123RF
Rituksimab w terapii tocznia układowego
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 30.05.2022
Źródło: Fernandez Gonzalez R, Abida R, Gisca E et al. Can we predict if patients with SLE will require more than one cycle of rituximab? Rheumatology 2022;61:1892–1899
| Tagi: | rituksimab, toczeń układowy |
Pacjenci, którzy wymagali terapii wieloma lekami immunosupresyjnymi, częściej wymagali również podawania kolejnych wlewów RTX.
Rituksimab (RTX) – monoklonalne przeciwciało anty-CD20 – stosowany jest w leczeniu tocznia układowego (TU) z zajęciem nerek i innych opornych na leczenie postaciach tej choroby. Doniesienia wskazują również na celowość stosowania leku we wczesnych postaciach TU – z zajęciem nerek lub bez), co może istotnie ograniczać konieczność stosowania długotrwałej glikokortykoterapii.
Badacze podjęli próbę scharakteryzowania, którzy pacjenci odpowiedzą na pojedynczy cykl terapii, a którzy będą wymagali powtarzanych wlewów RTX.
Retrospektywna analiza danych ponad 130 chorych na TU leczonych RTX wykazała, że pacjenci, którzy wymagali podania pojedynczego cyklu RTX, byli starsi w momencie rozpoznania, mieli więcej zmian narządowych przed leczeniem, częściej manifestowali cytopenię (leukopenię, limfopenię, trombocytopenię) oraz niski poziom dopełniacza. Osoby te również stosowały uprzednio mniej leków immunosupresyjnych (głównie azatioprynę i metotreksat).
Pacjenci, którzy wymagali terapii wieloma lekami immunosupresyjnymi, częściej wymagali również podawania kolejnych wlewów RTX. Dla rokowania dotyczącego konieczności podawania kolejnych cykli RTX nie miała znaczenia odpowiedź kliniczna na pierwsze podanie leku.
W jednoośrodkowym badaniu Fernandez Gonzalez i wsp. niemal 2/3 chorych wymagało podania co najmniej dwóch cykli RTX (2–13 cykli).
Autorzy badania wskazują, że RTX najbardziej jest wskazany dla grupy chorych na TU z aktywną postacią choroby, bez wywiadu choroby opornej na leczenie.
Nie wykazano, aby profil serologiczny pacjenta w jakikolwiek sposób wpływał na liczbę podanych cykli leku. Kliniczna odpowiedź na RTX była lepsza w grupie chorych, którzy nie stosowali wcześniej leków immunosupresyjnych, co mogłoby wskazywać, że wczesne podanie leku może być korzystniejsze w perspektywie odległej.
Opracowanie: dr n. med. Marta Madej
Badacze podjęli próbę scharakteryzowania, którzy pacjenci odpowiedzą na pojedynczy cykl terapii, a którzy będą wymagali powtarzanych wlewów RTX.
Retrospektywna analiza danych ponad 130 chorych na TU leczonych RTX wykazała, że pacjenci, którzy wymagali podania pojedynczego cyklu RTX, byli starsi w momencie rozpoznania, mieli więcej zmian narządowych przed leczeniem, częściej manifestowali cytopenię (leukopenię, limfopenię, trombocytopenię) oraz niski poziom dopełniacza. Osoby te również stosowały uprzednio mniej leków immunosupresyjnych (głównie azatioprynę i metotreksat).
Pacjenci, którzy wymagali terapii wieloma lekami immunosupresyjnymi, częściej wymagali również podawania kolejnych wlewów RTX. Dla rokowania dotyczącego konieczności podawania kolejnych cykli RTX nie miała znaczenia odpowiedź kliniczna na pierwsze podanie leku.
W jednoośrodkowym badaniu Fernandez Gonzalez i wsp. niemal 2/3 chorych wymagało podania co najmniej dwóch cykli RTX (2–13 cykli).
Autorzy badania wskazują, że RTX najbardziej jest wskazany dla grupy chorych na TU z aktywną postacią choroby, bez wywiadu choroby opornej na leczenie.
Nie wykazano, aby profil serologiczny pacjenta w jakikolwiek sposób wpływał na liczbę podanych cykli leku. Kliniczna odpowiedź na RTX była lepsza w grupie chorych, którzy nie stosowali wcześniej leków immunosupresyjnych, co mogłoby wskazywać, że wczesne podanie leku może być korzystniejsze w perspektywie odległej.
Opracowanie: dr n. med. Marta Madej
