Dieta niskotłuszczowa u pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego
Autor: Justyna Daniliszyn
Data: 27.05.2020
Źródło: Clinical Gastroenterology and HepatologyOpracowanie: lek. med. Mikołaj Kamiński
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
| Tagi: | colitis ulcerosa, dieta, błonnik, tłuszcz, jakość życia |
Dieta wysokotłuszczowa związana jest ze zwiększonym ryzykiem wrzodziejącego zapalenia jelita grubego oraz zaostrzenia choroby.
Na łamach Clinical Gastroenterology and Hepatology ukazało się badanie dotyczące stosowania diety niskotłuszczowej i bogatej w błonnik (ang. Low Fat Diet, LFD), oraz ulepszonej diecie amerykańskiej (ang. improved Standard American Diet, iSAD) u pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego.
Dieta iSAD to standardowa dieta amerykańska ze zwiększoną ilością warzyw owoców oraz błonnika w porównaniu ze zwykłą dietą. Do badania włączono 17 pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, którzy byli w trakcie remisji lub mieli łagodne objawy. Z badania wykluczono pacjentów, którzy mieli zaostrzenia choroby w ciągu ostatnich 18 miesięcy. Pacjentów losowo przydzieloną do jednej z diet na 4 tygodnie, następnie dokonywano dwutygodniowej przerwy (ang. wash-out period), a następnie zamieniono dietę na 4 tygodnie, tak aby każdy pacjent był sam dla siebie kontrolą. W przypadku LFD 10% kalorii pochodziło z tłuszczu, a w przypadku iSAD 35-40% kalorii pochodziło z tłuszczu. Pierwszorzędowym punktem końcowym była zmiana jakości życia oceniana za pomocą Short Inflammatory Bowel Disease Questionnaire. Drugorzędowe punkty końcowe obejmowały zmiany w parametrach zapalnych oraz w składzie mikrobioty jelitowej.
Uczestnicy badania przed zmiana diety stosowali diety niezbalansowane i zawierające wiele szkodliwych produktów. Wszyscy pacjenci w trakcie badania pozostali w okresie remisji. W przypadku obu diet po czterech tygodniach pacjenci zgłosili poprawę jakości życia (punktacja w momencie włączenia do badania: 4,98; po czterech tygodniach LFD 5,77; p<0,001; po iSAD 5,55; p=0,02). Po zastosowaniu diety LFD stężenie amyloidu A w surowicy krwi zmniejszyło się istotnie z 7,99 do 4,50 mg/l; p=0,02. W przypadku iSAD zmiana stężenia amyloidu A nie była istota statystyczna. Podobnie w przypadku białka c-reaktywnego po diecie LFD zaobserwowano tendencje to zmniejszania się stężenia białka (z 3,23 do 2,51 mg/l; p=0,07). Jednakże, po iSAD zmiana nie była istotna statystycznie. U uczestników badania stosujących LFD zaobserwowano istotne zmniejszenie się obfitości Actinobacteria, oraz zwiększenie Bacteroidetes i Faecalibacterium prausnitzii (bakteria o właściwościach przeciwzapalnych).
U pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego zarówno ale w LFD i iSAD poprawiają jakość życia. Jednakże, LFD dodatkowo pozytywnie wpływała na parametry zapalne oraz poprawiała skład mikrobioty jelitowej.
Dieta iSAD to standardowa dieta amerykańska ze zwiększoną ilością warzyw owoców oraz błonnika w porównaniu ze zwykłą dietą. Do badania włączono 17 pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, którzy byli w trakcie remisji lub mieli łagodne objawy. Z badania wykluczono pacjentów, którzy mieli zaostrzenia choroby w ciągu ostatnich 18 miesięcy. Pacjentów losowo przydzieloną do jednej z diet na 4 tygodnie, następnie dokonywano dwutygodniowej przerwy (ang. wash-out period), a następnie zamieniono dietę na 4 tygodnie, tak aby każdy pacjent był sam dla siebie kontrolą. W przypadku LFD 10% kalorii pochodziło z tłuszczu, a w przypadku iSAD 35-40% kalorii pochodziło z tłuszczu. Pierwszorzędowym punktem końcowym była zmiana jakości życia oceniana za pomocą Short Inflammatory Bowel Disease Questionnaire. Drugorzędowe punkty końcowe obejmowały zmiany w parametrach zapalnych oraz w składzie mikrobioty jelitowej.
Uczestnicy badania przed zmiana diety stosowali diety niezbalansowane i zawierające wiele szkodliwych produktów. Wszyscy pacjenci w trakcie badania pozostali w okresie remisji. W przypadku obu diet po czterech tygodniach pacjenci zgłosili poprawę jakości życia (punktacja w momencie włączenia do badania: 4,98; po czterech tygodniach LFD 5,77; p<0,001; po iSAD 5,55; p=0,02). Po zastosowaniu diety LFD stężenie amyloidu A w surowicy krwi zmniejszyło się istotnie z 7,99 do 4,50 mg/l; p=0,02. W przypadku iSAD zmiana stężenia amyloidu A nie była istota statystyczna. Podobnie w przypadku białka c-reaktywnego po diecie LFD zaobserwowano tendencje to zmniejszania się stężenia białka (z 3,23 do 2,51 mg/l; p=0,07). Jednakże, po iSAD zmiana nie była istotna statystycznie. U uczestników badania stosujących LFD zaobserwowano istotne zmniejszenie się obfitości Actinobacteria, oraz zwiększenie Bacteroidetes i Faecalibacterium prausnitzii (bakteria o właściwościach przeciwzapalnych).
U pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego zarówno ale w LFD i iSAD poprawiają jakość życia. Jednakże, LFD dodatkowo pozytywnie wpływała na parametry zapalne oraz poprawiała skład mikrobioty jelitowej.
Przegląd Gastroenterologiczny
