Wytyczne postępowania w przełyku Barretta

Częstość występowania choroby refluksowej (GERD) przełyku rośnie. Przełyk Barretta jest jednym z jej powikłań, szacuje się, że dotyczy ono około 10-15% chorych z GERD. Istnieje nadal szereg kontrowersji, dotyczących tego, jak diagnozować i jak leczyć pacjentów z przełykiem Barretta. Na łamach czasopisma American Journal of Gastroenterology ukazały zalecenia American College of Gastroenterology, dotyczące diagnostyki i leczenia tego powikłania GERD.

Wytyczne wiele miejsca poświęcają kwestii definicji przełyku Barretta. Uważa się, że o przełyku Barretta można mówić w sytuacji, gdy w badaniu endoskopowym stwierdzone zostanie przesunięcie linii granicznej Z w stosunku do złącza żołądkowo-przełykowego (poziom proksymalnego końca fałdów żołądkowych) o co najmniej 1 cm i potwierdzona zostanie w badaniu histologicznym metaplazja jelitowa. W przypadku podejrzenia przełyku Barretta należy wykonać 8 ślepych biopsji. W przypadku, gdy obraz endoskopowy sugeruje przełyk Barretta, ale nie ma potwierdzenia histologicznego, należy powtórzyć badanie gastroskopowe po 1-2 latach.
Poruszona jest także kwestia badań przesiewowych w przełyku Barretta. Eksperci ACG sugerują, że taki skrining może dotyczyć mężczyzn z przewlekłym/częstym występowaniem (> 5 lat) objawów takich jak zgaga czy regurgitacje, u których występują co najmniej dwa czynniki ryzyka przełyku Barretta lub raka gruczołowego przełyku. Tymi czynnikami ryzyka są: wiek > 50 roku życia, rasa kaukaska, otyłość brzuszna, palenie tytoniu (także w przeszłości), wywiad rodzinny obciążony występowaniem przełyku Barretta lub gruczolakoraka przełyku u krewnych I stopnia. W przypadku kobiet badania przesiewowe nie są zalecane, chyba że występuje wiele czynników ryzyka jednoczasowo.
W przypadku braku dysplazji w przebiegu przełyku Barretta wytyczne ACG zalecają wykonywanie kontrolnych gastroskopii co 3 – 5 lat. Badania endoskopowe powinny być wykonywane aparatami o wysokiej rozdzielczości, nie zaleca się natomiast rutynowego stosowania zaawansowanych technik obrazowania endoskopowego. W przypadku przełyku Barretta z obecnością dysplazji wysokiego stopnia, a także w przypadku gruczolakoraka w stopniu zaawansowania T1a zaleca się stosowanie endoskopowych technik ablacyjnych, poprzedzonych – jeśli jest to wskazane – resekcją metodą endoskopowej mukozektomii lub endoskopowej dyssekcji podśluzówkowej. Techniki ablacyjne można rozważyć także w przypadku dysplazji małego stopnia. Chorzy po zabiegach ablacyjnych wymagają nadzoru endoskopowego.
Całość wytycznych dostępna jest na stronie czasopisma w wersji open-access.