Czy lek podawany raz w tygodniu zastąpi insulinę?
Autor: Andrzej Kordas
Data: 03.06.2015
Źródło: Once-weekly dulaglutide versus bedtime insulin glargine, both in combination with prandial insulin lispro, in patients with type 2 diabetes (AWARD-4): a randomised, open-label, phase 3, non-inferiority study Lawrence Blonde et al. Lancet Vol 385, No. 9982
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Lancet przedstawia wyniki badania 3 fazy porównującego skuteczność dulaglutydu i glarginy w kontrolii glikemii.
Osoby z cukrzycą typu 2, którym nie udaje się osiągnąć odpowiedniej kontroli glikemii metodami konwencjonalnymi mogą z nadzieją śledzić badania dotyczące dulaglutydu. Na łamach magazynu The Lancet przedstawiono właśnie wyniki próby klinicznej 3 fazy, w której porównywano skuteczność i bezpieczeństwo tego leku w porównaniu do insuliny glarginy.
Oba preparaty były podawane w połączeniu z doposiłkowo stosowaną insuliną lispro u osób z cukrzycą typu 2. Badanie trwało 52 tygodnie i było prowadzone aż w 105 ośrodkach w 15 krajach. Dorośli pacjenci ze słabo kontrolowaną cukrzycą typu 2 byli w randomizowany sposób przypisywani do grup otrzymujących dulaglutyd raz w tygodniu w dawce 1,5mg (1) lub w dawce 0,75mg (2) albo insulinę glarginę raz dziennie wieczorem. Zarówno badacze, jak i pacjenci wiedzieli, czy podawana jest insulina czy dulaglutyd. W przypadku długodziałającego agonisty GLP-1 jednak nie znali stosowanej dawki. Głównym ocenianym parametrem była zmiana w poziomie hemoglobiny glikowanej po 26 tygodniach terapii w porównaniu do wartości początkowej. W sumie w badaniu uczestniczyło 884 chorych - w tej grupie 295 osób przyjmowało wyższą dawkę dulaglutydu a 293 pacjentów otrzymywało niższą dawkę. Glarginę stosowano u 296 osób. Po 26 tygodniach badania wykazały, że pacjenci przyjmujący agonistę GLP-1 osiągali większą zmianę w poziomie HbA1c niż osoby przyjmujące glarginę (odpowiednio wg grup: −1·64% [95% CI −1·78 to −1·50], −17·93 mmol/mol [−19·44 to −16·42]; −1·59% [−1·73 to −1·45], −17·38 mmol/mol [−18·89 to −15·87]; −1·41% [−1·55 to −1·27], −15·41 mmol/mol [−16·92 to −13·90]). W trakcie trwania badania zmarło 5 osób - jedna z powodu zakażenia (w grupie 1), jedna w wyniku zapalenia płuc (grupa 2) oraz 3 chorych z grupy 3 (wstrząs kardiogenny, migotanie komór oraz nieznana przyczyna). Warto zaznaczyć, że poważne zdarzenia niepożądane wystąpiły u 27 (9%) stosujących dulaglutyd w dawce 1,5mg oraz u 44 (15%) pacjentów otrzymujących ten lek w dawce mniejszej o połowę. Dla porównania, w przypadku glarginy zdarzenia te obserwowano u 54 chorych (18%). Do najczęstszych działań niepożądanych należały mdłości, biegunka oraz wymioty.
Wyniki tego badania wskazują, że w połączeniu z insuliną lispro, dulaglutyd prowadzi do znacząco lepszej kontroli glikemii niż glargina. Lek ten stanowi więc bardzo ciekawą opcję terapeutyczną dla osób nieosiągających odpowiedniej kontroli glikemii podczas leczenia konwencjonalnego.
Oba preparaty były podawane w połączeniu z doposiłkowo stosowaną insuliną lispro u osób z cukrzycą typu 2. Badanie trwało 52 tygodnie i było prowadzone aż w 105 ośrodkach w 15 krajach. Dorośli pacjenci ze słabo kontrolowaną cukrzycą typu 2 byli w randomizowany sposób przypisywani do grup otrzymujących dulaglutyd raz w tygodniu w dawce 1,5mg (1) lub w dawce 0,75mg (2) albo insulinę glarginę raz dziennie wieczorem. Zarówno badacze, jak i pacjenci wiedzieli, czy podawana jest insulina czy dulaglutyd. W przypadku długodziałającego agonisty GLP-1 jednak nie znali stosowanej dawki. Głównym ocenianym parametrem była zmiana w poziomie hemoglobiny glikowanej po 26 tygodniach terapii w porównaniu do wartości początkowej. W sumie w badaniu uczestniczyło 884 chorych - w tej grupie 295 osób przyjmowało wyższą dawkę dulaglutydu a 293 pacjentów otrzymywało niższą dawkę. Glarginę stosowano u 296 osób. Po 26 tygodniach badania wykazały, że pacjenci przyjmujący agonistę GLP-1 osiągali większą zmianę w poziomie HbA1c niż osoby przyjmujące glarginę (odpowiednio wg grup: −1·64% [95% CI −1·78 to −1·50], −17·93 mmol/mol [−19·44 to −16·42]; −1·59% [−1·73 to −1·45], −17·38 mmol/mol [−18·89 to −15·87]; −1·41% [−1·55 to −1·27], −15·41 mmol/mol [−16·92 to −13·90]). W trakcie trwania badania zmarło 5 osób - jedna z powodu zakażenia (w grupie 1), jedna w wyniku zapalenia płuc (grupa 2) oraz 3 chorych z grupy 3 (wstrząs kardiogenny, migotanie komór oraz nieznana przyczyna). Warto zaznaczyć, że poważne zdarzenia niepożądane wystąpiły u 27 (9%) stosujących dulaglutyd w dawce 1,5mg oraz u 44 (15%) pacjentów otrzymujących ten lek w dawce mniejszej o połowę. Dla porównania, w przypadku glarginy zdarzenia te obserwowano u 54 chorych (18%). Do najczęstszych działań niepożądanych należały mdłości, biegunka oraz wymioty.
Wyniki tego badania wskazują, że w połączeniu z insuliną lispro, dulaglutyd prowadzi do znacząco lepszej kontroli glikemii niż glargina. Lek ten stanowi więc bardzo ciekawą opcję terapeutyczną dla osób nieosiągających odpowiedniej kontroli glikemii podczas leczenia konwencjonalnego.
Current Topics in Diabetes
