Porównanie wpływu dostępnych bisfosfonianów na zmiany w szkielecie osiowym i obwodowym

Ibandronian i alendronian wykazywał korzystniejszy wpływ na wartości BMD w zakresie kręgosłupa lędźwiowego i total body, aniżeli resendronian. Nie wykazano znaczących różnic we wpływie trzech badanych bisfosfonianów na kościec obwodowy.

Opublikowano wyniki porównujące wpływ leczenia różnymi bisfosfonianami na zmiany w kośćcu osiowym i obwodowym, przeprowadzone w ramach dwuletniego otwartego, randomizowanego badania klinicznego TRIO. Ocenie poddano trzy doustne leki: alendronian, ibandronian i risedronian. Grupę badaną stanowiło ponad 170 pacjentek z osteoporozą pomenopauzalną w wieku 53-84 lata, z ocenioną densytometrycznie wartością T-score ≤ -2,5 (w zakresie kręgosłupa lędźwiowego i/lub bliższego odcinka kości udowej (BKKU)) lub wartością T-score ≤ -1,0 i przebytym złamaniem niskoenergetycznym. Badane obok wspomnianych bisfosfonianów stosowanych w zarejestrowanych dawkach, otrzymywały suplementację wapnia i witaminy D (odpowiednio w dawkach 1200mg/d oraz 800IU/d). Metodą dwuenergetycznej absorpcjometrii (DXA) dokonano oceny w zakresie szkieletu osiowego: kręgosłupa lędźwiowego oraz BKKU, a także całego ciała (total body) oraz przedramienia. Obwodowo oceny BMD (bone mineral density) dokonano w zakresie kości piętowej, promieniowej, piszczeli oraz paliczków. Po dwuletniej obserwacji zaobserwowano istotny statystycznie wzrost wartości BMD w zakresie szkieletu osiowego (kregosłup lędzwiowy i BKKU). W odniesieniu do szkieletu obwodowego znaczące zmiany BMD dotyczyły również kości piętowej oraz promieniowej.