FDA zarejestrowała w przyspieszonej procedurze talquetamab-tgvs w leczeniu szpiczaka

FDA zarejestrowała w przyspieszonej procedurze talquetamab-tgvs do leczenia dorosłych pacjentów z nawrotowym lub opornym na leczenie szpiczakiem, którzy otrzymali wcześniej co najmniej cztery linie leczenia, w tym inhibitor proteasomu, lek immunomodulujący i przeciwciało monoklonalne anty-CD38.

Ekspresję HER3 stwierdzono w 83% przypadków NDRP i 85–100% nowotworów z aktywującą mutacją EGFR; wiąże się to z opornością na terapię EGFR TKI, progresją przerzutów i krótszym przeżyciem wolnym od nawrotów. Patritumab derukstekan jest koniugatem przeciwciało-lek skierowanym przeciwko HER3. Badanie I fazy z eskalacją dawki u wcześniej intensywnie leczonych pacjentów z NDRP z mutacją EGFR wykazało dobrą tolerancję i możliwy do kontrolowania profil bezpieczeństwa patritumabu derukstekanu podawanego w dawce 5,6 mg/kg co 3 tygodnie, a leczenie umożliwiło uzyskanie odsetka potwierdzonych obiektywnych odpowiedzi (ORR) wynoszącego 39% u pacjentów wcześniej otrzymujących ozymertynib i chemioterapię opartą na pochodnych platyny.

Obiecujące wyniki badania I fazy doprowadziły do rozpoczęcia badania II fazy HERTHENA-Lung01, w którym patritumab derukstekan podawano pacjentom z NDRP z mutacją EGFR, wcześniej otrzymujących EGFR TKI i chemioterapię opartą na pochodnych platyny. Pacjenci otrzymywali patritumab derukstekan w dawce 5,6 mg/kg dożylnie co 3 tygodnie lub w schemacie zwiększania dawki (3,2 → 4,8 → 6,4 mg/kg). Pierwszorzędowym punktem końcowym był ORR wg kryteriów RECIST v1.1, oceniany niezależnie, centralnie, w sposób zaślepiony.

Łącznie 225 pacjentów otrzymywało patritumab derukstekan w dawce 5,6 mg/kg co 3 tygodnie. Na dzień 18 maja 2023 r. mediana czasu trwania badania wyniosła 18,9 miesiąca (zakres 14,9–27,5). Oceniany niezależnie ORR wyniósł 29,8% (95% CI 23,9 do 36,2). Mediana czasu trwania odpowiedzi wyniosła 6,4 miesiąca, mediana czasu przeżycia wolnego od progresji – 5,5 miesiąca, a mediana przeżycia całkowitego – 11,9 miesiąca.

Pacjenci otrzymujący wcześniej ozymertynib i chemioterapię opartą na pochodnych platyny uzyskali podobne wyniki. Skuteczność zaobserwowano w szerokim zakresie poziomów ekspresji błonowej HER3 w komórkach nowotworowych przed leczeniem. W badaniu HERTHENA-Lung01 zaobserwowano także działanie przeciwnowotworowe u pacjentów z początkową opornością na EGFR TKI. Trwałą odpowiedź na leczenie patritumabem derukstekanem podawanym co 3 tygodnie obserwowano także u pacjentów z nowotworami z amplifikacją EGFR C797X lub MET, które stanowią najczęstsze mechanizmy oporności na EGFR TKI trzeciej generacji. Odnotowano także klinicznie istotną odpowiedź ze strony przerzutów NDRP do OUN, które obserwowano u 70% pacjentów z zaawansowanym NDRP z mutacją EGFR. U 30 pacjentów z nienapromienianymi przerzutami do mózgu na początku badania oceniany niezależnie ORR zmian w OUN według CNS RECIST wyniósł 33,3% (95% CI 17,3 do 52,8). Profil bezpieczeństwa obejmujący działania możliwe do opanowania i dobra tolerancja były zgodne z wcześniejszymi obserwacjami.

Odnotowano niewielki odsetek chorych, u których zakończono leczenie z powodu działań niepożądanych. Najczęstszym zdarzeniem niepożądanym stopnia ≥3 była małopłytkowość występująca najczęściej na początku leczenia i zwykle przemijająca. Krwawienia w przebiegu małopłytkowości były rzadkie. Neutropenia stopnia ≥3. była również przemijająca i rzadko wiązała się z gorączką i (lub) zakażeniem. Częstość występowania potwierdzonej śródmiąższowej choroby płuc związanej z lekiem (ILD) wynosząca 5,3% (stopień 5 u 0,4%) była zgodna z wcześniejszymi obserwacjami.

Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel