Słowo wstępne

Pierwszy tegoroczny numer „Neuropsychiatrii i Neuropsychologii” otwiera artykuł pod intrygującym tytułem „W poszukiwaniu genów schizofrenii” (Hauser, Dmitrzak-Węglarz), nadesłany z Zakładu Genetyki Psychiatrycznej Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, kierowanego przez prof. Joannę Hauser, jedynej tego typu placówki w naszym kraju. Badania molekularno-genetycznego podłoża schizofrenii rozwijają się w ostatnich latach wielokierunkowo, a na szczególną uwagę zasługuje rozwój projektów typu GWAS (genome-wide association study). Autorki pracy dokonują również przeglądu badań asocjacyjnych dotyczących pojedynczych genów, z których wynika, że 16 z nich może mieć znaczenie w predyspozycji do schizofrenii. Dla wszystkich, którzy zastanawiają się, do czego zmierza obecna genetyka molekularna zaburzeń neuropsychiatrycznych, artykuł ten stanowić będzie niezwykle interesującą lekturę.
W przeciwieństwie do wielogenowej patogenezy schizofrenii, w chorobie Huntingtona podstawowa predyspozycja genetyczna ogranicza się głównie do nieprawidłowości genu IT-15 zlokalizowanego na chromosomie 4. Choć choroba Huntingtona traktowana była zawsze jako domena neurologii, to ostatnio wydaje się, że ze względu na liczne zaburzenia psychiczne, u części osób dominujące w obrazie klinicznym, staje się coraz częściej obiektem zainteresowania psychiatrów. Jednym z tego powodów jest konieczność bardziej precyzyjnej oceny zaburzeń psychicznych i możliwość zastosowania w ich leczeniu nowoczesnych leków neuroleptycznych i przeciwdepresyjnych. Omawiając patogenezę, objawy i możliwości leczenia choroby Huntingtona, dr Daniel Zielonka z Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu przedstawia jednocześnie zasady działania tzw. European Huntington’s Disease Network, organizacji mającej na celu integrację oraz optymalizację opieki nad pacjentami z tą chorobą i jednocześnie promowanie nowych możliwości badawczych.
Zjawisko nadaktywności ruchowej wykazywane przez pacjentki chorujące na jadłowstręt psychiczny jest często obserwowane, natomiast jego przyczyny są mało poznane. W artykule poglądowym dr Artur Wiśniewski z Kliniki Psychiatrii Wieku Rozwojowego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego dokonuje podsumowania badań zarówno eksperymentalnych, jak i klinicznych dotyczących tego zjawiska. Koncepcje biologiczne skupiają się tutaj głównie na dysregulacji osi podwzgórze-przysadka-nadnercza oraz zaburzeniach wydzielania leptyny i oreksyn, a większość badań wykonana została...


Pełna treść artykułu...