Droga, lecz skuteczna - terapia przeciwcukrzycowa semaglutydem i inhibitorem SGLT-2

Lepsza kontrola glikemii i bezpieczeństwo to korzyści terapii semaglutydem i inhibitorów SGLT-2, wadą pozostaje cena.

Cukrzyca typu II jest jedną z najczęstszych chorób przewlekłych - w Polsce cierpi na nią ponad 2 miliony osób. Przez długi czas, gdy nie występują jeszcze powikłania choroba "nie boli", dlatego części pacjentów trudno jest utrzymać dyscyplinę w realizowaniu zaleceń terapeutycznych. Z powyższych względów ważne jest, by udało się uzyskać kontrolę glikemii przy mało skomplikowanej i nieuciążliwej terapii, w jak największym stopniu wolnej od powikłań. W ostatnim czasie pojawiło się kilka publikacji na temat skuteczności połączenia inhibitorów GLP-1 oraz SGLT-2. Doniesienia sugerowały, że taka terapia może obniżać odsetek hemoglobiny glikowanej, skurczowe ciśnienie krwi, masę ciała, ryzyko sercowo-naczyniowe i spowalnia dekompensację funkcji nerek. Na łamach prestiżowego The Lancet Diabetes & Endocrinology ukazał się wynik dużego, wieloośrodkowego badania, które powinno stanowić twardy dowód dla zwolenników takiej terapii.

Naukowcy z 61 ośrodków z Austrii, Rosji, Norwegii, Kanady, Japonii i USA przeprowadzili randomizowane badanie z podwójnie ślepą próbą (zwane SUSTAIN 9), do którego zakwalifikowali ostatecznie 294 pacjentów z cukrzycą typu II, leczonych przez ostatnie 90 dni przy pomocy inhibitora SGLT-2 oraz ze stężeniem hemoglobiny glikowanej między 7-10%. Pacjentów przydzielono do otrzymywania semaglutydu raz na tydzień w dawce 1 mg s.c. lub placebo; po 4 tygodniach dawkę leku zwiększono o 0,25 mg, po kolejnych 4 w sumie o 0,5 mg. Warto dodać, że 71,5% oraz 12,9% pacjentów zażywało dodatkowo odpowiednio metforminę oraz pochodne sulfonylomocznika; w trakcie badania dopuszczono kontynuowanie terapii wymienionymi lekami. Naukowcy skupili się głównie na ocenie wyrównania cukrzycy (mierzonej stężeniem hemoglobiny glikowanej) oraz wpływem terapii na spadek masy ciała (nadmierna w dużej mierze generuje insulinooporność).

W grupie pacjentów otrzymującej semaglutyd odnotowano istotnie większy spadek stężenia hemoglobiny glikowanej (różnica aż 1,42%, p<0,0001) oraz istotnie większą redukcję masy ciała (mediana różnicy 3,81 kg po 30 tygodniach leczenia, p<0,0001). Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi okazały się dolegliwości żołądkowo-jelitowe (37,3% w grupie badawczej i 13,2% w grupie kontrolnej), ciężkie zdarzenia wystąpiły u 4,7% oraz 4% pacjentów w wymienionych grupach. Incydenty hipoglikemii wystąpiły u czterech pacjentów przyjmujących semaglutyd.