Leki inkretynowe nie wpływają na ryzyko rozwoju raka trzustki

Laurent Azoulay i wsp. zaprojektowali badanie mające na celu ocenić czy stosowanie leków inkretynowych – w porównaniu ze stosowaniem pochodnych sulfonylomocznika – wiąże się z podwyższonym ryzykiem rozwoju raka trzustki, u osób chorujących na cukrzycę typu 2. Wyniki badania opublikowano na łamach czasopisma The British Medical Journal.

Populacyjnym badaniem kohortowym objęto grupę 972 384 pacjentów chorujących na cukrzycę typu 2. Prócz oceny korelacji pomiędzy zachorowalnością na raka trzustki wśród osób stosujących leki inkretynowe, w drugorzędowej analizie ocenie poddano potencjalny związek pomiędzy zachorowalnością na raka trzustki a poszczególnymi grupami leków inkretynowych (tj. inhibitorami dipeptydylo-peptydazy 4 oraz agonistami GLP-1) oraz czasem ich stosowania.
W czasie 2 024 441 osobo-lat obserwacji (mediana czasu obserwacji 1.3 – 2.8 lat; maksimum 8 lat) raka trzustki rozpoznano u 1221 osób, co przełożyło się na współczynnik zachorowalności wynoszący 0.60/1000 osobo-lat. W porównaniu z osobami stosującymi pochodne sylfonylomocznika, pacjenci stosujący leki inktretynowe nie posiadali wyższego ryzyka rozwoju raka trzustki (HR 1.02, 95% CI 0.84 - 1.23). Ryzyko rozwoju raka trzustki nie wzrastało również istotnie po uwzględnieniu w analizie poszczególnych grup leków inkretynowych.
Reasumując, autorzy powyższego dużego, populacyjnego badania kohortowego nie wykazali, jakoby stosowanie leków inkretynowych przez chorych na cukrzycę typu 2 wiązało się z wyższym ryzykiem rozwoju raka trzustki, w porównaniu ze stosowaniem pochodnych sulfonylomocznika.