Bezpieczeństwo epizjotomii

Epizjotomia, czyli nacięcie ściany pochwy, mięśnia opuszkowo-gąbczastego i poprzecznego powierzchownego krocza w trakcie porodu drogą pochwową, ma za zadanie ułatwić przejście dziecka przez kanał rodny (zapobiegając urazom główki) i zapobiec pęknięciom w obrębie krocza. Wskazania oraz sposób jej wykonania pozostają tematem debaty, podobnie jak długofalowy wpływ na czynność żeńskiego układu moczowo-płciowego.

Z racji wciąż częstego stosowania bardzo istotne są wszelkie dane mówiące o korzyściach i stratach takiego postępowania. Istotne informacje, dostarczone przez holenderskich badaczy, ukazały się na łamach American Journal of Gynecology and Obstetrics.

Przeprowadzono prospektywne badanie obserwacyjne na grupie 204 kobiet, u których doszło do spontanicznego porodu drogą pochwową; u 103 z nich wykonano epizjotomię boczno-przyśrodkową, u pozostałych zaniechano takiego postępowania. Po porodzie (w zakresie 6-33 miesięcy, mediana 13 miesięcy) pacjentki zostały zbadane ultrasonograficznie oraz otrzymały do wypełnienia kwestionariusz w celu oceny funkcji układu moczowo-płciowego.

Nie odnotowano różnic w zakresie uszkodzenia mięśnia dźwigacza odbytu u kobiet, u których wykonano epizjotomię w porównaniu do tych, u których jej zaniechano (40% vs. 32,7%, p=0,69); różnicy nie było także w zakresie pęknięcia (26,7% vs 22,8%, p=0,53) oraz nadmiernego poszerzenia (19,4% vs 22,8%, p=0,58) mięśnia dźwigacza odbytu. Podobnie nie wykazano istotnych różnic w zakresie funkcjonowania układu moczowo-płciowego.

Dane na temat długofalowych następstw epizjotomii są niejednoznaczne; część publikacji sugeruje, że nie ma ona uzasadnienia i może prowadzić m.in. do dyspareunii, część wskazuje na brak istotnych negatywnych następstw i podaje korzyści jej stosowania. Wydaje się, że dużą rolę odgrywa tu doświadczenie położnika i określone sytuacje kliniczne. Póki co nie można się spodziewać jej zupełnego zaniechania.