Im wyższa aktywność choroby tym większa śmiertelność w RZS
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 19.01.2015
Źródło: Mortality in rheumatoid arthritis: the impact of disease activity, treatment with glucocorticoids, TNFα inhibitors and rituximab. Listing J, Kekow J, Manger B, Burmester GR, Pattloch D, Zink A, Strangfeld A. Ann Rheum Dis. 2015 Feb;74(2):415-21.
Terapia RZS ukierunkowana na obniżenie aktywności choroby i osiągnięcie remisji ma wpływ na redukcję ryzyka zgonu u pacjentów z RZS.
Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) - przewlekła postępująca choroba zapalna skraca oczekiwaną długość życia. Wymienia się kilka czynników, które mogą mieć wpływ na krótszy czas przeżycia u chorych z RZS takich jak: niepełnosprawność i unieruchomienie, zwiększone ryzyko wystąpienia chorób układu krążenia, choroby współistniejące, aktywność i agresywność przebiegu choroby. W ostatnich latach obserwujemy szereg zmian w terapii RZS i to zarówno w obszarze dostępności do nowych leków, jak również ogólnych zasad i wytycznych dotyczących postępowania w tej chorobie.
W prezentowanym badaniu wykorzystano dane pochodzące z rejestru leczenia biologicznego w Niemczech (RABBIT). Rejestr ten powstał w maju 2001 roku i obejmuje chorych z ustalonym rozpoznaniem RZS, powyżej 15 r.ż., po niepowodzeniu leczenia przynajmniej jednym klasycznym syntetycznym lekiem modyfikującym przebieg choroby (ksLMPCh). Wśród 8908 osób odnotowano 463 zgony (współczynnik śmiertelności dla całej grupy w stosunku do ogólnej populacji wyniósł HR 1,49. Chorzy z utrzymującą się wysoką aktywnością choroby( DAS28>5,1) mieli wyraźnie wyższe ryzyko zgonu ( skorygowane ryzyko zgonu HR= 2,43) w odniesieniu do chorych o niskiej aktywności choroby DAS28≤3,2. Niski wynik w zakresie sprawności oraz stosowanie glikokortykosteroidów w dawce > 5mg było związane ze wzrostem śmiertelności niezależnie od aktywności choroby. Istotnie niższą śmiertelność stwierdzono w grupie leczonej inhibitorami TNFα (skorygowany HR 0,64), rytuksymabem (skorygowany HR 0,57), i innymi lekami biologicznymi (skorygowany HR 0,64) w stosunku do pacjentów leczonych metotreksatem w monoterapii lub w połączeniu z innym ksLMPCh.
Wyniki badania wskazują, iż leki biologiczne mają większy wpływ na zmniejszenie tego ryzyka niż klasyczne syntetyczne leki modyfikujące przebieg choroby.
W prezentowanym badaniu wykorzystano dane pochodzące z rejestru leczenia biologicznego w Niemczech (RABBIT). Rejestr ten powstał w maju 2001 roku i obejmuje chorych z ustalonym rozpoznaniem RZS, powyżej 15 r.ż., po niepowodzeniu leczenia przynajmniej jednym klasycznym syntetycznym lekiem modyfikującym przebieg choroby (ksLMPCh). Wśród 8908 osób odnotowano 463 zgony (współczynnik śmiertelności dla całej grupy w stosunku do ogólnej populacji wyniósł HR 1,49. Chorzy z utrzymującą się wysoką aktywnością choroby( DAS28>5,1) mieli wyraźnie wyższe ryzyko zgonu ( skorygowane ryzyko zgonu HR= 2,43) w odniesieniu do chorych o niskiej aktywności choroby DAS28≤3,2. Niski wynik w zakresie sprawności oraz stosowanie glikokortykosteroidów w dawce > 5mg było związane ze wzrostem śmiertelności niezależnie od aktywności choroby. Istotnie niższą śmiertelność stwierdzono w grupie leczonej inhibitorami TNFα (skorygowany HR 0,64), rytuksymabem (skorygowany HR 0,57), i innymi lekami biologicznymi (skorygowany HR 0,64) w stosunku do pacjentów leczonych metotreksatem w monoterapii lub w połączeniu z innym ksLMPCh.
Wyniki badania wskazują, iż leki biologiczne mają większy wpływ na zmniejszenie tego ryzyka niż klasyczne syntetyczne leki modyfikujące przebieg choroby.
