Tarlatamab zatwierdzony przez FDA w leczeniu rozsianego drobnokomórkowego raka płuca

Food and Drug Administration (FDA) zatwierdził tarlatamab w leczeniu dorosłych pacjentów z rozsianym drobnokomórkowym rakiem płuca (ES-SCLC – extensive-stage small cell lung cancer), u których doszło do progresji choroby po wcześniejszej terapii opartej na platynie lub w trakcie jej stosowania.

Decyzję podjęto na podstawie wyników badania 3. fazy DeLLphi-304 (NCT05740566), w którym tarlatamab wykazał medianę przeżycia całkowitego (OS – overall survival) wynoszącą 13,6 miesiąca (95 proc. CI, 11,1–nieocenione), w porównaniu z 8,3 miesiąca (95 proc. CI, 7,0–10,2) w grupie standardowej chemioterapii, co przekłada się na 40-proc. zmniejszenie ryzyka zgonu (HR, 0,60; 95 proc. CI, 0,47–0,77; P < 0,001).

Tarlatamab zmniejszył także ryzyko progresji choroby lub zgonu o 28 proc. w porównaniu z chemioterapią, przy medianie przeżycia wolnego od progresji (PFS – progression-free survival) wynoszącej 4,2 miesiąca wobec 3,2 miesiąca w grupie kontrolnej (HR, 0,72; 95 proc. CI, 0,59–0,88; P < 0,001).  

W maju 2024 roku FDA przyznała tarlatamabowi przyspieszone zatwierdzenie (accelerated approval) dla tej samej populacji pacjentów na podstawie wyników badania fazy 2. DeLLphi-301 (NCT05060016), w którym odsetek obiektywnych odpowiedzi (ORR – objective response rate) wyniósł 40 proc. (95 proc. CI, 31–51 proc.) z medianą czasu trwania odpowiedzi (DOR – duration of response) 9,7 miesiąca.    

DeLLphi-304 było otwartym, randomizowanym badaniem, obejmującym pacjentów z SCLC, u których wystąpiła progresja po chemioterapii opartej na platynie, z lub bez immunoterapią PD-(L)1. Wiek pacjentów wynosił ≥18 lat, a ECOG (Eastern Cooperative Oncology Group) nie przekraczał 1. Pacjenci z bezobjawowymi, wcześniej leczonymi lub nieleczonymi przerzutami do mózgu byli dopuszczeni do udziału w badaniu.  

Pacjentów losowo przydzielono w stosunku 1:1 do grupy otrzymującej tarlatamab lub standardową chemioterapię obejmującą lurbinectedynę, topotekan lub amrubicynę. Pacjenci byli stratyfikowani m.in. pod kątem wcześniejszego leczenia inhibitorem PD-(L)1, przerwy w chemioterapii, obecności przerzutów do mózgu oraz rodzaju chemioterapii.

Tarlatamab pozwolił na osiągnięcie ORR 35 proc. (95 proc. CI, 29–41 proc.) wobec 20 proc. w grupie chemioterapii. W ramieniu tarlatamabu odsetek pełnej odpowiedzi (CR – complete response), częściowej odpowiedzi (PR – partial response), stabilizacji choroby (SD – stable disease) i progresji choroby (PD – progressive disease) wynosiły odpowiednio 1 proc., 34 proc., 33 proc., i 22 proc., podczas gdy w ramieniu chemioterapii było to 0 proc., 20 proc., 44 proc. i 20 proc. Mediana czasu trwania odpowiedzi wyniosła 6,9 miesiąca w ramieniu tarlatamabu wobec 5,5 miesiąca w grupie kontrolnej. W 6. i 12. miesiącu odsetki pacjentów z utrzymującą się odpowiedzią wynosiły odpowiednio 56 proc. i 41 proc. dla tarlatamabu oraz 29 proc. i 13 proc. w grupie chemioterapii.  

Pacjenci leczeni tarlatamabem zgłaszali większą poprawę w zakresie objawów, takich jak duszność, kaszel i ból w klatce piersiowej, w porównaniu z chemioterapią.  

Wśród pacjentów leczonych tarlatamabem niemal wszyscy zgłaszali działania niepożądane pojawiające się w trakcie leczenia (TEAEs – treatment-emergent adverse events) – 99 proc., a 93 proc. pacjentów rozwinęło działania niepożądane związane z leczeniem (TRAEs – treatment-related adverse events). Większość była łagodna lub umiarkowana, a odsetek działań niepożądanych stopnia 3. wyniósł 27 proc. wobec 62 proc. w grupie chemioterapii. Zespół  uwalniania cytokin (CRS – cytokine release syndrome) wystąpił u 60 proc. pacjentów w pierwszych dwóch cyklach leczenia (dotyczył stopnia G1–G3), prowadząc do przerwania terapii jedynie u 0,5 proc. pacjentów. W porównaniu z chemioterapią pacjenci leczeni tarlatamabem rzadziej doświadczali poważnych hematologicznych działań niepożądanych, takich jak niedokrwistość, neutropenia czy trombocytopenia.

Przeczytaj także: „Tarlatamab skuteczniejszy niż chemioterapia w leczeniu nawrotowego SCLC”.