123RF
Wyjściowe czynniki prognostyczne a sukces terapii RZS
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 16.02.2022
Źródło: Capelusnik D, Aletaha D. Baseline predictors of different types of treatment success in rheumatoid arthritis. Ann Rheum Dis. 2022 Feb;81(2):153-158. doi: 10.1136/annrheumdis-2021-220853
| Tagi: | RZS |
W badaniach klinicznych dotyczących leczenia reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS) uwzględnianych jest wiele danych opisujących postać i objawy kliniczne choroby w chwili rozpoczęcia leczenia.
Naukowcy zastanawiają się, które z tych wyjściowych danych są istotne dla przewidywania wyników leczenia.
Skuteczność określonej terapii w RZS można oceniać w różny sposób, np. poprzez zmianę określonych parametrów (np. liczba bolesnych stawów przed i po zastosowaniu leku) lub odsetek chorych z określoną poprawą (ACR20, ACR50) lub odsetek chorych, którzy osiągną określony cel, czyli stan remisji lub niskiej aktywności choroby. Sukces terapii może być zatem definiowany w różny sposób.
Dla optymalizacji wyników procesu terapeutycznego w RZS kluczowym zagadnieniem jest wskazanie czynników prognostycznych związanych z lepszą odpowiedzią na leczenie.
Capelusnik i Aletaha w swojej publikacji zwracają uwagę, że w poszukiwaniu czynników prognostycznych bardzo ważne jest to, jak zdefiniujemy „sukces terapii”. Dla przykładu, jeżeli celem jest uzyskanie poprawy w oparciu o różnicę aktywności choroby przed i po leczeniu, wówczas wysokie parametry wyjściowe będą związane z lepszą efektywnością. Tymczasem stoi to trochę w sprzeczności z ogólnie uznanym przekonaniem, że wczesne włączenie leczenia przy niskiej aktywności choroby związane jest z lepszym rokowaniem (uzyskaniem remisji lub niskiej aktywności choroby).
W wieloczynnikowej analizie statystycznej opartej na danych z badań klinicznych ASPIRE, ATTRACT i GO-BEFORE czynniki, takie jak wyjściowa niska aktywność kliniczna, krótszy czas trwania choroby i płeć męska, były skorelowane z uzyskaniem dobrych wyników leczenia określonych poprzez uzyskanie niskiej aktywności choroby lub remisji.
Wnioski płynące z tej pracy dotykają ważnych zagadnień związanych z prowadzeniem badań klinicznych, takich jak odpowiedni dobór grupy badanych oraz ustalenie celu i punktów końcowych przy projektowaniu badań klinicznych dotyczących skuteczności określonych strategii terapeutycznych.
Opracowanie: dr. n. med. Ewa Morgiel
Skuteczność określonej terapii w RZS można oceniać w różny sposób, np. poprzez zmianę określonych parametrów (np. liczba bolesnych stawów przed i po zastosowaniu leku) lub odsetek chorych z określoną poprawą (ACR20, ACR50) lub odsetek chorych, którzy osiągną określony cel, czyli stan remisji lub niskiej aktywności choroby. Sukces terapii może być zatem definiowany w różny sposób.
Dla optymalizacji wyników procesu terapeutycznego w RZS kluczowym zagadnieniem jest wskazanie czynników prognostycznych związanych z lepszą odpowiedzią na leczenie.
Capelusnik i Aletaha w swojej publikacji zwracają uwagę, że w poszukiwaniu czynników prognostycznych bardzo ważne jest to, jak zdefiniujemy „sukces terapii”. Dla przykładu, jeżeli celem jest uzyskanie poprawy w oparciu o różnicę aktywności choroby przed i po leczeniu, wówczas wysokie parametry wyjściowe będą związane z lepszą efektywnością. Tymczasem stoi to trochę w sprzeczności z ogólnie uznanym przekonaniem, że wczesne włączenie leczenia przy niskiej aktywności choroby związane jest z lepszym rokowaniem (uzyskaniem remisji lub niskiej aktywności choroby).
W wieloczynnikowej analizie statystycznej opartej na danych z badań klinicznych ASPIRE, ATTRACT i GO-BEFORE czynniki, takie jak wyjściowa niska aktywność kliniczna, krótszy czas trwania choroby i płeć męska, były skorelowane z uzyskaniem dobrych wyników leczenia określonych poprzez uzyskanie niskiej aktywności choroby lub remisji.
Wnioski płynące z tej pracy dotykają ważnych zagadnień związanych z prowadzeniem badań klinicznych, takich jak odpowiedni dobór grupy badanych oraz ustalenie celu i punktów końcowych przy projektowaniu badań klinicznych dotyczących skuteczności określonych strategii terapeutycznych.
Opracowanie: dr. n. med. Ewa Morgiel
