Stężenie kwasu hialuronowego markerem nasilenia zaostrzeń POChP

Pacjenci z zaostrzeniem POCHP mają istotnie wyższe stężenie kwasu hialuronowego w surowicy. Jego stężenie może również służyć za marker długości przeżycia chorych. Wyniki badania opublikowano na łamach European Respiratory Journal.

Przewlekła obturacyjna choroba płuc POCHP jest jedną z najczęstszych chorób układu oddechowego i wiąże się z ryzykiem dość częstych hospitalizacji z powodu zaostrzeń. Pacjenci cierpiący z powodu POChP niejednokrotnie obciążeni są licznymi schorzeniami współtowarzyszącymi, które dodatkowo podnoszą ryzyko powikłań w przebiegu zaostrzenia, w tym ryzyko zgonu. Międzynarodowy zespół naukowców wykazał, w jaki sposób obiektywnie ocenić nasilenie zaostrzenia oraz rokowanie dalszego przebiegu choroby.

Przeprowadzono dwuetapowe badanie. W pierwszym z etapów u 80 pacjentów ze stabilną lub zdekompensowaną POChP zmierzono stężenie kwasu hialuronowego. W drugim etapie 638 pacjentom z POChP oznaczono dodatkowo stężenie hialuronidazy oraz aktywność wymienionego enzymu.

W porównaniu z osobami z chorobą ustabilizowaną osoby z zaostrzeniem charakteryzowały się istotnie wyższymi stężeniami kwasu hialuronowego w surowicy (p=0,015). W grupie z drugiego etapu stężenie tej substancji okazało się znacząco wyższe w umiarkowanej i ciężkiej postaci zaostrzenia (p<0,001) i utrzymywało się do 4 tygodni (p<0,001); ponadto analizy wykazały, że jest ono związane z czasem przeżycia (p<0,001). Stężenie hialuronidazy także okazało się podwyższone w umiarkowanej (p=0,004) i ciężkiej (p=0,003) postaci zaostrzeń, jednak ulegało znacznemu obniżeniu po 4 tygodniach. Aktywność enzymatyczna hialuronidazy w stabilnej postaci POChP była odwrotnie skorelowana z przewidywanym FEV1% (p=0,034) i czasem przeżycia (p=0,017).

Wyniki badania wydają się obiecujące, jednak zapewne nieprędko wejdą do rutynowej praktyki klinicznej; wymagane będą dobrze zaprojektowane badania na liczniejszych populacjach.