to grupa białek, których pomiar bezpośrednio we krwi jest trudny. Dlatego aktywację szlaku IFN typu 1 określa się ilościowo w pomiarze ekspresji genów indukowanych przez INF (IFN - inducible gene signature – IFNGS). IFNGS koreluje z aktywnością choroby.
Na postawie uzyskanych wyników w badaniach TULIP 1 i TULIP 2 przeprowadzono dodatkową analizę skuteczności i bezpieczeństwa anifrolumabu w odpowiednio zdefiniowanych podgrupach z uwzględnieniem niskiej i wysokiej sygnatury genowej IFN (INFGS), jak również innych danych opisujących grupę badaną – demograficznych i klinicznych. Celem tego badania była ocena, jaka grupa chorych może odnieść największe korzyści z terapii anifrolumabem.
Największą różnicę skuteczności w odniesieniu do placebo uzyskano u chorych z wysoką sygnaturą genową dla IFN (wysokim INFGS) – 18,2 proc., nieprawidłowymi markerami serologicznymi – 23,1 proc. oraz chorych pochodzący z Azji – 29,2 proc.
W niektórych podgrupach zbyt mała liczebność stanowiła ograniczenie w wyciąganiu wniosków. Nie stwierdzono istotnych różnic skuteczności leczenia chorych w zależności od aktywności choroby czy dawki stosowanych glikokortykosteroidów. Co ciekawe, w grupie placebo gorszą odpowiedź na leczenie standardowe odnotowano w grupie z wysokim IGNFS w porównaniu z niskim IFNGS.
Bezpieczeństwo leczenia było podobne w większości podgrup. Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic występowania incydentów półpaśca w grupie z wysokim i niskim IFNGS.
W ostatecznej ocenie uzyskanych wyników naukowcy potwierdzili stabilny poziom skuteczności i bezpieczeństwa anifrolumabu w zróżnicowanych grupach pacjentów.
Opracowanie: dr n. med. Ewa Morgiel
Bezpieczeństwo i skuteczność anifrolumabu oceniono w dwóch wieloośrodkowych randomizowanych badaniach klinicznych fazy III TULIP 1 i TULIP 2. Różnica uzyskania poprawy (BICLA) między grupą placebo i grupą z lekiem badanym po 52 tygodniach leczenia wyniosła 16,6 proc. w całej populacji we wspomnianych dwóch badaniach.
Interferon (INF) typu I odgrywa ważną rolę w patogenezie SLE. Jest to grupa białek, których pomiar bezpośrednio we krwi jest trudny. Dlatego aktywację szlaku IFN typu 1 określa się ilościowo w pomiarze ekspresji genów indukowanych przez INF (IFN - inducible gene signature – IFNGS). IFNGS koreluje z aktywnością choroby.
Na postawie uzyskanych wyników w badaniach TULIP 1 i TULIP 2 przeprowadzono dodatkową analizę skuteczności i bezpieczeństwa anifrolumabu w odpowiednio zdefiniowanych podgrupach z uwzględnieniem niskiej i wysokiej sygnatury genowej IFN (INFGS), jak również innych danych opisujących grupę badaną – demograficznych i klinicznych. Celem tego badania była ocena, jaka grupa chorych może odnieść największe korzyści z terapii anifrolumabem.
Największą różnicę skuteczności w odniesieniu do placebo uzyskano u chorych z wysoką sygnaturą genową dla IFN (wysokim INFGS) – 18,2 proc., nieprawidłowymi markerami serologicznymi – 23,1 proc. oraz chorych pochodzący z Azji – 29,2 proc.
W niektórych podgrupach zbyt mała liczebność stanowiła ograniczenie w wyciąganiu wniosków. Nie stwierdzono istotnych różnic skuteczności leczenia chorych w zależności od aktywności choroby czy dawki stosowanych glikokortykosteroidów. Co ciekawe, w grupie placebo gorszą odpowiedź na leczenie standardowe odnotowano w grupie z wysokim IGNFS w porównaniu z niskim IFNGS.
Bezpieczeństwo leczenia było podobne w większości podgrup. Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic występowania incydentów półpaśca w grupie z wysokim i niskim IFNGS.
W ostatecznej ocenie uzyskanych wyników naukowcy potwierdzili stabilny poziom skuteczności i bezpieczeństwa anifrolumabu w zróżnicowanych grupach pacjentów.
Opracowanie: dr n. med. Ewa Morgiel
