123RF
Nowa opcja terapeutyczna dla chorych na HER2-dodatniego raka płuca
Redaktor: Monika Stelmach
Data: 16.02.2022
Źródło: Katarzyna Stencel/JCO
Leczenie skojarzone pertuzumabem, trastuzumabem i docetakselem jest skuteczne i dobrze tolerowane u chorych na HER2-dodatniego niedrobnokomórkowego raka płuca, po niepowodzeniu wcześnejszej linii chemioterapii. Takie skojarzenie lekowe jest powszechnie stosowane u chorych na HER2-dodatniego raka piersi.
Zastosowanie skojarzonej terapii trójlekowej wiąże się z odsetkiem odpowiedzi na leczenie rzędu 29 proc., czasem trwania leczenia z medianą wynoszącą 10 miesięcy i czasem wolnym od progresji choroby z medianą 6,8 miesiąca. Wyniki te są znacznie lepsze niż spodziewane przy zastosowaniu standardowej chemioterapii drugiej linii.
Insercje i mutacje punktowe w genie HER2 występują u chorych na raka niedorobnokomórkowego płuca z częstością 1–2 proc. Dotychczasowe badania z zastosowaniem drobnocząsteczkowych inhibitorów kinazy tyrozynowej, takich jak neratynib, afatynib, dakomitynib czy lapatynib, przyniosły rozczarowujące wyniki. Zastosowanie leków poświęconych zaburzeniom w eksonie 20, takich jak mobocertynib, poziotynib czy pyrotynib, wiązało się z lepszymi efektami, ale trudnymi do pominięcia działaniami niepożądanymi. Retrospektywne analizy wskazują, że przeciwciała skoniugowane z lekami cytostatycznymi, trastuzumab derukstekan czy trastuzumab emtanzyna, wiążą się z wyższymi odsetkami odpowiedzi na leczenie sięgającymi 50 proc.
Bezpieczeństwo i skuteczność leczenia skojarzonego docetakselem, trastuzumabem i pertuzumabem oceniano w prospektywnym, otwartym badaniu klinicznym 2. fazy – IFCT-1703 R2D2.
IFCT-1703 R2D2 to badanie wieloośrodkowe, bez randomizacji, do którego włączano chorych na zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością mutacji w genie HER2, i u których do progresji choroby doszło po co najmniej jednej linii leczenia opartej na pochodnych platyny. Chorzy otrzymali pertuzumab w dawce nasycającej 840 mg (następnie 420 mg), trastuzumab w dawce nasycającej 8 mg/kg masy ciała (następnie 6 mg/kg) oraz docetaksel w dawce 75 mg/m2 co 3 tygodnie. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek odpowiedzi na leczenie (overall response rate – ORR), a drugorzędowe punkty końcowe obejmowały czas trwania odpowiedzi na leczenie (duration of response – DoR), czas wolny od progresji choroby (progression free survival – PFS) oraz bezpieczeństwo leczenia.
Do badania włączono 45 chorych, mediana wieku wynosiła 64,5 roku, 35 proc. chorych było palaczami, 72 proc. chorych stanowiły kobiety, a u 30 proc. chorych stwierdzono przerzuty w ośrodkowym układzie nerwowym.
ORR wynosił 29 proc. (n = 13), natomiast u 58 proc. chorych (n = 26) stwierdzono stabilizację choroby. Mediana DoR u chorych z potwierdzoną odpowiedzią na leczenie wynosiła 11 miesięcy, a mediana PFS 6,8 miesiąca.
Działania niepożądane w stopniu 3. lub 4. obserwowano u 64 proc. chorych, natomiast u żadnego chorego nie zakończono leczenia z powodu działań niepożądanych. Do najczęstszych działań niepożądanych w stopniu 3. lub wyższym należały neutropenia (33 proc.), biegunka (13 proc.) i niedokrwistość (9 proc.). U żadnego chorego nie stwierdzono śródmiąższowego zapalenia płuc związanego z leczeniem.
Autorka: dr n. med. Katarzyna Stencel
Insercje i mutacje punktowe w genie HER2 występują u chorych na raka niedorobnokomórkowego płuca z częstością 1–2 proc. Dotychczasowe badania z zastosowaniem drobnocząsteczkowych inhibitorów kinazy tyrozynowej, takich jak neratynib, afatynib, dakomitynib czy lapatynib, przyniosły rozczarowujące wyniki. Zastosowanie leków poświęconych zaburzeniom w eksonie 20, takich jak mobocertynib, poziotynib czy pyrotynib, wiązało się z lepszymi efektami, ale trudnymi do pominięcia działaniami niepożądanymi. Retrospektywne analizy wskazują, że przeciwciała skoniugowane z lekami cytostatycznymi, trastuzumab derukstekan czy trastuzumab emtanzyna, wiążą się z wyższymi odsetkami odpowiedzi na leczenie sięgającymi 50 proc.
Bezpieczeństwo i skuteczność leczenia skojarzonego docetakselem, trastuzumabem i pertuzumabem oceniano w prospektywnym, otwartym badaniu klinicznym 2. fazy – IFCT-1703 R2D2.
IFCT-1703 R2D2 to badanie wieloośrodkowe, bez randomizacji, do którego włączano chorych na zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością mutacji w genie HER2, i u których do progresji choroby doszło po co najmniej jednej linii leczenia opartej na pochodnych platyny. Chorzy otrzymali pertuzumab w dawce nasycającej 840 mg (następnie 420 mg), trastuzumab w dawce nasycającej 8 mg/kg masy ciała (następnie 6 mg/kg) oraz docetaksel w dawce 75 mg/m2 co 3 tygodnie. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek odpowiedzi na leczenie (overall response rate – ORR), a drugorzędowe punkty końcowe obejmowały czas trwania odpowiedzi na leczenie (duration of response – DoR), czas wolny od progresji choroby (progression free survival – PFS) oraz bezpieczeństwo leczenia.
Do badania włączono 45 chorych, mediana wieku wynosiła 64,5 roku, 35 proc. chorych było palaczami, 72 proc. chorych stanowiły kobiety, a u 30 proc. chorych stwierdzono przerzuty w ośrodkowym układzie nerwowym.
ORR wynosił 29 proc. (n = 13), natomiast u 58 proc. chorych (n = 26) stwierdzono stabilizację choroby. Mediana DoR u chorych z potwierdzoną odpowiedzią na leczenie wynosiła 11 miesięcy, a mediana PFS 6,8 miesiąca.
Działania niepożądane w stopniu 3. lub 4. obserwowano u 64 proc. chorych, natomiast u żadnego chorego nie zakończono leczenia z powodu działań niepożądanych. Do najczęstszych działań niepożądanych w stopniu 3. lub wyższym należały neutropenia (33 proc.), biegunka (13 proc.) i niedokrwistość (9 proc.). U żadnego chorego nie stwierdzono śródmiąższowego zapalenia płuc związanego z leczeniem.
Autorka: dr n. med. Katarzyna Stencel
