123RF
IVIG w monoterapii w pierwszej linii leczenia miopatii zapalnych
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 13.05.2021
Źródło: Lim J, Eftimov F, Verhamme C et al. Intravenous immunoglobulins as first-line treatment in idiopathic inflammatory myopathies: a pilot study. Rheumatology 2021;60:1784–1792
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Leczenie idiopatycznych miopatii zapalnych (IMZ) stanowi nadal wyzwanie dla reumatologów, a stosowane jako leki pierwszego wyboru glikokortykosteroidy (GKS), nie u wszystkich chorych przynoszą oczekiwany efekt.
W kręgu zainteresowania znajdują się immunoglobuliny podawane dożylnie (IVIG). Badacze holenderscy przeprowadzili prospektywne badanie oceniające skuteczność i bezpieczeństwo stosowania IVIG w monoterapii jako leków pierwszego wyboru w grupie 19 pacjentów z rozpoznaniem IMZ. Byli to chorzy z czasem trwania choroby nie przekraczającym 9 miesięcy, nieleczeni uprzednio lekami immunosupresyjnymi. Badanym podawano IVIG w dawce 2g/kg m.c. (w dawkach podzielonych, przez 2-5 dni), a następnie dwie koleje dawki po 1g/kg m.c. w trzytygodniowych odstępach czasu. U chorych, którzy niewystarczająco odpowiedzieli na leczenie w czwartym tygodniu, modyfikowano schemat terapii – podając dawkę 2g/kg m.c. w odstępach ok. czterech tygodni (do ósmego tygodnia obserwacji).
Uzyskano co najmniej umiarkowaną (wg 2016 ACR/EULAR Total Improvement Score (TIS) – złożony wskaźnik oceny aktywności IMZ) odpowiedź na leczenie u 42% pacjentów (ocena w dziewiątym tygodniu od rozpoczęcia leczenia, TIS>40). W tej grupie pacjentów u większości (6/8) odpowiedź na leczenie uzyskano już w trzecim tygodniu od włączenia terapii, a u pozostałych dwóch badanych w 4. i 6. tygodniu leczenia. Blisko 37% chorych nie odpowiedziało zadowalająco na leczenie i wymagało zastosowania tzw. terapii ratunkowej. W jednym przypadku odnotowano powikłanie w postaci zatorowości płucnej, było to u pacjentki z rozpoznaniem nowotworu jajnika.
Autorzy badania przyjmując dość restrykcyjne kryteria odpowiedzi na leczenie (wg TIS) uzyskali efekt terapii u blisko połowy chorych. U większości z nich odpowiedź na leczenie była szybka – widoczna już w trzecim tygodniu od rozpoczęcia leczenia IVIG.
Wyniki dotychczasowych badań wskazują, że w leczeniu indukującym remisję niektórzy chorzy mogliby odnieść korzyść ze stosowania IVIG w monoterapii, inni w skojarzeniu z GKS. Konieczne są dalsze badania pozwalające na określenie, które grupy pacjentów odniosą największe korzyści z określonego schematu postępowania terapeutycznego. W omawianym badaniu nie oceniano czynników predykcyjnych odpowiedzi na leczenie.
Autorka: dr n. med. Marta Madej
Uzyskano co najmniej umiarkowaną (wg 2016 ACR/EULAR Total Improvement Score (TIS) – złożony wskaźnik oceny aktywności IMZ) odpowiedź na leczenie u 42% pacjentów (ocena w dziewiątym tygodniu od rozpoczęcia leczenia, TIS>40). W tej grupie pacjentów u większości (6/8) odpowiedź na leczenie uzyskano już w trzecim tygodniu od włączenia terapii, a u pozostałych dwóch badanych w 4. i 6. tygodniu leczenia. Blisko 37% chorych nie odpowiedziało zadowalająco na leczenie i wymagało zastosowania tzw. terapii ratunkowej. W jednym przypadku odnotowano powikłanie w postaci zatorowości płucnej, było to u pacjentki z rozpoznaniem nowotworu jajnika.
Autorzy badania przyjmując dość restrykcyjne kryteria odpowiedzi na leczenie (wg TIS) uzyskali efekt terapii u blisko połowy chorych. U większości z nich odpowiedź na leczenie była szybka – widoczna już w trzecim tygodniu od rozpoczęcia leczenia IVIG.
Wyniki dotychczasowych badań wskazują, że w leczeniu indukującym remisję niektórzy chorzy mogliby odnieść korzyść ze stosowania IVIG w monoterapii, inni w skojarzeniu z GKS. Konieczne są dalsze badania pozwalające na określenie, które grupy pacjentów odniosą największe korzyści z określonego schematu postępowania terapeutycznego. W omawianym badaniu nie oceniano czynników predykcyjnych odpowiedzi na leczenie.
Autorka: dr n. med. Marta Madej
