USG w diagnostyce WZJG

Ultrasonografia jest powszechną, tanią i bardzo praktyczną metodą obrazowania. Bywa także pomocna w diagnostyce i ocenie rozległości zmian w chorobach zapalnych jelit, jednak istnieje więcej dowodów na jej użyteczność w ocenie zmian w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna niż we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego. By rozstrzygnąć ewentualne wątpliwości japońscy naukowcy zbadali, na ile skuteczne jest przezbrzuszne USG w diagnostyce UC.

Przeprowadzono prospektywne, wieloośrodkowe badanie, które objęło 156 pacjentów; każdego poddano kolonoskopii oraz badaniu USG w ciągu dwóch dni. W celu obiektywizacji uzyskanych obrazów dokonano podziału oglądanej okrężnicy na sześć części. Jako wyznaczniki ciężkości choroby w badaniu ultrasonograficznym przyjęto grubość ściany jelita, widoczność jego warstw oraz obecność owrzodzeń; wszystkim parametrom przypisywano wartość od 1 do 4, w zależności od nasilenia zmian. Następnie dokonano analizy zgodności wyników USG oraz kolonoskopii, oba badania zestawiono też z klinicznym wskaźnikiem aktywności choroby.

Okazało się, że niemal we wszystkich sześciu badanych częściach okrężnicy zgodność między obrazem endoskopowym a USG wynosiła ok. 55% (p,0,001) - wyjątek stanowiła odbytnica, gdzie zgodność ta okazała się znikoma. Ponadto okazało się, że wynik przezbrzusznego USG jest istotnie skorelowany z klinicznym wskaźnikiem aktywności choroby (CAI; p<0,001) oraz z nasileniem zmian obserwowanych w badaniu histopatologicznym (p<0,001).

Rezultat badania z pewnością nie jest rewolucyjny (można przypuszczać, że sami autorzy nie spodziewali się spektakularnych wyników), jednak przynosi praktyczne wskazówki co do stosowania USG do oceny chorych z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego i przemawia za jego powszechnym stosowaniem.