WHO bez Polski?
Sławomir Mentzen (i siedemnastu innych polityków z Konfederacji) chce, aby Polska opuściła Światową Organizację Zdrowia – uzasadnia to doświadczeniami z pandemii COVID-19, aborcją i decyzjami polityków z USA.
Co nie podoba się konfederatom?
Posłowie Konfederacji 21 lutego złożyli do marszałka Sejmu poselski projekt ustawy o opuszczeniu przez Polskę struktur Światowej Organizacji Zdrowia.
Projekt w całości dostępny na dole artykułu.
Pod dokumentem podpisali się: Sławomir Mentzen, Przemysław Wipler, Michał Wawer, Witold Tumanowicz, Krzysztof Szymański, Bronisław Foltyn, Włodzimierz Skalik, Roman Fritz, Michał Połuboczek, Bartłomiej Pejo, Konrad Berkowicz, Krzysztof Tuduj, Krzysztof Mulawa, Krzysztof Bosak, Grzegorz Płaczek, Karina Bosak, Andrzej Zapałowski i Ryszard Wilk.
Politycy w zaproponowanym projekcie ustawy (i uzasadnieniu) piszą między innymi o doświadczeniach pandemii COVID-19, nieodpowiednim funkcjonowaniu organizacji, promowaniu niewłaściwego – ich zdaniem – stosunku do aborcji. Nawiązują też do USA.
– Pandemia uwypukliła problemy w strukturach i działaniach WHO. Organizacja ta nie sprostała oczekiwaniom wielu państw, w tym Polski, w zakresie skutecznego i szybkiego reagowania na globalny kryzys zdrowotny. Opóźnienia w przekazywaniu ważnych informacji, brak jednoznacznej i szybkiej oceny zagrożenia oraz niedostateczna koordynacja działań międzynarodowych przyczyniły się do eskalacji kryzysu i spadku zaufania do instytucji – ocenia Sławomir Mentzen i inni, podkreślając, że WHO w swoich działaniach wychodziła poza pierwotny mandat związany z ochroną zdrowia, angażując się w kontrowersyjne kwestie polityczne i społeczne, takie jak promowanie specyficznie rozumianych praw reprodukcyjnych i seksualnych, w tym aborcji.
– W Polsce, gdzie te kwestie są regulowane w sposób odmienny od standardów przyjmowanych przez WHO, wywołało to poważne kontrowersje i pytania o rzeczywisty mandat tej organizacji. Jednocześnie pandemia pokazała, że wiele działań WHO, takich jak zarządzanie kryzysowe, można zastąpić inicjatywami i regulacjami krajowymi bądź współpracą z innymi podmiotami międzynarodowymi, osiągając lepszy efekt – czytamy w uzasadnieniu projektu.
Jego celem, jak podkreślają wnioskodawcy, jest uregulowanie procesu zakończenia członkostwa w WHO w sposób zgodny z prawem międzynarodowym i krajowym, a także zapewnienie ciągłości funkcjonowania systemu ochrony zdrowia w Polsce po wystąpieniu z organizacji. Projektowana ustawa przewiduje więc między innymi konieczność przeprowadzenia analizy obowiązujących przepisów opartych na wytycznych i standardach WHO oraz opracowania rekomendacji legislacyjnych dotyczących ich zmiany, uwzględniając polskie realia oraz potrzeby zdrowotne.
Mentzen i inni liczą, że wystąpienie Polski z WHO pozwoli na efektywniejsze zarządzanie finansami publicznymi w zakresie zdrowia – twierdzą, że zaoszczędzone pieniądze mogą zostać przeznaczone na rozwój krajowych inicjatyw zdrowotnych, wsparcie polskiego przemysłu medycznego oraz poprawę dostępności usług dla obywateli.
– Według najlepszej wiedzy projektodawcy dokładne wysokości wpłat Polski do funduszu Światowej Organizacji Zdrowia nie są publikowane przez Radę Ministrów ani przez samą WHO w sposób umożliwiający jednoznaczną identyfikację. Informację odnośnie do kwoty środków zaoszczędzonych dzięki wyjściu Polski z WHO poznamy po wejściu ustawy w życie. Jednak szacujemy wynikające te oszczędności na ok. 20 mln zł rocznie – wyliczają projektodawcy w uzasadnieniu.
Wnioskodawcy przywołują decyzję polityków Stanów Zjednoczonych o opuszczeniu WHO.
Zwracają uwagę, że USA, jako jeden z największych finansowych darczyńców WHO, odpowiadały za znaczącą część jej budżetu [ok. 15 proc. – red.], co gwarantowało stabilność finansową organizacji oraz jej zdolność do realizacji ważnych działań w zakresie ochrony zdrowia publicznego na świecie.
Projekt ustawy poniżej.
Przeczytaj także: „Leczenie Ukraińców bez finansowania NFZ – propozycja Konfederacji”, „Rozbić NFZ” i „Leczmy ludzi jak zwierzęta”.
